ابوالفضل بجانی | Abolfazl Bejani

زندگی همینه شروع کن و تا آخرش ادامه بده! خوشبخت‌ترین خواهی بود اولین و چندمین بودن جز بسیار ناچیز مسأله است.

ورود به زمین با همراهیِ روح کودکان غزه بازیکنان تیم فوتبال پالستینوی شيلی مقابل یونیون اسپانیولا، در حرکتی نمادین دست در دست ارواح کودکان شهید شدهٔ فلسطینی وارد زمین شدند.

واقعا تحمل انسان امروزی خیلی سخته

بسیار می‌بینم افرادی را که وقتی می‌پرسی حالت چطور است و اوضاع و احوال چطور است سریعاً پاسخ می‌دهند اوضاع خراب است و حالمان هم بد است. ابتدا که آمده بودم به ایران نمی‌فهمیدم که چرا این حد از منفی‌بافی در بین خیل کثیری از افراد است اما تدریجاً به یک نکته‌ای رسیدم و شاید بتوانم بگویم که "توصیه‌هایی سازنده" برای درمان این حالات فردی و اجتماعی دارم. در پاسخ به این وضع از فرد یا افراد مقابل خود بپرسید آخرین کتابی که خواندی یا آخرین فیلمی که دیدی یا آخرین تئاتری که رفتی یا آخرین گالری نقاشی که دیدی یا آخرین کلاسی که رفتی ... کی بود و چی بود ... . اکثراً با یک نگاه عاقل اندر سفیه جوابت می‌دهند که آقا "دل و دِماغی" مونده که به این "جفنگیات" بپردازیم. عزیز من؛ اگر اینها را از زندگیت حذف کنی اصلاً دلی نخواهی داشت دِماغی نخواهد ماند که بتوانی احوال خود را دریابی و فهمی از اوضاع داشته باشی. کمی تامل کنیم و با نوجوانان و جوانان درباره این موضوعات گفتگو کنیم. سیدجواد میری @seyedjavadmiri

یه دردسری به نام MBA داشتیم بعدش بزرگتر شد و کردنش DBA حالا Post DBA هم درست کردند. خدا قوت دلاوران

فیلمی دیده نشده از آیت الله آل هاشم تبریز دو تا شهید امام جمعه داره هردو هم سید هستن. انشاا... سومی هم به اونها ملحق بشه @Mr_Gray_1

وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلُوا فی سَبیلِ اللهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ [اى پیامبر!] هرگز گمان مبر کسانى که در راه خدا کشته شدند، مرده‌اند! بلکه زنده‌اند، و نزد پروردگارشان روزى داده مى‌شوند. مرگ پایان نیست هیچگونه پایانی وجود ندارد 🖤🖤🖤😭😭😭

عادت نکنیم در همین ساعات زیبای اردیبهشتی که جهان غرق «لذت» و «آرامش» است، بزرگ‌ترین نسلی‌کشی تاریخ بشر در رفح در جنوب غزه در جریان است. بله، باز هم فلسطین و غزه و رفح و... . لطفا بمانید. اخبار فلسطین برای‌مان عادی نشود. بی‌اعتنایی، همراهی با اسراییل است. چند جمله بسیار کوتاه ذیل را بخوانید (کمتر از دو دقیقه وقت می‌برد): رفح تنها ۶۴ کیلومتر مربع مساحت دارد. یعنی برابر با یک روستای بزرگ در ایران. تا قبل از ۷ اکتبر، کمتر از ۳۰۰ هزار نفر جمعیت داشت. اکنون با وقوع جنگ، جمعیت رفح ۵ برابر شده و به ۱.۴ میلیون نفر رسیده. در هر کیلومتر مربع، ۲۲هزار نفر زندگی می‌کنند. برخی از آن‌ها، ۶ بار مکان خود را تغییر داده‌اند تا از بمباران مداوم اسراییل در امان باشند. اسراییل اوایل جنگ، تجاوزات خود را از شمال غزه شروع کرد و مردم را دسته دسته به جنوب غره راند. اکنون ۱.۴ میلیون نفر از جمعیت ۲ میلیون نفری غزه یعنی ۷۰ درصد جمعیت کشور را در یک جعبه‌کبریت پرس کرده و علاوه بر بمباران شبانه‌روزی، در حال حمله زمینی است. ورود قصابان کودک‌کش به آخرین پناهگاه آوارگان، یک فاجعه انسانی تمام‌عیار خلق خواهد کرد. چشم‌های خود را ببندید و بروید به کربلای رفح. هولناک است. یک میلیون و چهارصد هزار آواره و آسیب‌دیده جنگ ویرانگر، در بدترین شرایط، در برابر دوربین‌های جهانِ متمدن، سلاخی می‌شوند. بی‌اعتنایی عمومی و همراهی بخشی از دولتمردان جهان با این وحشی‌گری تمام‌عیار، ظالمانه‌تر از جنایت جنگی اسراییل است. ژنوساید رفح ننگ بشریت است، یک ناکامی و‌ رسوایی بزرگ برای عصر UNها. در برابر کشتار انسان‌ها بی‌اعتنا نباشیم‌. اگر کاری از دست ما برنمی‌آید، حداقل جنایت بشری اسراییل برای‌مان عادی نشود. برای کودکان رفح عمیقا غمگینم. اصغر زارع کهنمویی ۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۳ @Negah_e_Montaghed

