مَر

چقدر متنفرم از اینکه هیچ‌کاری نمیتونم بکنم. واقعا هیچ‌کاری. هیچی از دستم بر نمیاد. انگار که دستات خالی باشه و مشکل و غمی که داری از خودت بزرگتر و تو باید با دستای خالی از پسش بر بیای. نمیدونم. متنفرم از این وضعیت. متنفرم که فقط باید صبر کنم. متنفرم که مجبورم صبر کنم

دلم تنگ شده. دوست دارم فرار کنم و انقدر بدوام که آخرش پرت بشم تو بغلش. دلم تنگ شده فقط

دلم تنگ شده فقط و هیچوقت دلتنگی نبودن مامان رو تا این حد حس نکرده بودم...

خیلی عادی دراز کشیدی و به هیچی فکر نمیکنی و فکر نمیکنی و فکر نمیکنی ولی یهو یادت میاد، یهو دوباره همه‌چی مرور میشه برات، یهو حقیقت نبودنش میخوره تو صورتت، یهو دنیا رو سرت خراب میشه و از جات میپری و هی پلک میزنی، دستاتو مشت میکنی... اشکاتو پاک میکنی و دوباره دراز میکشی، دوباره میخوابی و میگی آره خب اونم‌ تو اتاقش خوابیده دیگه. بخواب توام

گذر زمان هم مثل اون روز خوبیه که هیچ وقت نمیاد.

تو ناچیز نیستی و فراموش نشدی

اینکه انسان رشد کند، درست! اینکه رنج‌هایش از خودش قدبلندتر می‌شود چه؟