تکه هایی که من شدند

بکشی یا نکشی می‌کشنت اینجا بازارچه آب منگلیاست

درستش اینه که بشینی واسه مشکلت غصه بخوری و تا دلت می‌خواد زانوی غم بغل بگیری و اشک بریزی و ناراحت بشی؛ بعدش بلند بشی و برگردی به زندگی. نه اینکه نادیده‌ش بگیری و جوری وانمود کنی که انگار چیزی نشده. چون نادیده گرفتن مشکلات، باعث می‌شه بعدا اونام نادیده‌ت بگیرن و یه جوری لهت کنن که از اول مجبور بشی شروع کنی به ساختن خودت.

ولی چقدر دلنشینه بودن کنار اونایی که بلدن چجوری شعله‌ی درونشون رو روشن نگه دارن.

آدم‌ها سردن به تعداد ذوق‌هایی که توی کل زندگی‌ ازشون کور شده.

غم وزن داره؛ سنگینیِ وجودش می‌تونه بکشونتت تا اعماق زمین درحالی که حس می‌کنی توی خلا معلقی.

بهم نگو دوست دارم ته دیگتو بده بهم.

خدایا مینای دندون از جنس کلسیم آخه؟ قبول کن این باگ خلقتته واقعا.

با این که خودم دارم پیر میشم مشکلی ندارم ولی چرا سن‌ بالاتر ها دارن جوون میشن!

به این دقت کردم که ما مدت هاست زندگی رو به واحد های تکراری تقسیم کردیم؛ از ثانیه بگیر تا روز، ماه، سال و... . عملا اومدیم زمان رو به شکل یه دایره درنظر گرفتیم درحالی که در اصل یه خط صافه. نتیجه‌ش؟ فکر می‌کنم همینکه خیلی وقته واقعا متوجه گذر عمر نمی‌شیم و همه‌چیز تکراری به نظر میاد.