تکه هایی که من شدند

ولی چقدر دلنشینه بودن کنار اونایی که بلدن چجوری شعله‌ی درونشون رو روشن نگه دارن.

آدم‌ها سردن به تعداد ذوق‌هایی که توی کل زندگی‌ ازشون کور شده.

غم وزن داره؛ سنگینیِ وجودش می‌تونه بکشونتت تا اعماق زمین درحالی که حس می‌کنی توی خلا معلقی.

بهم نگو دوست دارم ته دیگتو بده بهم.

خدایا مینای دندون از جنس کلسیم آخه؟ قبول کن این باگ خلقتته واقعا.

با این که خودم دارم پیر میشم مشکلی ندارم ولی چرا سن‌ بالاتر ها دارن جوون میشن!

به این دقت کردم که ما مدت هاست زندگی رو به واحد های تکراری تقسیم کردیم؛ از ثانیه بگیر تا روز، ماه، سال و... . عملا اومدیم زمان رو به شکل یه دایره درنظر گرفتیم درحالی که در اصل یه خط صافه. نتیجه‌ش؟ فکر می‌کنم همینکه خیلی وقته واقعا متوجه گذر عمر نمی‌شیم و همه‌چیز تکراری به نظر میاد.

اینجاست که میگن مواظب باشید در جنگ با هیولاها، شما هم به هیولا تبدیل نشید.

آخ آخ امان از آدمای عقده‌ای.