زنان و مسائل اجتماعی

شهروند درجه اول! فاطمه علمدار ۱/از تاریکی بیرون آمد و گلویش را گرفت و چسباندش به دیوار.همه چیز سریع اتفاق افتاد.چند ثانیه بعد دخترک با دست زخمی و لباس خاک آلود در کوچه تنها بود.ساعت ۱۱شب.میلرزید.خودش را رساند به نزدیکترین کلانتری.چند مرد جاافتاده درجه دار گرم صحبت بودند.گفت به من حمله شد.مردان،انگار که عادی‌ترین چیز برایشان دیدن زنی زخمی و خاکی باشد گفتند کجا و با همان خونسردی ادامه دادند آنجا به واحد ما مربوط نیست و برو کلانتری شماره فلان و به حرفشان ادامه دادند.در کلانتری شماره فلان،مردی با دمپایی لخ لخ میکرد و آستین‌هایش را بالا زده بود برای وضو.دخترک گفت به من حمله شده.مرد گفت نمازم دارد قضا می‌شود بنشین تا بعدش برایت پرونده تشکیل بدهم.دخترک نشست و با خودش چندبار تکرار کرد:من_در_این_کشور_شهروند_درجه_اول_هستم!و هربار این جمله برایش عجیبتر از بار قبل به نظر می‌رسید.مرد آمد.کارها انجام شد و نامه معرفی به پزشکی قانونی را به دخترک دادند.دخترک عکس نامه را برای ضاربش فرستاد.همسر سابق جواب داد:رفتی خودت رو به مرد نامحرم نشون دادی؟ ۲/پرونده پزشکی قانونی باز بود ولی دخترک آنقدر قبل از آن اتفاق در دادگاه‌ها دویده بود برای گرفتن طلاق و حضانت فرزندش که دیگر حوصله پیگیری این یکی را نداشت.توافق شب خواستگاری این بود که زوج وکالت طلاق به زوجه بدهد.عقد رسمی که انجام شد مرد از دادن وکالت امتناع کرد.به همین سادگی.دلیلی هم برای خیانت نکردن نمی‌دید.حق شرعی اش بود چند همسری.به همین سادگی.بچه حاصل از ازدواج هم مال او بود.قانونا ولایت داشت بهش.به همین سادگی.دخترک فکر کرد در قانون کشورش اگر کسی برود در اتاق نوزادان تازه متولد شده،فقط با باز کردن پوشکشان می‌تواند بگوید کدامها در آینده میتوانند رئیس خانواده شوند و اجازه تحصیل و اشتغال و دریافت خدمات درمانی و خروج از کشور بقیه اعضای خانواده در دست آنها خواهد بود.فارغ از اینکه چه استعدادهایی دارند و چطور زندگی خواهند کرد و مسیر شغلی و تحصیلی‌شان چگونه خواهد بود،میتواند بگوید کدام نوزادها می‌توانند مرجع تقلید شوند یا قاری قرآن،خواننده شوند یا موزیسین و کدام‌ نوزادها دقیقا به واسطه محتویات پوشکشان نمی‌توانند چنین جایگاه‌های اجتماعی را داشته باشند!حتی می‌تواند از همان روز اول تولد بگوید کدام نوزادها میتوانند روزی رئیس جمهور شوند و کدام ها نمی‌توانند.بالاخره رجل سیاسی تعریفی دارد که بخش اولش رجلیت است.دخترک در همه آن دادگاه‌های طولانی تحقیرآمیز با خودش تکرار میکرد:من_در_این_کشور_شهروند_درجه_اول_هستم. جایگاهی که در هیچ کشور دیگری ندارم! ۳/وقتی خواست دوباره ازدواج کند همسر سابق رفت دادگاه برای لغو حضانت.دخترک آنجا بود که فهمید در قانون کشورش،اگر مادر دچار جنون شود یا ازدواج کند،حضانتش لغو میشود.مرد گفت حضانت بچه را از تو میگیرم و میدهم پدرت بزرگش کند.خودش قرار نبود مسئولیتی به عهده بگیرد.نه نفقه بچه را میداد و نه حتی میدیدش و نه چیزی از آن موجود می‌دانست.قانون او را رئیس کرده بود.فارغ از همه چیز.به حکم محتویات پوشک روز تولدش.آنروزها دخترک پرونده پزشکی قانونی را فعال کرد و مرد به پرداخت دیه محکوم شد و حضانت بچه را لغو نکرد و دیه را هم نپرداخت و پرونده دوباره مسکوت ماند. ۴/ ۷سال بعد از طلاق،دخترک میخواست برای ادامه تحصیل به خارج از کشور برود.همانروزهایی که مهمترین مسئله کشور این بود که آیا زنانی که دم از پوشش اختیاری می‌زنند می‌خواهند لخت شوند یا نه و خاطره زخمی خاک آلود در گوش دخترک تکرار میکرد:رفتی خودت رو به نامحرم نشان دادی؟همسر سابق،همو که هیچ نقش و مسئولیتی در قبال بچه نداشت،اینبار پاسپورت کودک را نمی‌داد.میتوانست که ندهد.قانون به حکم محتویات پوشکش در روز تولد این حق را به او داده بود.دخترک رفت دنبال دیه پرداخت نشده و دوباره به جریان انداختن مهریه مسکوت مانده.رفت که آواره دادگاه‌های تحقیرآمیز شود.روزیکه دیه را گرفت،کاندیداهای ریاست جمهوری،در مورد زنان مناظره داشتند.دیه را مستقیم واریز کرد برای یک خانه امن.جاییکه زنانی که کتک می‌خورند و تهدید به قتل ناموسی می‌شوند به آنجا پناه می‌برند... ۵/ ۶مرد نشسته بودند و از زنان حرف می‌زدند.دخترک خسته بود.روز پر از گریه ای را پشت سر گذاشته بود با چند تذکر حجاب.چشمهایش را بست و فکر کرد روزی رمانی خواهم نوشت و اسمش را خواهم گذاشت "زن بودن در ایران".جاییکه زنان حقوق اندکی دارند ولی مسائل زیادی ایجاد می‌کنند.آنقدر که مردهای کاندیدای ریاست جمهوری مجبور شوند در موردش حرف بزنند... @fsalamdar63

