شهردار جون‌تپه

مجتبی شکوری تو یکی از قسمتای کتاب‌باز میگف: وقتی آدم رنج بزرگی مثل سوگ میبینه، انگار یه سلفون روی شادی می‌کشن؛ تو میتونی دستت رو بیاری شادی و خوشحالی رو لمس کنی اما همیشه یه فاصله‌ی نامرئی بین انگشتات و خوشحالی فاصله میندازه. رنگ خنده‌های آدم تغییر می‌کنه.

تا ابد این دو تا آهنگ تورو یادم میندازن مامان.

همه‌ی آدما به این اتفاق فکر کردن و حتی با تصورش گریه می‌کنن. خودمم خیلی از شبا با این فکر می‌خوابیدم و بعدش از خودم متنفر می‌شدم. ولی با حس واقعیش وقتی تجربه بشه خیلی فرق داره و الان می‌فهمم که اون موقع چقدر دور از ذهنم بود حتی با وجود اون اشکی که می‌ریخت و تصورات ذهنیم. هیچ‌کدوم از فکرام شبیه حس الانم نبود. اما امیدوارم این ترس تو باعث نشه از لحظات زندگیت وقتی کنار عزیزاتی لذت نبری و ممنونم از پیام زیبات و انرژی خوبی که دادی🩶

سلام من اصلا نمیشناسمت و اولین بار به خاطر اسم چنلت اومدم هر بار که چنلتو نگاه میکنم اختیار اشکامو از دست میدم من درد بزرگتو تجربه نکردم ولی با پوست و استخونم درکت میکنم ترس از دست دادن دارم و گاهی به همه این اتفاقا ساعت ها فکر میکنم جوری که انگار تجربش کردم حالا که تو داری تجربش میکنی خواستم بگم که سوگ تو خیلی ارزشمنده و تو واقعا روح بزرگی داری و اینو بدون که تنها نیستی و هیچوقت فکر نکن باید ناراحتیتو قایم کنی یا نادیدش بگیری میدونم که این درد بزرگ فراموش شدنی نیست ولی امیدوارم بتونی باهاش زندگی کنی و روح زخمیت اروم بشه❤️

و امیدوارم روح مادرت همیشه تو ارامش باشه مطمعنم اونقدر ادم بزرگ و خوبی بوده که الان اروم جایی لم داده باشه و ساکت تورو نگاه میکنه که چجوری تو پیچ و تاب زندگی سر میخوری و از پس خودت بر میای🖤

دیشب خواب تورا دیدم، چه رویای پرشوری انگار که توی خواب دیدم، تو سال‌ها از من دوری