حُسینیـه‌ی کلمات

ببخشید که در این شب عزیز اینطور برایتان نوشتم. مواردی که در این مدت دیدم، مرا وادار کرد که اینگونه درد دل خودم و خیلی‌های دیگر را بنویسم. حالا اگر شما هم حرفی داشتید، برایم پست‌ش کنید. امشب پذیرای صریح‌ترین‌ نقدهای شما هستم.

برای عزیزانی که ندیده‌اند، فراموش کرده‌اند و یا نمی‌خواهند باور کنند عرض میکنم: واژه‌ها مثل هر چیز دیگری در این عالم حق و حقوقی دارند. هویت هر کلمه به نگارنده‌ی آن بر می‌گردد و همانطور که یک نقش، نقّاش ماهری دارد و یک خط، خطاط چیره دستی دارد، کلمات هم نویسنده‌ای دارند که ساعت‌ها با خود فکر کرده، اشک ریخته و جان داده تا کلمه‌ای متولد شود. کلمه‌ها، تکه‌هایی از وجود انسان‌اند و پراکنده کردن وجود دیگران، حق‌النّاس است. لطـفا انسان‌ها را پراکنده نکنید. حیف است در دنیای بعد به‌خاطر یک کلمه، در نگرانی و حسرت، منتظر حساب و کتاب بمانید و در پی رضایت نویسنده‌‌ی خرد و ناچیز و کوچکی مثل من باشید.

من خادم همه‌ی خدّام حسینی و مجاهدان عرصه‌ی فرهنگی و مذهبی هستم. دم‌تان گرم که عزادار اشرف اولاد آدمید. مادرش حتما دعایتان می‌کند؛ اما انصافا چطور و به چه علت روضه‌ی باز منتشر می‌کنید؟ و تا آنجا که می‌توانید شور حسینی، تزریق میکنید به مخاطبانی که حال‌شان را نمیدانید. علت انتشار این همه ریمیکس و مداحی چیست؟ بیایید کمی درباره‌ی شعور حسینی حرف بزنیم. بیایید از زاویه‌ای دیگر این قیام جاوید را بشناسیم و معرفی کنیم. امام حسین ظلم‌ستیز و عدالتخواه‌ را احساسی و هیجانی معرفی نکنیم. بیایید حرمت نگه‌داریم و هرچیزی را در این دنیای مجازی منتشر نکنیم. راه حلی دارم: پیش از آنکه دکمه ارسال را بزنیم؛ یک سؤال از خودمان بپرسیم: «این مطلب چه‌ چیزی را به مخاطب من اضافه می‌کند؟» امتحانش کنید. قول میدهم ضرر نکنید. یک روز درباره‌ی مخاطبانی که در هر سطح و جایگاهی داشتیم از ما سؤال می‌پرسند.

«نَحنُ الفُقرَاءَ الذينَ أغنَاهُم اللهِ بِحُب الحُسَين.» که ما همواره به حسین علیه‌السلام محتاجیم. به فهم‌‌ش، به راه‌ش، نگاه‌ش، کلمات‌ش، الگوی مبارزه‌اش و سبک زندگی شجاعانه‌اش. عاشورای تاریخی یک روز بود و گذشت؛ ولی عاشورای انسانی همواره زنده است و گواه بر بینش و گرایش و رفتار ما. حبّ او را چگونه پاسداری می‌کنیم و در کجای سپاه او نقش‌آفرین خواهیم بود؟

قالَ الصَّادِق عَلَیه‌ِالَّسلام: «مَنْ أَرَادَ اللهِ بهِ الْخَيْر قَذَفَ فِي قَلْبِهِ حُبُّ الْحُسَيْن» خونی که با محبتت در رگ‌های عروقی قلب پمپاژ میشود، دستی که از غم عزیز تو بر سر و سینه می‌زند، اشکی که گوشه‌ی چشم‌ را نمناک می‌کند، فکری که به منظومه‌ی قیام تو می‌اندیشد و آهی که از عمق جان بلند می‌شود؛ همگی به اذن و اراده و مرحمت خداست. این‌چنین است که آفتاب پر فروغ تو هرگز غروب نمیکند.

بِالحُسَينِ سَنَعْبُرُ سلوک جمعی و باور قلبی ملّت امام حسین علیه‌السلام است. در کشاکش تنگناها و سختی‌ها، در مسیر‌های صعب‌العبور و در پیچ‌های هولناک تاریخی، در هجوم توأمان تاریکی و یأس، هرگاه که ظلم پیش پای مظلومان جولان داد و اراده کرد که بر انسان با رعب و حیله‌ی و نیرنگ مسلط شود، باید به احترام تمام خون‌های ریخته شده بر هامون حقیقت بایستیم و فقط یک جمله را مشق کنیم: «سَوفَ نَعْبُرُ بِالحُسَینْ.»

بِالحُسَينِ سَنَعْبُرُ سلوک جمعی و باور قلبی ملّت امام حسین علیه‌السلام است. در کشاکش تنگناها و سختی‌ها، در مسیر‌های صعب‌العبور و در پیچ‌های هولناک تاریخی، در هجوم توأمان تاریکی و یأس، هرگاه که ظلم پیش پای مظلومان جولان داد و اراده کرد که بر انسان با رعب و حیله‌ی و نیرنگ مسلط شود، باید به احترام تمام خون‌های ریخته شده بر هامون حقیقت بایستیم و فقط یک جمله را مشق کنیم: «سَوفَ نَعْبُرُ بِالحُسَینْ.»

یکی از دوستان هنرمند کلمات، پیام داد و گفت: «میتواند به اسم حُسینیه‌ی کلمات یک تایپوگرافی بزند.» از لطف‌اش قدردانی کردم و خواستم این شعار هیئه الامام الحسین علیه‌السلام لبنان را بدون هیچ نشانی از کلمات، طراحی کند. چنین شد و من با دیدنش آرزو کردم، در مسیر هنر متعهد رشد کند و «خدمت» رزق مکررش باشد در تمام عمر.