اگر می‌بینید آدم‌های ساکن ایران کمتر درباره رای ندادن می‌نویسند، یک دلیلش این است که حرف‌زدن در این مورد مصداق تبلیغ علیه نظام است و تا یک سال زندان دارد. دست‌کم یک نفر دیگر را هم می‌شناسم که به خاطر اشاراتش به تحریم انتخابات مجلس، به همین اتهام برایش پرونده تشکیل شده. .

ما زنان ايرانی حق رأی خود را واگذار می‌کنیم! شهر حال و هوای مردانه‌ای به خود گرفته است؛ شورای نگهبان، شش مرد را که معرف عصاره‌ی ناب انقلاب و چکیده‌ی فضایل جمهوری اسلامی‌اند، به عنوان کاندیداهای ریاست‌جمهوری اعلام کرده‌ تا سرانجام یک تن از ایشان به عنوان رئیس‌جمهور، احتمالا در چهار سال آتی ایفای نقش کند. نخست ممنونیم از نویسندگان قانون اساسی جمهوری اسلامی که زنان را در قامت "رجل سیاسی" ندیده و امکان مساهمت در این بازی خطیر را از جامعه‌ی زنان سلب کرده و توفیقی اجباری برای دور‌ماندن از این عرصه را فراهم کرده‌اند! در حالی‌که انتظار می‌رود حدود ۴۸ تا ۵۰ درصد رأی‌دهندگان از میان زنان باشند، هیچ‌یک از این شش کاندیدا برنامه و تصمیم روشنی برای جامعه‌ی زنان ارائه نکرده‌اند و درباره بغرنج‌‌ترین مسائل مربوط به زنان سکوت اختیار کرده یا اظهار عجز می‌کنند. برای مثال هیچ‌یک از این آقایان نمی‌گوید که در روز نخست پاستورنشینی، در مقابل ون‌های گشت ارشاد و پتوپیچ‌ کردن و اهانت به زنان چه موضعی اتخاذ خواهد کرد؟ همگی در مقابل پرسش مربوط به طرح مشعشع "نور" به لکنت می‌افتند و نهایتا روشنفکرترین‌‌ ایشان می‌گوید که این طرح نور نیست و طرحی کور و تاریک است و وعده داده است که بنابر سنت پیامبر که هیچ زن بی‌حجابی را توبیخ و تنبیه نکرده، در مقابل این طرح خواهد ایستاد؛ اما  آیا ایشان خواهد توانست در مقابل سیاست‌های کلانی که از جانب رأس هرم قدرت يا نزديك به رأس اتخاذ شده و به تعبير يكي دیگر از آقایان با توجه به "عمقی راهبردی"، و با تفسیری متفاوت از قرآن همان "پیامبر"، بیش از چهل سال است که به نیمی از جامعه تحمیل شده، تصمیم یا کنشی متفاوت داشته باشد؟ فرموده‌اند اگر نتوانستم به وعده‌هایم عمل کنم بیایید و رأی‌تان را پس بگیرید، آیا تضمینی هست که در روز پس گرفتن رأی، فقط به پایمان شلیک کنند؟ از آنجا که پاسخ این پرسش‌ها روشن است و لکنت زبان امروز این شش تن در پاسخگویی بیشتر ناشی از ملاحظات کسب رأی و بالارفتن درصد مشارکت است و فردای انتخابات، بیانات هر شش تن در این فقره یکسان یا در عمل مشابه خواهد بود، ما زنان ایران بدین‌وسیله ضمن ارج نهادن به مبارزات طولانی و طاقت‌فرسای زنان در جهان برای کسب حق رأى، و با عذرخواهی از روان مبارزانی که قرن‌ها در این راه تلاش کرده‌اند، آگاهانه و به خواست خود، این حق رأی را پس می‌دهیم! در جامعه‌ای فقه‌زده و تحت قوانینی مذکر، که موی سر و بدن زن و واقعیت طبیعی مونث‌بودن خطر محسوب می‌شود، چگونه می‌توان از حق رأی، حقوق سیاسی و مدنی و دیگر حقوق به مراتب پیچیده‌تر دم زد؟!  ما زنان که قادر نیستیم مصلحت شخصی خود را تشخیص دهیم و از ملموس‌ترین و ساده‌ترین حق انتخاب برای لباس روزانه‌ی خود منع می‌شویم، چگونه می‌توانیم مصلحت جامعه آن‌هم مصلحتی چنین سترگ را به‌درستی تشخیص داده و در مقولات پیچیده و انتزاعی و اظهارنظرهای سیاسی ورود کنیم و یار و یاور مناسب رهبر و آن کارگزار مکنون ولایت‌مدار را از میان این شش تن که همگی ادعا می‌کنند ذوب در ولایت هستند، انتخاب کرده و به پاستور بفرستیم؟ "آیت‌الله" خمینی به‌درستی و صادقانه سال‌ها قبل از انقلاب در ١٣٤١ش. در اعتراض به اصلاحات انقلاب سفيد، اصل موضوع را فهمیده و با حق رأی زنان مخالفت کرده و آن را مغایر اسلام و قرآن دانسته بود و اگر روشنفکرنماها، بازی جمهوریت و نیاز به رای پنجاه درصدی زنان را پیش نکشیده بودند، هیچ لزومی نداشت که چنین قانونی تداوم یابد! اکنون از دولتمردان جمهوری اسلامی می‌خواهیم تعارف و تکلف را به کنار نهاده و رسما اعلام کنند که زن بودن جز در چارچوب متعلقه‌بودن و مرد زاییدن معنای معتنا‌به دیگری ندارد و حق رأی زنان را که قانونی غربی و نامتجانس با فرهنگ بومی و اسلامی است، ملغی اعلام نمایند! موجودی که مرد باید برایش تعیین کند که چه بپوشد و چه نپوشد و خودش قادر نیست این کمترین عقلانیت را درباره‌ی خودش درک و اعمال کند، به هیچ‌وجه شایسته حق رأی نیست! ما زنان ایرانی بدین‌وسیله مراتب اعتراض خود را اعلام می‌داریم که چنین حقی به ناروا در دوران حکومت پهلوی به ما اعطا شده و عجیب است که نویسندگان قانون اساسی جمهوری مقدس اسلامی، هم کورکورانه از آن تقلید کرده‌اند! ✍️نگار ذیلابی @hooreechannel 🌹

