The Unspoken

سال ۹۹ همین حوالی همین طوری شده بودم، البته خیلی شدیدتر. رفتم دکتر معاینه کرد و گفت:

چشمات کمی ضعیفه، اما توصیفی که داری می‌کنی ربطی به این نداره، مشکلت روانیه.

این بخشی از یادداشت امشبمه:

احساس می‌کنم وجودم به سالیان سال استراحت نیاز داره تا آماده بشه برای ادامه دادن. من خسته‌ام. خسته از مضطرب بودن و مغزم یک پیش‌بینی خیلی درست درمورد آینده داره. قراره خیلی زود وارد مسیری بشم که مجبورم اضطراب بیشتری رو تجربه کنم و این انرژیش رو می‌گیره... واسه همین انقد بهم ریخته و خسته و مود پایین برخورد می‌کنه با همه چیز. انگار با همه وجودش می‌خواد از اومدن آینده جلوگیری کنه! آینده‌ای که خیلی دوست داره براش ذوق داشته باشه، اما چون نسبت بهش احساس ناتوانی داره فقط و فقط ازش وحشت داره.

#Journaling

بی‌صبرم و پا می‌کوبم رو زمین. کی یاد می‌گیرم با خودم همونطوری صحبت کنم که با کسایی که دوستشون دارم صحبت می‌کنم پس؟ #MirroringSelf

#آدام_فیلیپس #حسرت

محکم برچسبی را روی پیشانی اش کوباندند. دورش یک خط قرمز بود و با فونت قرمز بزرگ ، ضخیم و رسمی ای نوشته شده بود "آدم دو‌رو". حال آنکه آینه چیزی جز صداقت را نشانش نمی‌داد و تنها شاهد کشیده شدن او میان دو و چند احساس متناقضش بود. یکی از این ور می‌کشید و دیگری از آن ور. او دورو نبود، فقط داشت عشق و نفرت، سکون و حرکت، غم و شادی و هزاران احساس مختلف دیگر را "همزمان" تجربه می‌کرد.

گاهی یه متن انگلیسی که می‌خونیم، یه چایی که با زنمون می‌خوریم، یه قدم که با دوستِ چندین ساله می‌زنیم، یه تسکی که راحت انجام می‌دیم، ایده‌هایی که تو حرفامون بدون زحمت مطرح می‌کنیم، یه وسیله‌ای که هر روز ازش استفاده می‌کنیم، حتی گاهی یه شوق و امیدی که تو دلمون حس می‌کنیم، یه ذائقه‌ی خوبی که در یک زمینه داریم، یه هدفی که دلمون می‌خواد بهش برسیم، نتیجه‌ی یه مسیر طولانی و تا حدودی سخت و نسبتا پیچیده هستن. چیزایی نبودن که دفعتا و بدون زحمت ایجاد بشن، براشون سال‌ها به طور مستمر انرژی گذاشتیم یا هِی سیخ زدیم بهشون و ذره ذره بهبودشون دادیم تا به اینجا رسیدن. الان چیزای ساده و دم دستی و بدیهی‌ای به نظر می‌رسن، ولی پنج سال پیش، ده سال پیش، پونزده سال پیش اصلا اینطور نبودن. گاهی یادمون می‌ره چه راه طولانی‌ای اومدیم. یادمون می‌ره یه لحظه بایستیم و از چشم‌انداز مسیر پشت سرمون و نقطه‌ای که ایستادیم لذت ببریم.

گاهی یه متن انگلیسی که می‌خونیم، یه چایی که با زنمون می‌خوریم، یه قدم که با دوستِ چندین ساله می‌زنیم، یه تسکی که راحت انجام می‌دیم، ایده‌هایی که تو حرفامون بدون زحمت مطرح می‌کنیم، یه وسیله‌ای که هر روز ازش استفاده می‌کنیم، حتی گاهی یه شوق و امیدی که تو دلمون حس می‌کنیم، یه ذائقه‌ی خوبی که در یک زمینه داریم، یه هدفی که دلمون می‌خواد بهش برسیم، نتیجه‌ی یه مسیر طولانی و تا حدودی سخت و نسبتا پیچیده هستن. چیزایی نبودن که دفعتا و بدون زحمت ایجاد بشن، براشون سال‌ها به طور مستمر انرژی گذاشتیم یا هِی سیخ زدیم بهشون تا به اینجا رسیدن. الان چیزای ساده و دم دستی و بدیهی‌ای به نظر می‌رسن، ولی ده سال پیش، پنج سال پیش اصلا اینطور نبودن.

از سیستم آموزشی بقیه جاها که خبر ندارم، ولی سیستم اینجا(یا حداقل سیستم آموزشی علوم‌پزشکی) تحقیرآمیزه. انگیزه آدم برای یادگیری رو میگیره. استادی که برای تحقیر کردنت دنبال بهونه‌ است ازت ایراد میگیره که چرا پاورپوینتت تصویر کافی نداره و بهت نمره تک میده. و تو فکرت و انرژیت درگیر این میشه که چطوری بقیه ترم نظرش رو جلب کنی، که نمره های بیشتری بگیری و واحد رو بتونی پاس کنی. اینکه خود درس رو یاد بگیری و کنجکاوی کنی‌ درش به کل فراموش میشه. از دیدم همه اینها نویز و حاشیه اند. اونی برد میکنه که بتونه تا جای ممکن نادیده‌شون بگیره و مسیر خودش رو جلو بره. فارغ از اینکه همون روز آدم X و Y باهاش چه برخوردی داشتن و چطور زیرسوالش بردن. #MirroringSelf

احتمالا همه این مدت با رشته‌ام مشکل نداشتم، با اساتید و نحوه برخوردشون، با حراست دانشکده، با بیمار‌های متوقع و غیرهمکار، با تایم زیاد تلف شده در دانشگاه و با این وجود اجبار به حضور به موقع و خروج به موقع، و با همکلاسی‌های پرحاشیه‌ام مشکل داشتم. و احتمالا مشکل آینده‌ام با رشته‌ام مهاجرت سخت و سرمایه زیادی که برای شروع لازم داره باشه. بعد میگم چرا انگیزه ندارم 🕊 #MirroringSelf