...اجازه ندهم چیزهای پیش‌پا‌ افتاده، موفقیت ها یا شکست های بی اهمیت، چیزهایی که در تملک من است، نگرانی درباره‌ی محبوبیت و اینکه چه کسی از من خوشش می‌آید و چه کسی خوشش نمی‌آید، جوهرِ هستی‌ام را ببلعد. برای من، آزاد ماندن و قدردانی از معجزه‌ی بودن، یک جور تسکین است... #درمان_شوپنهاور #اروین_دیوید_یالوم

دولت‌نفر یکی از اشکال حکومتی که بشر آن را تجربه کرده است؛ «دولت‌شهر | City State» است. به این معنی که حاکمیت بر یک شهر و مناطق اطراف آن دلالت دارد. فکر می‌کنم، در جهان مدرن با پدیده عجیبی با عنوان «دولت‌نفر» مواجه هستیم. بدین معنی که هر فرد برای خود یک دولت است. برخی از نیازهایش را خودش تامین می‌کند و بخش عمده باقیمانده را از طریق دیگران رفع می‌کند اما آنچه که برای این دولت‌نفرها اهمیت دارد، حفظ مسأله استقلال است. این سبک زندگی و حاکمیتی مسأله جدی با تهدید استقلال خویش دارد و آن را همواره «دخالت در امور داخلی[در دولت‌نفرها امور فردی و شخصی]» قلمداد می‌کند. سال‌هاست که خانواده‌ها با درجاتی از این دولت‌نفرها مواجه بودند و پنجه به پنجه گذاشته بودند. اما زمانی است که این تعارض از حیطه خانواده پا بیرون گذاشته است. پدیده دولت‌نفرها، با داشتن یک شغل تامین کننده بقا، خودروی شخصی [تیبا سفید؟!]، امکان فراهم نمودن محل سکونت قابل تبیین است که به فرد امکان محافظت از استقلال خویش و صیانت از امور داخلی خویش را می‌دهد.

