پَریما

بچه‌های یک تا دو سال رو خیلی دوست دارم وقتی هنوز کامل یاد نگرفتند صحبت کنند ولی یک اصواتی رو با لحنِ صحبت کردن از خودشون درمی‌آرند.

گاهی از صحبت‌های کوتاه و مجازی که با خواهر کوچکم دارم متوجه می‌شوم یک چیزهای جزیی اما مشهود در او تغییر کرده؛ همین چیزها دوری و فاصله را در نظرم پررنگ می‌کند. دوستش دارم و از غصه دلم می‌گیرد که کنار هم نیستیم.

لباس‌هام تمام شدند و پول‌هام، فرجه امتحانات در سراشیبی افتاده و منتظرم تابستان بیاد با روزهای بلند تمام نشدنی.

در فصل ازدواج قرار داریم و سیل مراسمات ما را برده.

«آن گلِ سرخی که دادی در سکوتِ خانه پژمرد»‌ @letterssto

هرچند جوابی نمی‌دهی باز هم من همه چیز را برای تو می‌فرستم.

من خسته‌ ام، از تلاش در مسیرهایی که باگ‌هاش برای من نیست.

احوال تابستان را می‌ماند: نور زیاد روز، باد کولر و یک دلْ خجستگی که ندانی بروی سراغ یک کتاب یا یک انیمه، خیالت رها باشد و پی شام و ناهار پختن و برای امتحان خواندن نباشد.

جانا حدیث شوقت 🌱 آواز شهرام ناظری بدون ساز