آمار و احتمال زيرِ ذره بين

امروز با میثم ایران‌نژاد رتبه ۳ ارشد مدیریت مالی ۱۴۰۳ مصاحبه داشتم . اهل اردبیل بود با ته لهجه به غایت زیبا که لیسانس اقتصاد از دانشگاه تبریز داشت . اینقدر تحت تاثیر حرفهاش قرار گرفتم که ایرپادم رو موقع برگشتن گم کردم ! آدم‌ها از جنس تحصیلاتشون و دانشگاهشون نیستن. آدم‌ها از جنس شهر و روستاشون نیستن. آدم‌ها از جنس کتابی که میخونن، فیلمی که می‌بینن، لباسی که می‌پوشن، آهنگی که گوش می‌کنن نیستن. آدم‌ها از جنس رنگ پوست و نژاد و قومیت‌شون نیستن.آدم‌ها از جنس نگرانی‌هاشونن، از جنس اشکهاشون، از جنس رنج‌ها و دغدغه‌هاشون هستند خلاصه که برای شناختن آدم‌ها باید دخیل بست به دلتنگی‌هایشان...آن‌جاست که انسان بیش از هر چیزی خودش می‌شود و دلتنگی شبیه نقشه‌ی راهی است در شناختن کسی

برای معلمای ابتدایی،همیشه پایه اول سخت ترین پایه برای تدریس بوده. بااینکه تعداد کتب پایه اول کم هست و حجمی ندارن ولی بازترجیح معلما اینه که کلاس اول درس ندن،انگار یه ترسی همیشه پشتش بوده که معلمارو دودل میکنه.علتش اینه که شروع کردن یه مسیرهمیشه برای آدمیزاد سخت بوده. آره خب سخته که بخوای اولین بار یه بیابون روگلستون، ویه خرابه روآباد کنی.میدونی ازنو ساختن وازنو یادگرفتن وازنو یاددادن واقعا ترسناکه

اول - برای رهایی از چرخه‌ی میل و ملال راهی باید جُست. راهی باریک، خلوت و خالص. مثل زُل زدن محض به پوستِ تازه‌رنگ‌شده‌ی شکوفه‌ای دوم‌- در گلوگاه‌های دشوار زندگی راه رفتن روی لبه‌ها و مرزهای باریک کار هر کسی نیست اغلب می‌سُرند و می‌افتند. سوم-دشواری کار اینجاست که هر انتخابی که می‌کنیم معمولاً حدی از افسوس و حسرت بر جای می‌نهد. در واقع هر انتخابی به قیمت از دست دادن انتخاب‌های دیگر، از دست دادن زیبایی‌ها، لذت‌ها و منافع انتخاب‌های دیگر، حاصل می‌آید. یک راه را به ناگزیر انتخاب می‌کنی و می‌روی اما به تعبیر سعدی: "می‌روم وز سرِ حسرت به قفا می‌نگرم..."

🚀حقیقت جالبی درباره سرعت متوسط🚀     💡حقیقت جالبی در روی سرعت متوسط وجود دارد و آن این است که با سرعت متوسط، زمان زیادی لازم نیست که به نتایج خارق‌العاده برسید. ⏰ما بسیاری اوقات، زمان و انرژی خود را با این فکر هدر می‌دهیم که برای دستیابی به دست آوردهای بزرگ حتماً باید مثل اسب کار کنیم. 🎇مدام به خودمان می‌گوییم باید در هیجان، انگیزه و ذوق غرق شویم که بتوانیم به جایی برسیم. تلقی ما این است که باید سخت‌تر از هر کسی کار کنیم، اما وقتی  افرادی که واقعاً پیشرفت می‌کنند نگاه می‌کنیم چیز دیگری می‌بینیم. ✍️ناتان روزی هزار کلمه نوشت. و ۹ ماه بعد؟ سه کتاب تمام شد. اما هیچ وقت سخت‌تر از بقیه کار نکرد. نوشتن ۲ یا ۳ صفحه کار شاقی نیست. ناتان فقط استمرار بیشتری داشت و نتیجه آن شد که سرعت متوسط او طی آن ۲۵۳ روز از خیلی‌های دیگر بیشتر شود. 📚#قدرت_شروع_ناقص ✍️جیمز کلییر