♦️زن، عشق، جنایت بالاخره مجوز گرفت؛ بدون تغییر ✍ حسن محدثی‌ ۳۱ خرداد ۱۴۰۳ محصول هشت سال و نیم کار من به هم‌راه تیم تحقیق بالاخره مجوز دریافت کرد؛ بدون این‌که نیازی به تغییر داشته باشد. راست‌اش اصلا درنیافتم چرا صدور مجوز این کتاب این همه به تاخیر افتاد. اما خوش‌حال ام که بالاخره مجوز گرفت و به‌زودی پیش‌فروش آن آغاز خواهد شد. این کتاب در گونه‌ی جامعه‌شناسی برای مردم نوشته شده و هدف اصلی از نگارش آن معرفی‌ی این‌گونه از جامعه‌شناسی است؛ اثری که با نگاهی علمی نوشته شده اما زبان اش غیرعلمی و غیرتخصصی است. هر کسی که فقط سواد خواندن و نوشتن داشته باشد، می‌تواند کتابی جامعه‌شناختی در باره‌ی شوهرکشی بخواند. این کتاب حاوی‌ی پنجاه و سه داستان شوهرکشی از زبان زنان شوهرکش زندانی در زندان قرچک است. خانم‌ها افسانه صادقی و ساغر عتابی دو دانش‌جوی سابق ام، هم‌کاران محترم من در این پروژه‌ی تحقیقاتی بوده اند. بار دیگر از تلاش‌شان و هم‌کاری‌شان قدردانی می‌کنم! طرح جلد کتاب کار آقای مهندس جاپانی است. در این تصویر خنجر زیبایی می‌بینید که بین یک زوج جای گرفته. #شوهرکشی #زن_عشق_جنایت #جامعه‌شناسی_برای_مردم @NewHasanMohaddesi

عجیب! @kherad_jensi

کسانی که تا دیروز شاخ‌وشانه می‌کشیدند و در برابر زنان و دختران این جامعه رجزخوانی می‌کردند و داعیه ارزش‌های انقلابی و اسلامی داشتند و صریحاً از برخورد با زنان صحبت می‌کردند، اکنون که نیاز به رای آنان دارند تکذیب می‌کنند و به فهم مخاطبان توهین می‌کنند و از خود تصویری وارونه به نمایش می‌گذارند. ✍روزنامه هم میهن @kherad_jensi

فرشته مولوی: «دوستان اهل کتاب: پی‌دی‌اف (ایکتاب) کتاب «آن سال‌ها این جستارها» در وبگاهم به نشانی زیر به رایگان برای خواننده دسترس‌پذیر است. سپاسگزار می‌شوم اگر بتوانید در خبررسانی یاری کنید تا کتاب به خواننده‌اش برسد. https://fereshtehmolavi.com/e-books/ » .

