چامه‌های ناگهان.

راستش همیشه می‌ترسم که به اندازه‌ی کافی خوب نباشم. تو هر چیزی. یه نظر منفی راجع به نوشتنم می‌تونه اونقدر سرخورده‌م کنه که کاملاً بی‌خیالش بشم. و یکی درونم هی میگه سرزنش کردن خودت رو بس کن و ادامه بده. و ادامه میدم. اما به این فکر می‌کنم که این همه احساس ناکافی بودن از کجا میاد؟ می‌دونم بیشترمون داریمش. بیاین دنبال ریشه‌ش بگردیم.

شانس که به من رو میکند هوا بارانی میشود و من باران میشوم و چکه‌چکه از بارانی‌ات شروع و زیر چکمه‌هایت له میشوم انگار که بهار نیست پاییز است و برگم من. درست است هر فصل من برای تو یک چیزی میشوم در بهار باران در زمستان برف در پاییز برگِ زرد و در تابستان توت‌فرنگی فقط برای تو تنها وقت‌هایی که شانس به من رو میکند.

مرسی بچه‌ها ماچ ماچ

آبروم رفت بچه‌ها.

یه نفر می‌خواد تا صد بشه.💅🏼

چگونه دست دلم را به دست تو برسانم؟

ممنونم عزیزم.