اُدَیِب

در وصفِ این روزا.

به قطارای خط صورتی ویاگرا میزنن انقدر دیر میاد؟

- زندگی + مگه زندگی چیزی غیر از درد و رنجه؟ - پس چرا ادامه میدی؟ + مجبورم! - کی گفته؟ شما میتونستی خودکشی کنی + دیره - متوجه نمیشم + هر موقع خودکشی کنی دیره، شما قبل از مرگ بارها و بارها توسط پرخاش‌ها، شکست‌ها و دردهایی که خواه ناخواه متحملش شدی به قتل رسیدی! - پس چرا لبخند میزنی؟ چرا سعی میکنی توی این کثافت حالت خوب باشه؟ + وقتی توی مرداب، گل زیبا ببینی لبخند میزنی. آدمی ذاتا به دنبال شادی میگرده و تماما فراموش کرده که شادی یه جایی تو درونه. - تو شادی درونت رو پیدا کردی؟ + من میون این همه رنج اون شاخه گلو پیدا کردم. - و همین میشه دلیل ادامه دادن؟ + خیر! انگیزه میشه. دلیل با انگیزه فرق داره - دلیل شما برای ادامه‌ی زندگی چیه؟ + خودم - و انگیزه‌تون؟ + رنج‌هام. تجربه‌هایی که یا هر کسی تجربه‌ش نمیکنه و یا اگر بکنه ازش فرار میکنه. من با آغوش باز میپذیرمشون و حتی گاهی اوقات به طرفشون حمله ور میشم. در آخر هم وقتی با لباس تیکه پاره شده‌ام یه گوشه میشینم، لطافت رشدم میده. هنوز اونقدر بزرگ نشدم که حرفام گوشی نخواد. - حرفای قلمبه سلمبه میزنی + میدونم. سرطان قلبه دیگه. هر چقدر قلب بزرگتر، حرفا قلمبه سلمبه تر. - خیلی خودتو دوست داریا + بستگی داره تعریفت از دوست داشتن چی باشه - تو تعریفت چیه؟ + بلاخره میفهمی

صبحِ لیمویی‌تون بخیر🍋

به دلم نشستی، من از همین میترسم. منی که یه عمر تو گوشِ اینو اون خوندم هیچ چیزی موندگار نیست؛ حالا نوبت خودم شده. نگاهت که میکنم جای اون پُتکی که تو این سالا تو سرم خورد درد میگیره، اما مگه مهمه؟ من همیشه عادت داشتم با دنیا سر چیزایی که میخواستم بجنگم. میخوامت. میجنگم. تمام. #خطاب_به_عشق

کار خودشونه🚕

ختم کلام.