♦️ هشدار درباره پدوفیل‌ها- تکین حمزه‌لو چند روزه که چت‌ها و فیلم و عکسهای بسیار آزاردهنده‌ای از سوءاستفاده جنسی، فروش و اجاره کودکان زیر سن قانونی در چند کانال تلگرامی، بحث داغ توییتری‌هاست. چند کاربر هم پیش قدم شدن و شکایت کردن و تونستن یکی دو کانال رو ببندن و هویت ادمین‌ها رو شناسایی کنن. در خلا آموزش و تربیت جنسی کودکان در مدارس و خانواده‌ها، نبود قانون بازدارنده و چشم‌پوشی قانون در موارد ازدواج کودکان، طبق معمول خودمون هستیم و خودمون، برای همین چند نکته برای یادآوری بد نیست: ۱.اگه از ازدواج قبلی بچه دارید، چه پسر چه دختر، در رابطه بعدی‌تون حتما مراقب باشید با چه کسی وارد رابطه شدید، پدوفیل‌ها اتفاقا ظاهر مهربون و رفتار نمایشی موجهی برای نزدیک شدن به بچه‌ها دارن. ۲.لطفا، خواهش و تمنا که محتوایی که در اینستاگرام، فیس‌بوک، تیک‌تاک و... از فرزندتون می‌گذارید یا می‌گذارن رو کنترل کنید، با چندتا سرچ ساده میشه اطلاعات محل زندگی، مدرسه، پارک، کلاس آموزشی بچه شما رو پیدا کرد... حتی احتمال سواستفاده از عکس و فیلم بچه شما بسیار بالاست، دوست دارید تصویر و فیلم دلبند شما تو چنین گروه‌هایی دست به دست بشه؟ ۳.فرزندتون رو به هیچ عنوان با کسی تنها نگذارید، اکثر آزارگرها از افراد نزدیک خانواده یا دوستان صمیمی و ... بودن. پسرها حتی بیشتر در معرض تجاوز جنسی هستند. ۴.به فرزندتون آموزش بدید، هی عقب نندازید به این بهانه که هنوز کوچیکه، ذهنش مشغول میشه و فلان. بچه کوچیک باید نقاط خصوصی بدنش رو بشناسه و روش حساس باشه، باید بتونه جیغ بزنه باید بتونه فرار کنه باید بتونه جواب منفی و قاطع بده. ۵.لطفا به حرف و حس بچه اعتماد کنید، اگه دوست نداره عمو رو ببوسه اگه دلش نمی‌خواد بره بغل دایی، اگه از شوهرخاله و شوهرعمه فراریه، زور و اجبارش نکنید، ازش بپرسید دلیلش چیه، اگه درباره لمس و تعرض کسی چیزی بهتون گفت هر نسبتی هم که با طرف دارید، طرف بچه‌تون رو بگیرید ترس و خجالت و رودربایستی و ترس از بهم خوردن رابطه‌تون با طرف، بچه شما رو به طعمه آسونی تبدیل میکنه. ۶.از چت‌ها میشه فهمید که بعضی خانواده‌ها بخاطر پول، فرزند کوچک‌شون رو وادار به رابطه می‌کنن، برای این دسته بجز لعنت چیزی ندارم. اول لعنت به باعث و بانی فقر، دوم به کسی که روح و روان بچه بی‌گناه و معصوم رو به‌خاطر پول، می‌کُشه. ۷.نکته پایانی اگر قربانی تجاوز و سوءاستفاده در کودکی بوده‌اید، یا فرزندتون بوده، بدونید که خود به خود و با گذشت زمان، خوب نخواهید شد، باید از دکتر متخصص کمک بگیرید، خیلی از گروه‌ها برای کمک رایگان اعلام آمادگی کردن چه برای شکایت چه برای مداوا. پست رو به اشتراک بگذارید لطفا. @takinhamzeloo

