شهردار جون‌تپه

توی خوابایی که می‌بینم زنده‌تر از همیشه‌ای واسم. شاید ما مردیم و خودمون نمی‌دونیم.

دردی که جسمم به دلایل مختلف متحمل میشه، توی نبودِ مامانم ضربدر هزار می‌شه. انگار که بخش عظیمی از وجودم چون همیشه می‌دونست که مامانی هست تا بتونم واسش ناز کنم و دردامو بخره و بهم بگه چیکار کنم، کمک می‌کرد به بهتر شدن حالم. الان دونستن این موضوع و نبودنش کنارم، یه سرماخوردگی ساده رو واسم مساوی با مردن می‌کنه.

همش با خودم می‌گم زهرا نکنه اینا همش عذاب‌هاییه که بخاطر کارای بد گذشته‌‌ت مجبوری تحمل کنی. تموم صحنه‌های دردناکی که دیدی، دیدن زجرکشیدن عزیزترین آدمای زندگیت، اون شب اولی که تنهایی تو جاده گذروندی، دیدن ترحم آدما و تحمل کردن نگاه‌هاشون، حرفاشون، و بدتر از همشون به زندگی ادامه‌دادن با وجود همه‌ی اون اتفاقا. تمامشون عذابیه که مجبوری تحمل کنی. بعد از خواب بیدار میشی و هیچ‌کدوم از اینا یادت نمیاد. بیدار می‌شی می‌بینی هنوزم بزرگترین دغدغه‌ت تحمل‌‌کردن همخونه‌ایه دیوونته. اما بازم واسم قابل درک نیست، من آدم بدی نبودم که مجبور به تحمل این روزا بشم‌.

دیگر تنها، گریه حالم را میداند از عشق دلتنگی هایش میماند

Did you get enough love my little dove Why do you cry? And I'm sorry I left but it was for the best Though it never felt right My little Versailles🌬

"خاک سرده، یادت میره" "گریه نکن، مامانت ناراحت میشه" "غم آخرت باشه" "قوی باش، ادامه بده" "خدا بهت صبر بده" "خداروشکر کن که بدتر از این نشد" "تو باید مادری کنی واسه خواهرات" " تو عاقلی، سعی کن قوی باشی" "فکرو خیال نکن" "خدا بیامرزتش" "خدا رحمتش کنه" "مواظب کارات باش، مامانت ناراحت نشه" "سلام خوبی؟" "چرا ناراحتی؟" "یه مدت بگذره عادت می‌کنی" "حتما یه حکمتی توش بوده"

مثل آتیشی که هرچقدر روش آب بریزی خاموش نشه.

بخه وه ده ردت له گیانم

از اون روستا بدم میاد ولی خاکشو دوست دارم، چون تورو بغل کرده

هیچی ارزش رفتن تو رو نداشت.