چرا نباید خودکشی کرد؟ کتاب «درباره‌ی معنی زندگی» از ویل دورانت روزی مردی به نزد ویل دورانت رفت و از او خواست دلیلی به او بدهد که چرا نباید خودکشی کند. ویل دورانت در این خصوص به صد شخصیت معروف زمانش از هنرمندان تا سیاست مداران نامه‌ای نوشت و از آنها خواست معنا و مایه خرسندی و تسلی زندگی‌شان را برای او بگویند. جمع نامه‌های رسیده، این کتاب را شکل داده است. در زیر به بعضی از این جوابها اشاره می‌کنیم: ◾اچ ال منکن: من به کار و زندگی ادامه می‌دهم به همان دلیل که یک مرغ به نشستن روی تخم‌مرغ‌ها ادامه می‌دهد. زندگی، مقتضی زیستن است... ◾سینکلر لوئیس: من از زندگی لذت می‌برم، همانطور که از دیدن یک نمایش تئاتر لذت می‌برم، بدون آنکه برایم مهم باشد که این نمایش، آفرینش الهی دارد و تحت هدایت الهی است. ◾جان ارسکین: معتقدم زندگی یک هنر است و زندگی، هر آن چیزیست که باعث می‌شود زندگی‌ای داشته باشیم که شایسته‌ی به یادآوردن، بی‌ضرر بودن برای دیگران و مفید بودن برای آنهاست.... ◾چارلز بیرد: زندگی خوب، غایتی است که باید بخاطر خودش آن را دوست داشت و از آن لذت برد و کار و تلاش فکری‌ام، در جهت رواج زندگی خوب است و این اندیشه، آسیاب کوچک ذهنم را در حرکت نگه می‌دارد.... ◾جان کوپر: رهاکردن خویش از قساوتهای خودخواهی، اعتدال پیشه کردن و چون آب سیال بودن... ◾ادوین رابینسون: ظاهرا آدم کار زیادی در این مورد نمی‌تواند بکند، جز اینکه نورِ خودش را دنبال کند، که چه بسا نور یک آتش واهی در یک باتلاق باشد.... ◾چارلز اچ مایو: من آنقدر مشغول کارم که فرصت نمی‌کنم به معنا فکر کنم... ◾اوسیپ گاوریلوچ: هنر و خانواده‌ام.... ◾استفانسون: آنچه احتمالا بی‌معنی است، این سوال است که آیا زندگی معنی دارد.... ◾آزبرن: زندگی‌ام شلوغ‌تر از آن است که به من اجازه بدهد که درباره‌ی معنی زندگی بحث کنم.... ◾دریاسالار برد: عمل سالم‌تر از اندیشه است و قضیه با راه رفتن حل می‌شود. حتی پرسش‌های فلسفی را هم فقط با انجام کار می‌توان جواب داذ. گوته می‌گوید: هر اندیشه‌ای که به عمل منتهی نشود، مرض است... ◾کارل لمه: جواب من جوابیست که همه‌ی عقل کلها به آن می‌خندند: کار و تبدیل ایده‌ها به نتیجه، چیزی که باعث میشود بی‌نهایت کیف کنم.... ◾آدولف آکس: دین و زندگی یهودی‌ام و حس می‌کنم خدا در درون من است، امری ناشناخته و وصف ناپذیر... ◾لعل نهرو: تلاش برای آزادی هند و هدف و آرمان بلند.... ◾گاندی: تلاش برای نیل به حقیقت و کمال مرا سرپا نگه می‌دارد و تسلی و خوشبختی من، در خدمت به همه‌ی زندگان نهفته است، زیرا ذات الهی، سرجمع و سرچشمه‌ی همه‌ی حیات است.... ◾برتراند راسل: متاسفانه در حال حاضر مشغول‌تر از آنم که خاطر جمع باشم که زندگی هیچ معنایی دارد...به نظر نمی‌رسد که بتوانیم قضاوت کنیم که نتیجه‌ی حقیقت چه بوده، زیرا تا به حال هیچ حقیقتی کشف نشده است. ◾برنارد شاو: کوتاه‌ترین پاسخ را او داده: آخر من از کجا بدانم؟ آیا خود این سوال اصلا معنایی دارد؟ 🍀پاسخ ویل دورانت به سوال خودش: راه معناداشتن و با ارزش و رضایت زندگی کردن این است که به یک کل بپیوندیم و با همه‌ی ذهن و تن خود برای آن کار کنیم. معنی زندگی در فرصتی است که زندگی برای تولید یا یاری رساندن به چیزی بزرگتر از خودمان به ما می‌دهد. آن چیز لازم نیست خانواده باشد، اگرچه عریض‌ترین راه است.....و برای من معنی زندگی: خانواده و کارم است. پاتوق خوشبختی من، خانه، کتابهایم، جوهر و قلمم هستند.....

بعضی از اینها لیدر فوتبال نیستند، تروریست فرهنگی هستند.

