ع‌ج؛

این «عزیزم» هم افتاده رو زبونم، به هر آدم رندومی می‌گم. :))

جلیلی به پزشکیان گفت اگه تو طول سال برنامه‌هات رو بررسی می‌کردی، الان لازم نبود بگی برنامه ندارم.

پزشکیان کلا تو باغ نیست. خدا به داد‌مون برسه. :)))

سری قبلی که این‌جا بودم با کلی غر و ناراحتی و حال بد خداحافظی کردم؛ یه‌جوری که گفتم دیگه حالاحالاها نمیام. ولی الان این‌جام. شکر.

بچه‌های خوبی باشید و بیاید برای همه‌ی کاربرهایی که توی این ژانر «تقدیر» شرکت کردن، «و إن یکاد» بخونید.

[با من خیال کن شب از سر گذشت و رفت]

[با من خیال کن شب از سر گذشت و رفت]

چون «ماه نو هر که ببیند، به همه‌کس بنماید».

خوبی. داری زیر گوش رفیق‌ت می‌گی و با هم ریزریز می‌خندین؛ اما یهو ناخودآگاه خنده‌ت جمع می‌شه. یه‌چیزی از ناکجاآباد میاد و مثل بختک می‌چسبه بهت. دیگه نمی‌خندی. احساس می‌کنی انرژی‌ت تموم شده، نفس‌ت تنگ شده و تمام بی‌قراری‌های عالم مال توئه. انگار توی دنیای هری‌پاتری و دمنتورها در حال بلعیدن ذره‌ذره‌ی شادی و حال خوب‌تن.

«باارزشه که یه‌نفر دل‌شوره‌هام رو دوست داشت». [ع‌ج؛]