متروکه

یا مثلا میگه پرونده من هم وزن تونه. خیلی گنگه واقعا 😂

میگه امشو خیلی حالم بده، عرق سگی برام شرابه =)))))))))))

من کلا به نظرم لهجه خیلی چیز زیباییه. یه نمکی به صحبت آدما اضافه میکنه. ولی همیشه وقتی لهجه لری رو می‌شنیدم خیلی دلم می‌گرفت. بچه که بودم بابام با یه آقایی به مسئله خورده بود، و چندین سال دادگاه میرفتن، و پسره وقتی افتاد زندان، خونواده‌ش زیاد میومدن خونه ما واسه این که رضایت بگیرن. و خب توی ذهن من لهجه لری با اون صحبتا و اون روزا گره خورده. واسه همین تنها لهجه‌ای که از شنیدنش لذت نمی‌بردم لری بود. تااااا این مدت که این آهنگ بشه قرتی محسن لرستانی رو هی میذارن توی اینستاگرام روی کلیپای مختلف. و برای اولین بار دوست شدم با این لهجه =))) در حدی که الان بچه ننه محسن لرستانی داره پلی میشه 😂😭 واقعا هنر چقدر چقدر میتونه تاثیرگذار باشه روی علایق آدما.

فاز کار کردن هم ندارم امروز. تسکم رو دوست ندارم. اون تیکه‌هایی از تسکام که توی بخشای Legacy کد بیسمون هست رو اصلا دوست ندارم برم سراغش. اغلب میوفتم توی دام ریفکتورای بزرگ. و دیگه ازش نمیتونم بیرون بیام. و بعد تسکی که گفتم سه روزه میزنم رو سه هفته‌ای تحویل میدم.

کتاب بعدی‌ای که میخوام بخونم کتاب The manager's path هست. در مورد اینه که به عنوان یه سافتور انجینیر نردبان شغلیت چطوریه و روی هر پله ازت انتظار میره که چیکارا بکنی و این‌ها. من کتاب خوندن رو توی دو قسمت همیشه انجام میدم. یکی کتابای قبل خواب، که هر شب میخونمشون، روی کتابخوان میخونم که دیگه نیاز نباشه لامپ این‌ها روشن باشه و چشمام خسته شه که خوب بخوابم. یه قسمتش هم اون کتاب خوندنیه که ممکنه هر روز نرسم انجامش بدم، ولی مثلا اگه یکی دو ساعت تایم خالی پیدا کنم میشینم اون رو میخونم. این کتاب از اون قبل خوابیا میشه، از اون فیری تایمی‌ها فعلا دارم Wabi sabi رو میخونم ولی تموم که بشه میرم سراغ Thinking fast and slow امسال فازم خوب روی کتاب خوندن مونده. لذت بخشه خلاصه.

کلا این کانال Escaping the ordinary به نظرم خیلی جای باحالیه. همینطوری خلاصه‌های کتاب رو تعریف میکنه، ولی خب به نظرم خیلی خوب و قشنگ و با تصویرسازی‌های خفن تعریف میکنه. و خیلی دیر به دیر ویدئو میده، ولی وقتی میده واقعا با کیفیتن. از دستش ندید خلاصه =))

کتاب The psychology of money رو خوندم. به نظرم کتاب خوبی بود. و دید خوبی نسبت به پول میداد. از این نظر به نظرم متفاوت بود که دیدی که میداد واقع‌گرایانه بود نه ایده‌ال‌گرایانه. یعنی خطاهای انسانی و شناختی ما رو نسبت به پول شفاف می‌کرد خیلی جاها. ولی به نظرم خیلی کتاب طولانی ای بود. یه کانسپت ساده رو براش ۵۰ صفحه توضیح نوشته بود نویسنده. میفهمم که مثال و توضیح کمک کننده‌ست توی جا افتادن کانسپت، ولی خب یه جاهایی واقعا حوصله سربره. خلاصه که کتاب خوبی بود، ولی میشد توی نصف این حجم جمع بشه =)) https://www.youtube.com/watch?v=_5ecgEXLoCA&t=19s اینجا میتونید خلاصه‌ش رو ببینید.

تولدم داره نزدیک میشه. بعد به علی میگم امسال میخوام یه لیست آماده کنم هر کی ازت سوسکی پرسید برای مائده چی بخریم کادو، تو از این لیسته یه چیزی بهشون بگه. بعد میگه لیستت چیه؟ گفتم ببییین تا الان میدونم که یه macbook pro m3 pro میخوام، دوست دارم که یه هدفون سونی Sony WH-1000XM5 هم داشته باشم، ساعتم هم به نظرم دیگه بد شده، یه سامسونگ واچ خوشگل هم حال میده، ایربادز سامسونگ هم باز به نظرم خیلی آپشن خوبیه. بعد اینطوری بود که عزیزم فکر نمیکنی لیستت یه خرده گرونه برای ملت؟ 😂/

بعد راستش امشب داشتم فکر میکردم به این که خیلی فرق هست بین کسی که حامی مالی داره ولی تصمیم گرفته مستقل باشه، با کسی که حامی مالی نداره و چاره‌ای جز مستقل بودن نداره. اولی میدونه هر جا که دیگه نتونست، یکی کنار جاده وایساده، یه بطری آب بده دستش، بغلش کنه و تشویقش کنه به ادامه دادن، یا اصلا یه صندلی براش بذاره بگه بشین استراحت کن، دومی ولی میدونه هیچکس نیست کنار جاده. تو خودتی و خودت. و تا خود قله باید همینطوری بدوی. اگه تونستی برسی که دمت گرم حالا دیگه میتونی ازش لذت ببری، اما وسط جاده حق خسته شدن نداری، حق ایستادن نداری، کسی برای تو کنار جاده نایستاده که بتونی بهش تکیه کنی. همینه که هست. و با تمام احترامی که برای گروه اول قائلم، هیچوقت به نظرم استرس و دلهره گروه دوم رو، عذاب گروه دوم رو درک نخواهند کرد.

