دیوانگارد

انقدر له‌ام که انگار یه دسته فیلِ خسته از روم رد شدن.

قراره اتاق کارم بره یه گوشه‌‌ای که به ندرت آدم ببینم و این برای من موهبته میرم یه گوشه و فارغ از کل دنیا سرمو با دیتاها گرم می‌کنم. با کسی دوست نمی‌شم چون دل کندن برام سخت‌تر میشه، چون مثل آدمای دیگه نیستم، خیلی زود به آدما وابسته میشم و کوچکترین جزئیات برام تبدیل به خاطراتی میشه که فراموش کردنشون برام سخته.

از ارتباط جدید ساختن می‌ترسم چون از تموم شدنش می‌ترسم.

صحبت کنیم؟ https://telegram.me/BiChatBot?start=sc-254681-ieMMms0

«پذیرش داستان خود و دوست‌داشتنِ خود در جریان داستان، شجاعانه‌ترین کاری است که می‌توان در تمام عمر انجام داد.» این جمله خیلی مهمیه. چیزی که نباید ساده ازش گذشت. من، بخش زیادی از زندگیمو به واسطه «نپذیرفتنِ» داستانم رنج کشیدم و از دست دادم. با پذیرش، اتفاقای مهمی توی زندگی آدم میوفته: اول اینکه آروم‌تر میشه؛ از اون حالت رنج و اضطراب درمیاد. دوم اینکه از سکون درمیاد و به حرکت میوفته: «با این وضع چه کاریو می‌تونم و باید که انجام بدم؟». تا وقتی که توی اون نقطه اول گیر کرده باشه، در بهترین حالت، تنها چیزی که توی زندگیش تغییر می‌کنه آمد و شد شب و روزه. زمان می‌گذره و همه‌چیز دستخوش تغییر میشه. آدمایی که تکلیفشون با خودشون مشخصه، خودشونن که تصمیم می‌گیرن تو کدوم جهت تغییر کنن و زندگیشونو تغییر بدن و اونی که هنوز نتونسته با نقطه شروعش -از هرجایی که هست و با هر شرایطی- کنار بیاد، اونیه که تمام این مدت به خط شروع مسابقه زل زده. آدما میرن و می‌برن، شکست می‌خورن و از شکستاشون درس می‌گیرن، بلند میشن و دوباره ادامه میدن و اون، هنوزم که هنوزه نتونسته قدم از قدم برداره. بهار میشه و آدما از زیبایی‌هاش لذت می‌برن، تابستون میاد و هرکسی راه لذت‌بردن از رنجی که می‌بره رو یاد می‌گیره، پاییز میاد و روی دیگه هرچیزیو نشون میده و در نهایت زمستون اونیه که پایانی که میتونه به روشنی برف باشه رو یادآور میشه. اونی که توی بازیه، زندگی می‌کنه و اونی که پشت خط شروعه، همه رو از دست میده. هرچقدرم که بزرگ بشیم، توی «دوست‌داشتنِ» خودمون بچه‌ایم؛ انقدر ساده گرفتیمش که بیخ پیدا کرده. خیلیامون نه تنها خودمونو دوست نداشتیم که از خودمون بدمونم میومده. ظلمی که همه این سال‌ها به خودمون کردیم، ما رو تو جهنمی انداخته که داریم توش زندگی می‌کنیم. شاید اینا همه اون چیزی نباشن که توی این دنیا باید بهشون اهمیت بدیم ولی می‌تونیم با این دوتا شروع کنیم و زندگیمونو جوری که شایسته‌امونه تغییر بدیم. #کتابخونیمون (موهبت کامل نبودن/ برنه براون/ ترجمه اکرم اکرمی/ انتشارات صابرین)

اگه به اندازۀ کافی تحمل کنی، می‌بینی که همۀ چیزایی که از دست دادی و بیشتر و بهتر از اونارو به دست میاری. رنجی که می‌بری، هرقدر عمیق و طولانی هم که باشه، در نهایت پاداش بزرگ و زیبایی بهت میده. #بیاموزیم

آسمون ابر داره منم غم دارم.

فیدیبو روی افسانه عادی بودن تخفیف 70 درصد گذاشته.