در آخرالزمان کسانی از حق دفاع می‌کنند که انتظارش را نداشتید و کسانی از باطل حمایت می‌کنند که فکرش را نمی‌کردید ورزشگاه سلتیک شما (فلسطینی‌ها) تنها نیستید ما با شما هستیم

فَتیگ  Fatigue (خستگی سازه)* ■در علم مهندسی عمران درسی به نام "استاتیک" (یا ایستایی) وجود دارد و خلاصه داستانش آن است که برای ایستادن و نیفتادن یک سازه یا بنا باید مجموع نیروهای وارده بر آن بنا در سه جهت x و y و z برابر صفر باشد. این درس پیش نیاز درس "مقاومت مصالح" و آن هم پیش نیاز درس "تحلیل سازه" است. □چندین سال قبل پُلی در ایالت نیویورک آمریکا فرو ریخت. بعد از سی و دو سال کارشناسان هم گزارش دادند که دلیل ریختن پل fatigue بوده است. ●سر تا ته علم "مقاومت مصالح" هیچ چیز جذابی ندارد الا همین مبحث فَتیگ. خستگی سازه در اثر بارگذاری متناوب. هیچ کدام از این بارگذاری‌ها به تنهایی از توان سازه خارج نیست. اما همین متناوب بودن شان است که خسته‌اش می‌کند. طاقتش تمام می‌شود و می‌ریزد. ○این دقیقا همان دلیلی است که بیشتر ما آدم‌ها بابتش می‌میریم. بابت فَتیگ. بابت تکرار بارهای کوچکی که تمام نمی‌شوند اما تمام می‌کنند. ما عمدتا از خستگی می‌میریم. فقط اشکالش این است توی گزارش مرگ هیچ کس نمی‌نویسند: دلیل مرگ، خستگی. بالاخره یک روز علم "مقاومت مصالح" را باید پیوند بزنند به علم پزشکی قانونی. ■من تقریبا" با مقوله مقاومت مصالح و فتیگ یا همان خستگی در مصالح و سازه‌ها و فلزات آشنا هستم ولی به نظرم اگر لازم باشد مقاومت مصالح را با چیزی پیوند بزنند، علم پزشکی قانونی نیست، بلکه روانکاوی هست. خیلی مهم نیست که تو گزارش مرگ هر آدمی چی می‌نویسن. فقط ای کاش همانطور که فرمولی برای اندازه‌گیری میزان تحمل یک سازه و فتیگ وجود داشت، یه فرمولی هم برای اندازه‌گیری میزان تحمل هر انسانی بود. □اونوقت شاید می شد یه سیستم هشداردهی روی هر کسی نصب کرد تا در مواقع حساس، بعد از تحمل فشارهای متناوب، یه پیامی مخابره کنه مبنی بر اینکه: "هشدار! انسان مورد نظر به فتیگ نزدیک می‌شود". لطفا اگر او را دوست دارید، کمی راحتش بگذارید تا خستگی بارهای متناوب را آزاد کرده و سپس آنگاه آماده‌ی ادامه دادن خواهد بود. در غیر اینصورت شاهد فروپاشی و مرگ وی خواهید بود. ----------  گاهنامه مدیر = گاهواره دانایی

«الی الایام القادمه! ارجوک! مرّی بسلام. فقلوبنا متعبه.» ‏ای روزهای آینده! لطفی کنید، به آرامش بگذرید. دل‌های ما خسته است.

درباره اهانت وقتی کسی به دیگری اهانت می‌کند نشان می ‌دهد که در واقع هیچ حرف درست و واقعی ندارد که علیه او بیان کند، وگرنه علت آن را بیان می ‌کرد و با خیال آسوده نتیجه ‌گیری را به شنوندگان وا می ‌داشت. اما برعکس، نتیجه را عرضه می‌کند و از ارائهٔ مقدماتی که به آن نتیجه منجر شده است، در می‌ ماند، به این امید که مردم بپندارند به منظور کوتاهیِ سخن چنین کرده است. #آرتور_شوپنهاور / #در_باب_حکمت_زندگی

#از_شوپنهاور_بیاموزیم "غرور" دائماً مورد سرزنش و تقبیح قرار می‌گیرد، اما گمان می‌کنم این کار را کسانی می‌کنند که خود، دلیلی برای مغرور بودن ندارند. اگر بی‌شرمی و حماقت اکثر انسان‌ها را در نظر بگیریم، به این نتیجه می‌رسیم که کسی که دارای هرگونه برتری است، باید تفاوت خود و دیگران را مدّنظر داشته باشد تا دیگران آن را به کلی فراموش نکنند زیرا اگر چنین کسی از روی پاکی و خوش قلبی، امتیازات خود را نادیده بگیرد و با آنان طوری بیامیزد که گویی در ردیف آنهاست، باور می‌کنند و با او مانند هم‌سنخ خویش رفتار می‌کنند. #آرتور_شوپنهاور #در_باب_حکمت_زندگی