⁉️چطور تایمِ زیادی پشت میز می‌نشستید و خسته نمی‌شدید؟ ✏️به این جوابِ منطقی رسیده بودم که رسیدن به رشته و دانشگاه دلخواهم، انتخابِ من بوده پس تلاش حداکثری وظیفه‌یِ من در برابر این مسئولیته! ✏️انگیزه‌هایِ درونی و شخصی: کسی من رو باور نداشت! این قوی‌ترین محرکِ من بود.🚀 ✏️وقتی با حذفِ عواملِ مزاحم، تمرکزتون رو بالا ببرید وارد مرحله‌یِ جدیدی می‌شید که تمام توانتون رو می‌گذارید و متوجه گذر زمان نمی‌شید!پس عوامل مزاحم رو به محیط مطالعه‌تون راه ندید.⛔ ✏️وقتی پشت میز نشستید حس کنید دارید کار مهمی انجام میدید! من به محض اینکه پشت میز بودم این حس رو به خودم القا می‌کردم که در حال فعالیت مهمی هستم (حتی با اَکت‌های خاصِ خودم)👨‍🎓

⁉️چطور تایمِ زیادی پشت میز می‌نشستید و خسته نمی‌شدید؟ ✏️به این جوابِ منطقی رسیده بودم که رسیدن به رشته و دانشگاه دلخواهم، انتخابِ من بوده پس تلاش حداکثری وظیفه‌یِ من در برابر این مسئولیته!😀 ✏️انگیزه‌هایِ درونی و شخصی: کسی من رو باور نداشت! این قوی‌ترین محرکِ من بود.🚀 ✏️وقتی با حذفِ عواملِ مزاحم، تمرکزتون رو بالا ببرید وارد مرحله‌یِ جدیدی می‌شید که تمام توانتون رو می‌گذارید و متوجه گذر زمان نمی‌شید!پس عوامل مزاحم رو به محیط مطالعه‌تون راه ندید.⛔ ✏️وقتی پشت میز نشستید حس کنید دارید کار مهمی انجام میدید! من به محض اینکه پشت میز بودم این حس رو به خودم القا می‌کردم که در حال فعالیت مهمی هستم (حتی با اَکت‌های خاصِ خودم)👨‍🎓

بازی زندگی، بدون تمرین قبلی زندگی صحنه‌ی یکتای هنرمندی ماست،اما صحنه‌ای که قبل از اجرا در آن، تمرینی نداشته‌ای.انتخاب‌های کوچک، آثار سهمناک به دنبال می‌آورند و دست‌هایت در جا به جا کردن مُهره‌ها، اطمینانی ندارند: عرصه شطرنج رندان را مجال شاه نیست. رومن گاری گفته است: «آدمی زندگی را کمتر تجربه می‌کند تا زندگی آدم را. حس من هم این است که زندگی‌ام مرا تجربه کرده؛ گویا بیش‌تر بازیچه‌ی زندگی بوده‌ام تا اینکه انتخابش کرده باشم. به علاوه، هر چه مشهورتر باشی،‌ زندگی بیشتر به بازی‌ات می‌گیرد.» ما زندگی را تجربه می‌کنیم، اما برای انتخاب‌های درست‌تر در کدام زندگی دیگری؟ شاید چنان که سید علی صالحی می‌گفت: «همه‌ی ما فقط حسرت بی‌پایان یک اتفاق ساده‌ایم که جهان را، بی‌جهت، یک جور عجیبی جدی گرفته‌ایم.»

بخشی از ترس ما از مرگ،ناشی از آن است که تازه در یک قدمی آن به یاد می آوریم باید چگونه زندگی می کردیم.سفرهایی که باید می‌رفتیم و نرفتیم، رویاهایی که باید دنبال می کردیم و نکردیم، آن جا که باید مطابق فهم و درک خود زندگی می کردیم اما تن دادیم به هنجارهای رایج و از همه مهم تر... شبها و روزها که زلزله می‌آید و می‌رود؛ زمین می‌لرزد و احساس امنیت ما را به سخره می‌گیرد، مرگ چشمک می‌زند و به ما یادآوری می‌کند قطعی ترین یقین در همه جهان است، باید کنار همه تمهیداتی که برای زلزله داریم، یک قلم و کاغذ بگذاریم بالای سر خودمان و همین که زیر ابهت روبرو شدن با مرگ، زندگی مان را دوره می کنیم، در آخرین حسرت ها درنگ کنیم؛ اگر همین الان سقف بالای سرمان خراب شود، حسرت چه چیز بیش از همه دل مان را می سوزاند؟ حسرت های مان را بنویسیم و زندگی نزیسته مان را کشف کنیم و در کوچه پس کوچه هایی در اعماق وجودمان گردش کنیم که پیش از این نمی شناختیم. روزهایی که می‌گذرند،بهترین فرصت است برای پیدا کردن بخش های نزیسته زندگی، بهترین وقت است برای اینکه بفهمیم از اینجا به بعد باید چگونه زندگی کنیم تا در برابر رقص بعدی مرگ، حسرت کمتری داشته باشیم.