|‌‌ مسعود (اف‌تی‌اچ) |

محیا گفته بدون تهیه انواع اسلایم‌های خامه‌ای و غیرخامه‌ای تو خونه راهم نمی‌ده. فلذا تهران‌‌شناس‌های عزیز، اطراف مصلای امام جایی می‌شناسید که بتونم فردا یا پس‌فردا اسلایم مرغوب گیر بیارم؟

دارم میرم قم تا میزان نسبت آخوند‌ها رو در این شهر کاهش بدم. حتی شده یک اپسیلون. با ما همراه باشید.

مرا آتش صدا کن...

هیچ‌جوره نمی‌تونم برای یه مسافرت تک‌نفره یه کوله کوچک و کم‌حجم جمع کنم. در واقع زندگیم یه جزئیاتی داره که قابل حذف نیست. حداقل فعلا.

حامی بودن یک ویژگی شخصیتی‌ست. اون رو در پول زیاد و سن بالا و جنسیت و موقعیت اجتماعی نگردیم.

بام شهر، حرکت آرام و مداوم برف‌پاک‌کن ماشین برای پاک کردن قطرات باران، سوی چراغ‌هایی که از شهر به چشم می‌رسد، سرمای معجونی پر از پسته و موز، زمزمه خیلی نرمِ "مریض‌حالیم خوش نیست" توسط چاوشی روی ضبط، من و تو.

قضیه اینه که ما کلمه کم داریم و دنیا رو هم با کلمات در دسترس‌مون برای خودمون تفسیر می‌کنیم. به طور مثال بعضی وقت‌ها حالمون یه‌طوری می‌شه که چیزی بین دل‌تنگی و غمه. اما کلمه‌ای داریم برای توصیف‌ش؟ نه. اون حس رو سرکوب می‌کنیم یا اسم دل‌تنگی می‌ذاریم روش و راه حل رو اشتباه انتخاب می‌کنیم. یا وقتی که چیزی بین عشق شدن و عاشق نشدن رو تجربه می‌کنیم و نمی‌دونیم تو جه وضعیتی هستیم. اسمش چیه؟ چطور باهاش برخورد کنیم؟ از این رو آدم‌ها کلمه کم دارن و این محدودیت سخت به ضررشون تموم شده. آدم باهوش و موفق در ابراز احساس کسیه که کلمه تولید کنه یا در جای درست از دایره واژگانش کار بکشه.

قیامتم که به دیوان حشر پیش آرند میان آن همه تشویش در تو می‌نگرم •سعدی

امیدوارم هیچ کوچه‌ای به آخر نرسد.

در کافه نشسته‌ام. مثل اکثر اوقات تنها. این‌بار در میز کناری‌ام آشوبی برپاست انگار. سرم توی کتاب «بیوتن» امیرخانی‌ست اما گوشم ناخواسته صدای بحث دختر و پسر جوانی را که به هم می‌تازند می‌شنود. کافه بعد از یک اجتماع کتاب‌خوانی تازه خلوت شده و جز من و میز کناری‌ام یک خانم و آقای دیگر هم آن‌ور سالن نشسته‌اند. علی‌نور، کافی‌من یا همان باریستای کافه که حالا خیلی باهم رفیق شدیم آیس‌موکا و طبق عادت همیشگی بطری آب معدنی من را می‌آورد. خوش و بش می‌کنیم و می‌رود. بگومگو در میز کناری‌ام جریان دارد که یک‌هو گوشم یکه می‌خورد. پسر لفظ زشتی را به‌کار می‌برد. من، در میز خودم خجالت می‌کشم. قشنگ می‌توانم حس کنم که دختر برگشته و من را نگاه کرده که آیا این کلمه را شنیده‌ام یا نه. خودم را غرق در کتاب نشان می‌دهم و صفحه‌ای را بدون اینکه تمام کرده باشم ورق می‌زنم. اول می‌خواهم بلند شوم و میزم را عوض کنم. اما با خودم فکر می‌کنم این‌طور می‌فهمد که شنیده‌ام و بدتر می‌شود. شاید هم فضا را آزادتر دیدند و بحث‌شان گُر گرفت و بدتر شد. میخ‌کوب شده‌ام روی صندلی‌ام. دختر بعد از لحظاتی بغض‌ش می‌ترکد. صدای گریه می‌آید. صدای گریه خفه می‌شود انگار که دختر آستینش را گاز گرفته یا با کیفش صورتش را پوشانده باشد. باز نگاه‌شان نمی‌کنم. پسر منتظر گریه دختر است. هیچ نمی‌گوید. صدای گریه کم و گُم شده. نمی‌دانم چه‌کار کنم. تمام این مدت یک کلمه از کتاب را نه دیده‌ام و نه خوانده‌ام‌. پسر موهایش را مرتب می‌کند. چیزی از جیبش در آورده و روی میز می‌گذارد. با صدایی نه‌چندان آرام می‌گوید:«برای من همه‌چی تموم شده‌ست. تو هم به نفعته مثل آدم تمومش کنی». صندلی‌ش را با صدای گوش‌خراشی عقب می‌کشد و رود. صدای گریه بلندتر می.شود. شبیه به هق‌هق. برمی‌گردم و دختر را می‌بینم که خودش را فشرده بود توی آستینش و با هر دم و بازدم تکان می‌خورد و گریه می‌کرد. مظلومانه گوشه‌ای چپیده بود و انگار از ظالمی شلاق خورده باشد ترس از رنگ زرد دستان‌ش مشخص بود. بغض عمیقی گلویم را می‌گیرد.. یادم می‌آید که امروز در تقویم روز دختر است. یاد محیا می‌افتم. محیای عزیز خودم. او هم دختر است. نشانک کتاب را در صفحه ۱۴۳ کتاب فیکس می‌کنم. کیف رودوشی‌ام را از گردن می‌آویزم، آیس‌موکایم دست نخورده باقی مانده و بطری آب معدنی‌ را برمی‌دارم و به سمت میز کناری حرکت می‌کنم. آب معدنی را کنار دست‌بندی که همان پسر گذاشته بود قرار می‌دهم و می‌گویم: «خانم، یکم آب بخورید. نگران نباشید. احتمالا توی خونه آدم‌های مهربون‌تری منتظرتونن» و می‌روم. راهم را می‌کشم و می‌روم. هنر کردم که توانستم برای لحظه‌ام خودم را نگه دارم و آن حرف را بگویم. تا یک‌جایی را پیاده‌روی می‌کنم تا حال و هوایم عوض شد. فکر می‌کنم. به خودم، به اجتماع، به محیا.می‌روم به خانه. پیش محیا. می‌روم تا برای محیا آدم مهربان‌تری باشم.