خیلی از دوستان می‌پرسند، معادل کلمه inclusion را چه استفاده کنیم؟ اولین گزینه دم دست می‌تواند شمولیت باشد. من هم برای مدت زیادی این مفهوم را با این معنا در نظر داشتم. بعدها به عبارت دربرداری رسیدم، که دلایل خودش را داشت. اما چند مدتی است فکر می‌کنم این کلمه را باید گشودگی ترجمه کنیم. گشودگی جامعه برای امکان مشارکت متنوع

"بعضی وقت ها به بودجه باشگاه های فوتبال اروپایی نگاه می کنم - مثلا رئال مادرید. بودجه دفاعی ما کمتر از رئال مادرید است." Popshoy وزیر امور خارجه مولداوی

یه چند کلمه با خبرگزاری مهر در مورد فرهنگ هواداری صحبت کردم اینجا 👇 mehrnews.com/x34pMy

🔺 از اینکه روان‌کاوی را به حکمت و آئین زندگی تعبیر کنم و از طریق آن درس زندگی دهم کاملا بیزارم. زیرا رسالت روان‌کاوی آموختن راه و رسم صحیح زیستن نیست. هدف روان‌کاوی بازسازی موقعیتِ انتخاب تروماتیک در ذهن تحليل‌شونده است. انتخاب تروماتیک نه انتخاب میانِ خوب و بد؛ نه انتخاب میان بد و بدتر، بلکه انتخابِ میان دو گزینه‌ی بدتر است. بواسطه برگزیدن یکی از دو گزینه‌ی بدتر، انسان خودش را از نو در فضای خفقان آور نمادین ادغام می‌کند. 🔺 در روابط میان افراد آن‌کسی که گمان می‌کند رابطه‌اش متزلزل و رو به پایان است، برای رهایی‌اش از این تردید پیش‌دستی کرده و صراحتا به شریک زندگی‌اش می‌گوید بیا همه چیز را تمام کنیم. اما آن چیزی که حقیقتا رابطه را به انتها می‌رساند نفسِ این پیش دستی است. در واقع با تصور اینکه همه چیز تمام شده است، پایان یک رابطه را تسریع می‌کنیم. در این‌جا کاملا میان دو امر بدتر قرار داریم: یا اینکه در تردید و انواع گمانه‌زنی‌ها ادامه دهیم یا به ارتباط‌مان پایان دهیم. هر دو بدتر است؛ اما تنها آسیبِ انتخاب است که می‌تواند ما را از رنج هر نوع آسیب احتمالی دیگر برهاند. 🔺 بنابراین درمان روان‌کاوی در نهایت آسیب‌زاست، ولی از دل آسیب چنین انتخابی است که قادر خواهیم بود از آسیب‌های دیگر در امان باشیم. لذا در شرایط فعلی به هر دلیلی که گمان می‌کنیم خوش نیستم و درگیر افسردگی و ملال هستیم؛ اولین اقدام این است که به خودمان حق دهیم ناراحت باشیم. اگر خودمان را سزاوار این ناخوشی ندانیم، احتمالا تصمیات و اقداماتی را انجام می‌دهیم که کاملا نسبت ما با حقایق زندگی را تحریف می‌کند. در صورتی که به خودمان حق می‌دهیم ناشاد باشیم مسائل‌مان چیدمان صحیح‌تری پیدا می‌کند. 🔺 به تعبیر ژیژک روان‌کاوی تنها گفتمانی است که به انسان‌ها حق می دهد در زندگی از لذت محروم باشند. در اینجا نیز انتخاب تروماتیک تنها گزینه‌ی پیش روست؛ یا به خودمان حق می دهيم در رنج باشیم یا صرفا می توانیم ناکامي‌ها، بی‌مهری‌ها و شکست‌ها را به یک روان‌رنجوری جدیدی بدل سازیم. 🔺 عموما سوژه‌های وسواسی زمانی که دچار بی‌مهری اطرافیان قرار می گیرند، بجاي آن‌که به خودشان اجازه دهند که توسط دیگران مورد توجه نباشند، آن را دلیل قاطعی بر روان‌رنجوری لحاظ می کنند و با خود می گویند، بسیار خب من می‌دانم که هیچ‌کسی من را دوست ندارد و دوست داشتنی نیستم. در مقابلِ موضع سوژه وسواسی، می توانیم رویکرد یک نژادپرست واقعی را قرار دهیم. هر چند نژادپرستیِ واقعی این نیست که از آدما بخاطر ویژگی و خصیصه‌ای متنفر باشیم، چه بسا نژاد پرستی حقیقی در معنای رادیکالش، این است که دارای ویژگی‌ای باشیم که حتی در صورتِ تمایلِ دیگران به دوست داشتن ما، نتوانند ما را دوست بدارند. ✍ رضا احمدی کژ نگریستن

