سهم من از جهان

جالبه؛ داشتم بین پیام‌های خبری می‌دیدم که نامزدهای ریاست‌جمهوری در مورد نقش و اهمیت زن صحبت می‌‌کردن ولی هیچ‌کدوم نپرسیدن چطور الان یک زن در میان ما نیست؟

جمعه‌ عصرها به آسمون اختصاص داره.

آدم حقیقتاً یک اجباره.

یک چیزی که این‌روزها بهش بیشتر فکر می‌کنم اینه که توی گفتگوهامون نباید درد رو با درد مقایسه کنیم؛ تجربه‌ی زیسته‌ی هر فردی منحصربه‌فرده. درددل‌کردن مسابقه نیست که اگه طرف مقابل از چیزی شکایت می‌کنه، ما هم ثابت کنیم شکایت‌هامون بیشتر و سهمگین‌تره؛ دوست‌مون از سختی کارش می‌گه و ما سریع گارد می‌گیریم که کار من رو ندیدی. درد یا آدم‌ها رو به حرف میاره یا ساکت می‌کنه. ولی وقتی فردی حرف می‌زنه دردش رو زیر سوال نبریم.

یکی از پروژه‌هام بالاخره تموم شد. چشم‌هام خسته و دست‌هام دردناکن، از بس با کمال‌گرایی‌م گلاویز بودم. کتاب‌های خونده‌نشده‌ی زیادی بهم چشمک می‌زنن و هنوز یک‌دنیا پروژه‌ی ناقص و مقاله‌ وجود داره که باید تا دو هفته‌ی آینده تموم بشه. خودم وارد این گود شدم، خودم انتخاب کردم، اما گاهی غُردونم سرریز می‌شه و بهم سرکوفت می‌زنه.

آدم‌ها مرز دارن. هرچه‌قدر هم تلاش کنی تا از مرز بگذری و صمیمیتِ بی‌جا و بی‌مورد ایجاد کنی، بیشتر از تو فاصله می‌گیرن. شاید باید به دوستی‌ها هم فرصت داد تا اصطلاحاً جا بیفتن.

«در ذهنم تا به حال هزاران بار گذاشته‌ام و رفته‌ام. به هزار و یک شکل، به هزار و یک مکان، به هزار و یک راه.»

همه‌ی ما یک‌وقت‌هایی روزهای بد و چهره‌ی غمگین و روان رنجور داریم. زندگی یک‌وقت‌هایی با ما سرِ سازش نداره. یک‌وقت‌هایی اتفاقاً دائماً حال دوران یکسانه، توی دره‌ایم، توی چاله‌چوله‌ایم و بیرون نمیایم. ولی دقیقاً توی همون روزها دلمون افرادی رو می‌خواد که تا ابد به ما مثل روز خوشی‌هامون نگاه کنن، بخوان‌مون، پیش‌مون بمونن؛ هرچند آدم‌ها حق دارن دلشون نخواد کنارمون باشن.

و قسم به آرامش این رنگ 🌱

غیر این سبز عزیز چه چیزی تو دنیا انقدر قشنگه؟