. چند روزه که چت‌ها و فیلم و عکسهای بسیار آزاردهنده‌ای از سواستفاده جنسی، فروش و اجاره کودکان زیر سن قانونی در چند کانال تلگرامی، بحث داغ توییتری‌هاست. چند کاربر هم پیش قدم شدن و شکایت کردن و تونستن یکی دو کانال رو ببندن و هویت ادمین‌ها رو شناسایی کنن. در خلا آموزش و تربیت جنسی کودکان در مدارس و خانواده‌ها، نبود قانون بازدارنده و چشم پوشی قانون در موارد ازدواج کودکان، طبق معمول خودمون هستیم و خودمون، برای همین چند نکته برای یادآوری بد نیست: ۱.اگه از ازدواج قبلی بچه دارید، چه پسر چه دختر، در رابطه بعدی‌تون حتما مراقب باشید با چه کسی وارد رابطه شدید، پدوفیلها اتفاقا ظاهر مهربون و رفتار نمایشی موجهی برای نزدیک شدن به بچه‌ها دارن. ۲.لطفا، خواهش و تمنا محتوایی که در اینستاگرام، فیس‌بوک،تیک‌تاک و. از فرزندتون می‌گذارید یا می‌گذارن رو کنترل کنید، با چندتا سرچ ساده میشه اطلاعات محل زندگی، مدرسه، پارک، کلاس آموزشی بچه شما رو پیدا کرد... حتی احتمال سواستفاده از عکس و فیلم بچه شما بسیار بالاست، دوست دارید تصویر و فیلم دلبند شما تو چنین گروه‌هایی دست به دست بشه؟ ۳.فرزندتون رو به هیچ عنوان با کسی تنها نگذارید، اکثر آزارگرها از افراد نزدیک خانواده یا دوستان صمیمی و .بودن. پسرها حتی بیشتر در معرض تجاوز جنسی هستند. ۴.به فرزندتون آموزش بدید، هی عقب نندازید به این بهانه که هنوز کوچیکه، ذهنش مشغول میشه و فلان.بچه کوچیک باید نقاط خصوصی بدنش رو بشناسه و روش حساس باشه،باید بتونه جیغ بزنه باید بتونه فرار کنه باید بتونه جواب منفی و قاطع بده ۵.لطفا به حرف و حس بچه اعتماد کنید،اگه دوست نداره عمو رو ببوسه اگه دلش نمی‌خواد بره بغل دایی، اگه از شوهرخاله و عمه فراریه زور و اجبارش نکنید، ازش بپرسید دلیلش چیه، اگه درباره لمس و تعرض کسی چیزی بهتون گفت هرنسبتی هم که با طرف دارید، طرف بچه‌تون رو بگیرید ترس و خجالت و رودربایستی و ترس از بهم خوردن رابطه‌تون با طرف، بچه شما رو به طعمه آسونی تبدیل میکنه. ۶.از چت‌ها میشه فهمید که بعضی خانواده‌ها بخاطر پول، فرزند کوچک شون رو وادار به رابطه می‌کنن، برای این دسته بجز لعنت چیزی ندارم.اول لعنت به باعث و بانی فقر، دوم به کسی که روح و روان بچه بیگناه و معصوم رو بخاطر پول، می‌کُشه. ۷.نکته پایانی اگر قربانی تجاوز و سواستفاده در کودکی بوده‌اید، یا فرزندتون بوده،بدونید که خود به خود و با گذشت زمان، خوب نخواهید شد، باید از دکتر متخصص کمک بگیرید، خیلی از گروه‌ها برای کمک رایگان اعلام آمادگی کردن چه برای شکایت چه برای مداوا. پست رو به اشتراک بگذارید لطفا. @takinhamzeloo

