«جزیره پرنس ادوارد»

@fatemja83 موزیک؟!

نمیشه:) نگهشون میدارم، شاید یروز شده. خدارو چه دیدی.

ننویسندگی. داغ و فغان. آوار شدن. روزهای بی‌خنده‌ی تو.

کلمه میدم.

واژه ندارم:)

بیا اینجا بنویس دیگه، منتظرم. #آبان‌دخت.

https://t.me/HarfinoBot?start=1ab2863cec02b16 اگه بودید بیایین حرف بزنیم، فور نمی‌زنم.💜

آنار جان، آدمیزاد کوچکترین لمس‌ها را به بزرگ‌ترین خاطرات فراموش نشدنی تبدیل می‌کند؛ برای مثال من، گاهی اسمم را به یاد نمی‌آورم اما تو در خاطرم همچنان عمیق و استوار نشسته‌ای! دایه فلور می‌گوید این‌ها همه خاصیت دوست داشتن زیاد است اما عصر وقتی با پدر فِرِد در حال نوشیدن چای بودیم می‌گفت:« دوست داشتن آدم را به این حال و روز نمی‌‌اندازد، عشق تنها چیزیست که چشم‌های انسان را کور می‌کند.» آنار جان! با این حساب گمان می‌کنم که هیچکدامش درست نباشد؛ من دوست داشتن و عشق را هرگز با تو احساس نکردم. در من نسبت به تو، فقط دیوانگی روییده بود؛ لبخندی که به تو می‌زدم، گرمایش با برق نگاه یک دختر کوچک شرقی سیاه مو، برابری می‌کرد! چیزی که هرگز در فرهنگ سرد غربی‌ام، در ازدحام مارسی، در کافه‌های کوچک و کتاب‌فروشی‌هایش دیده نمی‌شد! نمی‌دانم، هیچ وقت هم نفهمیدم ولی انگار دیوانگیم برای تو از جنس همان نیشابوری که تو بارها از آن برایم نوشتی، بود. انگار ریشه‌ی علایقم به دست‌هایت از درخت همان خاک نشات می‌گرفت. دایه می‌گفت وقتی پدر فرد به همراه مادرم برای اتمام تحقیقات راجع به مجله جدید‌شان به ترکیه رفته بودند آنجا اسمِ پینار را می‌شنوند و برای همین اسم من را پینار می‌گذارند. حالا که این نامه را برای تو می‌نویسم احساس می‌کنم چشمه‌ی حضور من در دنیا اگر بخواهد مبدا داشته باشد به کشور تو خواهد رسید که بسیار نزدیک به ترکیه است. من تا به حال غیر از عکس‌هایی که برای می‌فرستی، نیشابور را ندیده‌ام اما بی شک آسمانی که تو زیر سقفش نفس می‌کشی زیباست. -برای آنار، نامه‌های نرسیده پینار، ۲۰۲۶ ژوئن، مارسی. #بلوط.

[که تو نه کوه بودی و نه باد؛ تو سراب بودی همین.]