امروز برای اولین بار توی زندگیم کفش پاشنه بلند خریدم بچه‌ها. و خودم باورم نمیشه از همین خرید ساده چقدر هیستوری جلو چشمم زنده شد. یعنی اینطوریم که روان آدمیزاد انگار یه سری چیزا رو هیچوقت فراموش نمیکنه. میذارتشون زیر خروارها خاک. ولی فراموش نمیکنه. کفشا رو که پوشیدم، هم خودم خیلی خوشم اومد هم علی. و هر دو اینطوری بودیم که چرا تا الان نپوشیده بودم؟ بهش که فکر کردم کلی خاطره مختلف توی سرم زنده شد. یکیش اینه که کلا من انگار یه زمانی آگاهانه یه سری بخشای زنونه خودم رو کشتم. نیاز بوده. شرایط سخت بوده. فرصت برای ناز و ظریف بودن نداشتم. فرصت برای رسیدگی به خودم نداشتم. پولش هم نداشتم. امشب داشتم فکر میکردم مثلا کجای زندگیم باید بیشتر روی این بخشای زنونه وجودم کار می‌کردم؟ دوران دانشجویی؟ که باید کار می‌کردم که از پس زندگی دانشجوییم بربیام؟ قبلش که باید کار می‌کردم که به زور از پس هزینه چهارتا کتاب کمک آموزشی برای کنکورم بربیام؟ کی واقعا وقتش بوده که من دو دقیقه بار زندگی رو بذارم زمین و به این زیبایی‌های کوچیک و ساده فکر کنم. و میدونی انگار چون نه پولش رو داشتم نه وقتش رو، ذهنم معنی نرسیدن رو برام عوض کرده. اینطوری بوده که تو که به اون ناناز بودنه و ظریف بودنه نمیرسی، بیا پس حتی انتخابش نکنیم و اینطوری به یاد بیاریمش که ما انتخابمون نبوده اونطوری باشیم. حالا فکر میکنم شخصیتم این مدلیه که کلا اگر شرایطش می‌بود هم از این دخترای صورتی‌ کفش پاشنه بلند پوش نمیشدم. ولی شاید بیشتر به خودم و ظاهرم رسیدگی می‌کردم. بعد یادم افتاد به یه خاطره از کودکیم. عروسی داییم بود. و من لباسم خیلی زشت بود. چون یه نفر از مکه برام سوغاتی آورده بود و مامانم سعی میکرد قانعم کنه که همین خوبه که دیگه برام لباس نخره. و من اینطوری بودم که باشه من اوکیم لباسم زشت باشه، ولی برام کفش بخرید. و بهم گفت کفش خیلی گرونه. و انگار من همیشه اینطوری با این فکره موندم که اوکی پس کفش پاشنه بلند داشتن یه چیز لاکچریه. حتی وقتی که دیگه برام خیلی خیلی راحت بوده خریدش هم، ذهنم اینطوری بوده که حتی بهش فکر نکرده. از لیست نیازها و خواسته‌هاش حذفش کرده. میدونی خیلی عجیبه. کلا همیشه سخته از فقر حرف زدن. اخیرا با آدمای مختلف صحبت کردم در مورد این قضیه. نه فقط فقر، کلا از پول نداشتن حرف زدن سخته. ولی من فکر میکنم توی شرایطی که آدما دارن خیلی چیزا رو عادی سازی میکنند و توی شرایطی که خیلی مردم فقیرند، باید عادی بشه حرف زدن از فقر. که لااقل آدما بتونن با حرف زدن ازش از غمشون بکاهن، خالی بشن، وگرنه که سگ توی پول نداشتن. من خوشحالم که از اون شرایط عبور کردم، و وقتی عبور کردم جرئت کردم ازش حرف بزنم. هم با همسرم و قبل از این که همسرم باشه با دوست پسرم، هم با دوستام، هم اینجا توی کانال، و حتی یه جاهایی با خود پدر و مادرم در مورد اشتباهاتی که کردند. و خوشحال‌ترم که واقعا مسیرم رو تونستم ازشون جدا کنم با سخت کار کردن. با واقعا سخت کار کردن. ولی خب واقعا یه وقتایی، حتی مرور اون روزا خیلی دردناکه. فکر کن. ۲۳ سالمه. و اولین باره کفش پاشنه بلند میخرم =)) و اگر کسی ۳ روز پیش ازم می‌پرسید چرا تا الان نپوشیدی؟ میگفتم نمیییییدونممم، خیلی سبک من نیییست راستش. چقدر آخه سبکت نیست زن؟ اونقدری که هیچوقت امتحانش نکنی؟ تو اصن هیچوقت به این جواب خودت شک نکردی؟