❤️ «می‌پرسد تو دختری یا پسر؟ ✍برای آن‌ها که رنج و رهایی این سوال را می‌شناسند 🖍نویسنده: ترانه عاتکه رجبی نوشته است که «می‌پرسد تو دختری یا پسر؟» و نگفته چه کسی می‌پرسد. آن‌که این سوال را می‌شناسد به‌خوبی می‌داند که تکرار آن، صدای گوینده را محو می‌کند و هربار شنیدن آن سوال‌های پیشین را فرا می‌خواند. هربار که کسی می‌پرسد، همان صداست که تکرار می‌شود. نوشتن از تجربه‌های فردی مواجهه با این سوال، تنها گفتن از خاطره‌ها نیست. بلکه به آگاهی جمعی کشاندن رنج بدن‌هایی است که سال‌ها در سکوت یا با صدایی که بازتابی نمی‌یافت با رنج و رهاییِ خطابِ این سوال بودن، مواجه شده‌اند. اولین‌بار توی همان سال‌های اولِ گریختن از لباس‌های نشان‌دار مدرسه و خانواده بود. بعد از گذشتن از سال‌های «دختر‌بودن»، بی‌آن‌که حتی پرسشی. بازی می‌کردیم. بطری می‌چرخید و هرکس قرار بود چیزی بپرسد که لذتی بین آشکارشدن آن‌چه اغلب نمی‌گوییم و شیطنت گذاشتن دیگری در جایی میان خنده و شرم را بیدار کند. سر بطری که به سمت من آمد، آن‌که قرار بود پرسید: «نمی‌ترسی که برای هیچ مردی جذاب نباشی؟» من با پیرهن دکمه‌دار بی‌نشان و شلوار لی نسبتا کوتاهی نشسته بودم. پاچه‌های شلوار بالا رفته و موهای پایم معلوم بود. نگاهش را دیدم که آخر سوال روی موها افتاد و بعد روی سینه‌هایم که آن‌قدر که چندان از پشت پیراهن برجسته نبودند. سکوت کردم چون جواب سوالش را نمی‌دانستم. چون بهت‌زده بودم و می‌لرزیدم. لازم دید توضیح دهد: «آخه آدم گاهی شک می‌کنه دختری یا پسر.» این اولین‌بار، همه آن‌چه تجربه کردم رنج بود. ترسی که پیش از آن هم بود، اما با این خطاب، با این (ن)نامیده‌شدن یک‌باره واقعی‌ترین احساسی شد که مرا به بدنم وصل می‌کرد. بدنی که از آن می‌پرسند: «دختری یا پسر؟» آخرین‌بار همین چند ماه پیش بود. در راه دانشگاه، با موهایی که با ماشین کوتاه کرده بودم و لباسی تقریبا بی‌نشان. پسربچه نوجوانی جلوی راهم را گرفت: «ببخشید اما واقعا باید بپرسم تو دختری یا پسر؟» این‌بار خندیدم. گفتم «این سوال را دیگر از کسی نپرس» و رد شدم. باز هم ردی از همان رنج جایی از بدنم چنگ انداخت؛ اما این‌بار حس رهایی از رنج پرتوان‌تر بود. 🟡«دختری یا پسر؟» بین این دو بار سال‌ها گذشته و بارها این خطاب تکرار شده است. صدای پژواک‌واری که در همه سال‌های بزرگسالی، سال‌های «زن‌بودن»، دنبالم کرده است. دنبال‌مان می‌کند. خطابی آشنا، به همه کسانی که با نامی که با آن (ن)نامیده می‌شوند، تنشی روزمره دارند. این خطاب، با همین کلمات یا با کلمات دیگری، به شکل نگاه سرزنش‌بار یا تذکر دوستانه (می‌خوای بریم با هم ابروهامون رو برداریم؟) یا با آخته‌ترین تهدیدش (با این ظاهر ابژه درست میل جنسی «ما» نیستی)، هربار دوباره ما را (ن)می‌نامد. روی ماندن آن «ن» در پرانتز تاکید دارم؛ زیرا دقیقا در همین حضور غیاب‌وار این نفی است که سرکوب فرصت اعمال پیدا می‌کند.

