|‌‌ مسعود (اف‌تی‌اچ) |

تنها چیزی که مطمئنم نتیجه می‌ده صبره. با صبر یا آن‌چه که می‌خواهیم فراهم می‌شه یا می‌فهمیم آنچه که می‌خواستیم صلاح و مناسب نبوده. پس؛ تنها چیزی که مطمئنم نتیجه می‌ده صبره.

امروز هم داشتم به این فکر می‌کردم که آدم‌ها معمولا دو دسته‌ن. دسته‌ای که همواره راه براشون روشن بوده. مسیر یکی بوده. با درست و غلط‌ش هم کاری نداریم ولی از کودکی اتفاقات طوری براش رقم خورده که تردید خاصی رو تجربه نکرده. همیشه گزینه‌ها براش ۷۰_۳۰ یا اصلا ۹۰_۱۰ بوده. عموما هم موفق بوده. حالا موفق در راه درست یا غلط. دسته دوم اما زندگی پر از تصمیم داشته. تصمیم‌های سخت و بزنگاه‌های حیاتی که همیشه گلوگیرش بوده‌. لحظات سخت تردید بین ۵۰_۵۰. شدن یا نشدن. چپ یا راست؟ همیشه احساس کرده که مرز بین خوش‌بختی و بدبختی یه انتخابه. همین‌طور هم بوده شاید. مدام باید در آمپاس شدید باشه و تحقیق کنه برای گزینه‌هاش. مدام باید دنبال مشعل و چراغ باشه. مدام کلافگی و خستگی و سرگردانی از انتخاب. ما جزو کدوم دسته‌ایم؟!

دوستش زنگ زده تکلیف ریاضی رو می‌خواد. محیا می‌‌گه: «به یه شرط می‌فرستم برات که فردا تو کلاس بیام بهت توضیح بدم که اگه یه‌وقت خانم پرسید و ندونستی داستان نشه برامون». داستان😁

البته اوحدی مراغه‌ای یک‌جایی یه تعبیر برعکس و جذابی داشته؛ ماهی که مهر رو فروزان می‌کنه: باز کی بینم رخ آن ماه مهر‌افروز را؟ گل رخِ سیمین‌برِ دل‌دزدِ عاشق‌سوز را؟

مه‌رویان ❌ مه‌رو ✅

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ حالا برای اینکه با مهرتون به صلح برسید حافظ ایده خوبی داشته: دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمیگیرد...

من هم اتفاقا کیف می‌کنم با اشعار و تمثیل‌هایی که معشوق به ماه تشبیه شده. ماه زیباست حقیقتا. ماه چشم‌نواز است. اما معشوق، یار، محبوب در نظر من خورشید است. ماه نورش را از مهر می‌گیرید و مهر بر ماه ارجحیت دارد. پس محبوب مهر است. خورشید فروزان است که حتی ماه‌ هم زیبایی‌اش را از وجود او دارد و بی نور آن چیزی نیست جز خاک. خاک سیاه.

می‌ترسم نیاد و چشمام تا ابد اشکی بمونه.

بو قالا داشلی قالا، جینقیلّی داشلی قالا گورخارام یار گَلمَئیه گوزلریم یاشلی قالا

روحوم بَدَندَن اوینار، یادیما سَن دوشَندَ