💥 تفاوت میان خودپسندی و غرور در نزد شوپنهاور تفاوت میان خودپسندی و غرور این است که غرور، اعتقادی راسخ به ارزش فوق العاده خویش در زمینه‌ای خاص است، اما خودپسندی، خواست ایجاد چنین اعتقادی در دیگران است و معمولا با این آرزوی نهان همراه است که در نهایت، خود نیز بتوانیم به همان اعتقاد برسیم. بنابراین، غرور از درون انسان نشأت می‌گیرد و در نتیجه، قدردانی مستقیم از خویشتن است، اما خودپسندی کوششی است برای جلب قدردانی از بیرون، یعنی دستیابی غیرمستقیم به قدردانی است. از این رو خودپسندی، آدمی را پرگو و غرور کم گو می‌کند. اما فرد خودپسند باید بداند احترامی که طالب آن است، با سکوت مداوم، آسان تر و مطمئن تر میتوان به دست آورد تا با سخن گفتن، حتی اگر زیباترین سخنان باشد. آدمی نمی‌تواند عمداً مغرور باشد، بلکه فقط می‌تواند تظاهر به غرور کند، اما در این صورت هم مانند کسی که نقشی را ایفا می‌کند، به زودی واقعیتش برملا می‌گردد، زیرا فقط اعتقاد ثابت عمیق و تزلزل‌ناپذیر به امتیازات و ارزش های برتر خویش، آدمی را مغرور می‌کند. ممکن است این اعتقاد نادرست باشد یا فقط بر پایه امتیازات بیرونی و قراردادی استوار باشد ـــ با این‌همه اگر واقعا و به‌طور جدی وجود داشته باشد، خدشه ناپذیر است، زیرا غرور، در اعتقاد ریشه دارد و مانند همه انواع شناخت، تحت انقیاد ما نیست. وحشتناک‌ترین دشمن آن، به عبارت دیگر بزرگترین مانع آن، خودپسندی است که خواستار تحسین و تمجید از جانب دیگران است تا احترام به خویش را بر این شالوده بنا کند، حال آنکه اساس غرور، اعتقادی به خویشتن است که از پیش وجود دارد. غرور دائماً مورد سرزنش و تقبیح قرار می‌گیرد، اما گمان می‌کنم این کار را کسانی می‌کنند که خود، دلیلی برای مغرور بودن ندارند، اگر بی‌شرمی و حماقت اکثر انسان‌ها را در نظر بگیریم، به این نتیجه می‌رسیم که کسی که دارای هرگونه برتری است، باید تفاوت خود و دیگران را مدنظر داشته باشد تا دیگران آن را به کلی فراموش نکنند زیرا اگر چنین کسی از روی پاکی و خوش قلبی، امتیازات خود را نادیده بگیرد و با آنان طوری بیامیزد که گویی در ردیف آنهاست، باور می‌کنند و با او مثل هم‌سنخ خویش رفتار می‌کنند. این نکته را بخصوص به کسانی توصیه میکنم که دارای بالاترین مزیت: یعنی مزیت واقعی هستند که عبارت است از خصوصیات برتر شخصیتی. آنچه را هوراس می‌گوید نباید مردود شمرد: "غروری را که شایسته آنی بر خود روا دار" درباب حکمت زندگی فصل چهارم