سوال «دختری یا پسر؟» صدای به وحشت‌افتاده نظم جنسیتی است که پیش از آن که بپرسد، «می‌داند». «دختر/پسر است» سال‌ها پیش اعلام شده است. در واقع این سوال اصلا به دنبال اطلاع از آن‌چه که هست نیست. نمی‌پرسد، بلکه فرمان‌ می‌دهد که جواب بدهی. چرا که در جواب دادنت می‌تواند چیزی را بیابد که در لباس و ظاهر و رفتارت نیست.

 آن‌که می‌پرسد (و لرزش صدای خودش را پشت تهدید نهان این جمله پنهان می‌کند) می‌خواهد تو را وادار کند که بگویی. وادار کند که خودت را بنامی. و اگر ننامی؟ 🌸اصلا چرا می‌پرسند؟ که چه چیزی را به یادمان بیاورند؟ با چه نیرویی می‌خواهند تو را وادار به پاسخ‌دادن کنند؟ جودیت باتلر در مقاله کوییر‌بودن انتقادی می‌نویسد: «کنش اجرایی اولیه "دختر است" فرارسیدن نهایی آن فرمان را انتظار می‌کشد: "اکنون من شما را زن و شوهر اعلام می‌کنم."» تهدیدِ نرسیدن به این فرمان، تهدید نهفته در پشت این سوال است. نه فقط با نام ازدواج (هرچند اغلب با سایه ازدواج) اما با هر نامی.

آن‌که می‌پرسد «دختری یا پسر؟» هم زمان می‌خواهد ما را به‌مثابه‌ ابژه‌ میل جنسی دگرجنس‌گرا ارزیابی کند (و از ناتوانی در این وظیفه آشفته شده است)؛ هم‌زمان می‌خواهد یادآوری کند که فرمان ازدواج (شادترین روز زندگی می‌نامندش) تنها در ازای اطاعت از آن اعلام اولیه می‌آید.

⚪️«دختر است» یا «پسر است» پیش از آن‌که چیزی درباره آن‌که نامیده می‌شود به ما بگوید، از او به سمت بیرون می‌رود. رو به نگاه دائمی پلیس‌واری که فریادش را به هر شیوه‌‌ ممکن بلند خواهد کرد تا کم‌کاری در این دختر/پسر‌بودن را آشکار کند، تذکر دهد و (اگر سربه‌راه نشوی) مجازات کند. #کلیشه_های_جنسیتی 🗂ادامه مطلب 👉👉 🔮@Zane_Ruz_Channel