ماهي

نوشته جنگ می‌شه‌. شماها چتونه؟ نمی‌ترسین؟ چرا شادین؟ بله جنگ سراسر آسیب است. ایرانِ عزیزِ ما بارها جنگ‌رو با گوشت و پوست و استخون حس کرده، آشنای بوی دود و مرگه. اما تنها چیزی که ترس‌رو از دل ما دور می‌کنه هدفِ مقدس ماست.ملتی که دعای هرشبِ‌ بعد نمازشون شهادته، ترسی از مرگ ندارند و در برابر ظلم و جنایت‌ هم سکوت نمی‌کنند.

دلم یه خواب آروم و راحت می‌خواد البته بعد از دیدن سقوط اسرائیل.

این‌جا شبیه سیاره‌ی مورد علاقه‌م نیست.

- فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلا تَقْهَرْ - با رختِ عزای پدر آمده‌ام؛ با من قهر نباش.

دخترک پنج‌ساله‌ی سال‌های دورِ من می‌‌نشست‌ زیر سایه‌ی درختِ توت. درختی که همیشه برای چشیدن مزه‌ی شیرین میوه‌ش روی نوک پاهاش می‌ایستاد و دستاشو کش می‌داد به سمت شاخه‌های بلندش. می‌نشست و گرد روی کفش‌های نوشو می‌تکوند، سرخی لاکِ روی انگشت‌هاش‌‌رو‌ نفس می‌کشید و به آدم‌ بزرگا نگاه می کرد‌. آدم بزرگای واقعی، همون‌هایی که قد بلند و دست‌های کشیده‌ای داشتند، نشستن زیر سایه‌ی سبزی و حرف زدن با درختی تنها براشون ذوقی نداشت و صورتشون مچاله نمی‌شد از خنده‌های پی‌در‌پی. آدمایی که تموم زندگی‌شون تکرار بود و تکرار. بی‌رنگ و نور و غرق در دنیای بزرگسالی. گاهی لب حوض آبیِ رنگ‌ و رو رفته‌ و بی‌جونی می‌نشست و خیال می‌کرد دریای آرومِ بلندی پیش چشماشه. به تقلای باد تو رگ‌های آب نگاه می‌کرد؛ به نجوای آروم پرند‌ه‌ها گوش می‌داد و به رقصِ ماهی‌ِ رهای دریای خیالش چشم می‌دوخت. به ردِ لمس آفتاب روی گونه‌ش دست می‌کشید و به خدا لبخند می‌زد. دخترک سال‌های دورِ من شوق رسیدن و ذوقِ زنده بودن تو تنش بود.

درسته که این روز‌ها غم می‌باره اما می‌تونید تبریک بگید. :)) راه ارتباطی هم خودتون پیدا کنید لطفا، تشکر.

یک سال دیگه گذشت؛ -سیزدهِ فروردین ماه.

گاهی دلم می‌خواد از آدم‌ها تشکر کنم که منو یادشونه و هنوز یه گوشه‌ی دلشون جا دارم. که شلوغی زندگیِ دنیا بودنم رو کمرنگ نکرده.

تولدت مبارک شیرینِ من خدا وقتی سر ذوق بوده تو رو خلق کرده♡ ۱۴۰۳ / ۰۱ / ۱۳