"از جهان کناره گرفته‌ام. نه به این دلیل که دشمنانی داشتم، بلکه به این دلیل که دوستانی داشتم. نه به این دلیل که با من بد تا می‌کردند، چنان که مرسوم است، بلکه به این دلیل که مرا بهتر از آنی که هستم می‌پنداشتند. من دروغی بودم که نمی‌توانستم تابش بیاورم...!" ~ from Albert Camus's Notes @Kierkegaard3

زندگی خودش بزرگترین طنز است. یعنی بزرگترین شوخی چه طبیعت با ما کرده، خود همین زندگی است. در حالت عادی و طبق روال موجود در فضای مجازی ایران،‌ نقطه نظرات آقای جدی می‌فرمایید ظرفیت این را داشت که او را سیبل فحاشی‌های بسیار جدی کند. اما، درهم آمیختگی غیرقابل تفکیک جدیت و طنز کلام او، آقای احمد خطر را به یک کاراکتر محبوب تبدیل کرد. چیزی که تلویزیون ایران در سال‌های اخیر از خلق آن عاجز بود یا برای خلق آن موفقیت کمتری داشت. شاید دست‌اندرکاران تلویزیون بتوانند از این داستان یک درسی استخراج کنند. شسته‌ورفته بودن بیش از اندازه تلویزیون، آن را از ماهیت ممزوج طنز و جدیت زندگی دور کرده و این باعث دوری مردم از تلویزیون شده. یعنی برنامه‌های تلویزیونی یا جدی جدی هستند و یا طنز طنز. در حالی زندگی واقعی اینچنین قطبی شده نیست.

چه ذهنای خلاق و باحالی دارند بعضیا یکی نوشته؛ لطفا این بازی ایران قطر رو زودتر پخش کنید. مردیم از استرس. یکی هم جواب داده؛ قرار شد برای دهک‌های پایین از امشب پخش کنن. 😍😍😍😍😍😍

شبکه ورزش ضعیف‌ترین و حال به‌هم‌زن‌ترین عملکرد رو در این دوره جام ملت‌ها داشت

باز هم ورزش خوشحالی آفرید

اینکه ۲۰ میلیون بدی و بری تو سمینار فلان‌کسک، تا واست از موفقیت صحبت کنه، خودش شکست بزرگیه.

در همین لحظه که من در حال نوشتنم، در گوشه ی دیگری از جهان، انسان های زیادی گرسنه اند. اگر «ژان پل سارتر» بود می گفت من در برابر این گرسنگی مسئولم. البته من اعتراض می کردم: من نمیدانم آنجا چه خبر است و برای تغییر وضع اسفبار موجود، کار چندانی از دستم برنمی آید. ولی سارتر می گفت این منم که انتخاب کرده ام بی خبر بمانم و به جای آنکه خود را درگیر این وضع اسفبار کنم، در این لحظه ی خاص فقط بنویسم. می توانستم فراخوانی بدهم و اعانه جمع کنم یا از طریق ارتباطاتی که در اصحاب رسانه دارم، توجه همگان را به وضع موجود جذب کنم، ولی انتخاب کرده ام آن را نادیده بگیرم. "من در برابر آنچه می کنم و آنچه انتخاب می کنم که نادیده بگیرم، مسئولم.." ~ روان درمانی اگزیستانسیال نوشتهٔ اروین یالوم @Kierkegaard3

انتقاد سازنده و انتقاد غیرسازنده یعنی چه؟

پایان‌نامه و رساله شما هر چقدر هم بدیع و جذاب و خوب و قوی باشد، که حتما همینطور هست، یک نقطه در دریای علم است. لطفا آن را با خود دریا اشتباه نگیرید.

جوانی و سریال

چقدر کارشناس مسایل پاکستان داشتیم، مطلع نبودیم. فعال شدند تو فضای مجازی و از روی دو سه تا خبر بیات و اسامی روسای جمهور پاکستان که یکی در میان یادشان میاد دارن تحلیل ارایه میدن در مورد آینده روابط ایران و پاکستان. خدایا خودت عاقبت ما رو با این مردم به خیر کن. واقعا چی میشه آدم نظر نده در یکی دو تا موضوع؟!

نحوه غذا دادن فرانسوی ها به کودکان ویتنامی در سال ۱۹۰۰

Share (International Perspectives on Aging, 35) Jason Powell - Sociology of Aging and Death-Springer (2022).pdf