چامه‌های ناگهان.

«شبی سرد است و بس بیگاه و راهی دورم اندر پیش و من چندان سیه‌مستم که گویی زین جهان جَستم» مهدی اخوان ثالث.

کاج‌ها ناگهان هوا را به ریشه فشردند و قد کشیدند و از آن همه شاعرانگی گلوی قناری‌ها ورم کرد آسمان سر بر سرِ زمین کوفت و باد با زبان تو غزل سرود آن زمان که گیسوانت را از بند رها کردی.

من بین جلیلیان و پزشکیان شاشیدن تو صندوق رای رو انتخاب میکنم

«بغض کدوم پرنده باید هنوز بباره؟ زخم کدوم قناری، مرهم این دیاره؟ چندتا شکار آهو تا تهِ بیشه مونده؟ تا اینجا داغ آواز، چندتا قفس سوزونده؟»

به هر طرف نگاه میکنی جای دیواری که باید دورت می‌کاشتند یک نقاشی می‌بینی چشم هایت را می‌بندی نقاشی موسیقی می‌شود لای قدم‌هایت وزن میگیرد به روی جهان سنگینی میکند و در قالبِ شعر از اتاقی که هر طرفش دیواری دورت کرده‌است بیرون می‌زند. دیوارها فرو می‌ریزند و نقاشی در قالبِ آدم‌ها قابی از دوستی را توی دستت می‌گذارد. تو می‌روی، نقاشی می‌رود، موسیقی می‌رود، شعر می‌رود، و آدم‌ها همراه تو می‌روند تا قدم بزنند.