زندگی🍃

امروز دلم میخواست دختر پنج‌ساله‌ای بودم که وسط هیئت روی پای مامانش خوابش برده...

قطره‌های بارون که خورد توی صورتم، صدای مداحی که کنار گوشم بود، آدم‌ها که در رفت و آمد بودن، حرارت دمایی که حس می‌کردم منو زنده‌تر می‌کرد.

_وصله‌ی جان یا همان مرمت کننده‌ی روح!

کوچه پس کوچه‌های چیذر واقعا قشنگه...

_دور از منظره‌ی خندیدن تو، آیینه بپوسد…

نجات دهنده‌ی درونِ آینه مُرده و قایق سهراب هم که شکسته. منو فقط سوار کشتیِ نجات خودت کن و ببر از این شهر بی‌ناجیِ مغروق آقای امام‌حسین!

دیشب، خیلی گرسنه بودم، از خیمه که گذشتم به ف گفتم کاش بریم یه چیزی بخوریم، رد شدنی از کوچه دیدم که دارن لقمه‌ی غذا می‌دن و چقدر خوشمزه بود بعد داشتم میگفتم که امام حسین، تو که راحت حرف دل‌ها رو میشنوی چی میشه که همینقدر واضح و روشن نشونه‌ها رو بذاری جلوی پام؟! گفتم گرسنه‌ام، دیدی و شنیدی و لقمه گذاشتی سر راهم؛ حالا دارم میگم تو خیلی چیزهای زندگی گیر کردم، چی میشه که راهشو، نشونه‌شو هم همینطوری بذاری سر راهم؟!

همیشه بعد از غم، گشایشی شگفت‌آور در راه خواهد بود...