ماهي

سلام بر تو به تعدادِ شب‌های دلتنگی.

لازم نیست هیتا جانم گفت.

من حُبِ شمارو گذاشتم سمتِ چپ پیراهنم، میون تپش‌های قلب و دلهره‌ها و پریشونی‌ها. میون رویاهای دور و دراز که گاه گاهی نگاهش کنم.نمی‌دونم کدوم روز و دقیقه و ثانیه بود. نمی‌دونم چی‌شد، چشم وا کردم دیدم سُر خورده و جاری شده توی رگ‌هام. نشسته بود پشتِ پلک‌هام و شده بود یه دریا. آرو آروم ریشه دووند زیر پوستم. شبیه پیچکی به تنِ زندگی‌م پیچید و سبز شد. دیگه مَنی نبود.شما بودی و غمت. غم..غمِ مبارکِ شما.. نشست لابه‌لای شیرینیِ روزهام. زندگی دیگه شبیه قبل نبود. دل‌، دلِ سابق نبود. نازک شده بود راه و بی‌راه تنگ می‌شد و می‌گرفت و می‌شکست. رویاها چروک شده بوند. رنگ باختند شبیه لباس‌‌های کهنه‌ی کمد. پریشونی‌ها قد کشیدند شهر و آدم‌هاش غریبه شدند. روز‌ها غمِ فراق‌رو پنهون می‌کردم تو مُشت‌هام و حواسِ پرتمو جمع می‌کردم مبادا جایی گوشه‌ایش بزنه بیرون و ابرها شروع کنند به باریدن. و شب‌ها، شب‌ها میله‌های قفسی که آدم‌ها بهش می‌گفتند «خونه» رو می‌شمردم. خونه…راستی! شما خونه‌ی من نیستی؟! شما دست‌های مهربونی داری. شکلِ قفس نیست. پَر می‌ده بهم. می‌شمردم و خیالِ سرکشم حوالیِ آغوشتون پرسه می‌زد. آغوش…چه پناهِ خوبی برای زیستن. برای مُردن.. می‌شمردم و چشم‌هام گرمِ خواب و رویا می‌شد. رویا…چه رنجِ شیرینی. می‌شمردم و امید‌رو وصله‌پینه می‌کردم به دلِ زخمی‌م. امیدِ لمسِ نگاهِ گرمت. راستی! شما نگاهِ مهربونی داری. . #حب

یاری کنید زود

اه این هشتگش چرا اینطوریه؟ بی‌تربیت! #حُب

من حُبِ شمارو گذاشتم سمتِ چپ پیراهنم، میون تپش‌های قلب و دلهره‌ها و پریشونی‌ها. میون رویاهای دور و دراز که گاه گاهی نگاهش کنم.نمی‌دونم کدوم روز و دقیقه و ثانیه بود. نمی‌دونم چی‌شد، چشم وا کردم دیدم سُر خورده و جاری شده توی رگ‌هام. نشسته بود پشتِ پلک‌هام و شده بود یه دریا. آرو آروم ریشه دووند زیر پوستم. شبیه پیچکی به تنِ زندگی‌م پیچید و سبز شد. دیگه مَنی نبود.شما بودی و غمت. غم..غمِ مبارکِ شما.. نشست لابه‌لای شیرینیِ روزهام. زندگی دیگه شبیه قبل نبود. دل‌، دلِ سابق نبود. نازک شده بود راه و بی‌راه تنگ می‌شد و می‌گرفت و می‌شکست. رویاها چروک شده بوند. رنگ باختند شبیه لباس‌‌های کهنه‌ی کمد. پریشونی‌ها قد کشیدند شهر و آدم‌هاش غریبه شدند. روز‌ها غمِ فراق‌رو پنهون می‌کردم تو مُشت‌هام و حواسِ پرتمو جمع می‌کردم مبادا جایی گوشه‌ایش بزنه بیرون و ابرها شروع کنند به باریدن. و شب‌ها، شب‌ها میله‌های قفسی که آدم‌ها بهش می‌گفتند «خونه» رو می‌شمردم. خونه…راستی! شما خونه‌ی من نیستی؟! شما دست‌های مهربونی داری. شکلِ قفس نیست. پَر می‌ده بهم. می‌شمردم و خیالِ سرکشم حوالیِ آغوشتون پرسه می‌زد. آغوش…چه پناهِ خوبی برای زیستن. برای مُردن.. می‌شمردم و چشم‌هام گرمِ خواب و رویا می‌شد. رویا…چه رنجِ شیرینی. می‌شمردم و امید‌رو وصله‌پینه می‌کردم به دلِ زخمی‌م. امیدِ لمسِ نگاهِ گرمت. راستی! شما نگاهِ مهربونی داری. . #حُب

من حُبِ شمارو گذاشتم سمتِ چپ پیراهنم، میون تپش‌های قلب و دلهره‌ها و پریشونی‌ها. میون رویاهای دور و دراز که گاه گاهی نگاهش کنم.نمی‌دونم کدوم روز و دقیقه و ثانیه بود. نمی‌دونم چی‌شد، چشم وا کردم دیدم سُر خورده و جاری شده توی رگ‌هام. نشسته بود پشتِ پلک‌هام و شده بود یه دریا. آرو آروم ریشه دووند زیر پوستم. شبیه پیچکی به تنِ زندگی‌م پیچید و سبز شد. دیگه مَنی نبود.شما بودی و غمت. غم..غمِ مبارکِ شما.. نشست لابه‌لای شیرینیِ روزهام. زندگی دیگه شبیه قبل نبود. دل‌، دلِ سابق نبود. نازک شده بود راه و بی‌راه تنگ می‌شد و می‌گرفت و می‌شکست. رویاها چروک شده بوند. رنگ باختند شبیه لباس‌‌های کهنه‌ی کمد. پریشونی‌ها قد کشیدند شهر و آدم‌هاش غریبه شدند. روز‌ها غمِ فراق‌رو پنهون می‌کردم تو مُشت‌هام و حواسِ پرتمو جمع می‌کردم مبادا جایی گوشه‌ایش بزنه بیرون و ابرها شروع کنند به باریدن. و شب‌ها، شب‌ها میله‌های قفسی که آدم‌ها بهش می‌گفتند «خونه» رو می‌شمردم. خونه…راستی! شما خونه‌ی من نیستی؟! شما دست‌های مهربونی داری. شکلِ قفس نیست. پَر می‌ده بهم. می‌شمردم و خیالِ سرکشم حوالیِ آغوشتون پرسه می‌زد. آغوش…چه پناهِ خوبی برای زیستن. برای مُردن.. می‌شمردم و چشم‌هام گرمِ خواب و رویا می‌شد. رویا…چه رنجِ شیرینی. می‌شمردم و امید‌رو وصله‌پینه می‌کردم به دلِ زخمی‌م. امیدِ لمسِ نگاهِ گرمت. راستی! شما نگاهِ مهربونی داری. . #حُب

ای عزیزممم بچه ساده.:))

https://t.me/imahib/4642 نه حسنه اسمش

شماعی‌زاده اسمش امیر نیست؟!