ѕυяνιναℓ σƒ رودِ روان

- دشمن دشمن تو می‌شه دوستِت، نه؟

فعلا خوش‌حالم، شاید فردا بگم اشتباه می‌کردم، اما هنوزم با خودم می‌گم مرگ مجازات خوبی نیست، چون مجازات اصولا باید برای اصلاح باشه، مرگ درمان نیست، جوابگو نیست، و آره، حتی آدم‌های بد هم لیاقت یه زندگی خوب رو دارن.

تغییرم این بود که یادم داد واقعیت‌ها تغییرپذیرن، انتظار برای چیزهای تلخ واقعیت نیست، واقعیت دیدن همه‌چیزه، تا ببینی چه راهی هست برای ارتقا یا درمان، واقعیت فقط الان نیست، آینده غيرقابل پیش‌بيني هم جزئی از واقعیته، و توی این دنیا اتفاق‌های رندوم زیادی انقلاب‌های بزرگی ساختن، واقعیت صرفا چیزی که من می‌بینم نیست، شاید چون هیچ واقعیت مطلقی نیست.

تغییرم این بود که یادم داد واقعیت‌ها تغییرپذیرن، انتظار برای چیزهای تلخ واقعیت نیست، واقعیت دیدن همه‌چیزه، تا ببینی چه راهی هست برای ارتقا یا درمان، واقعیت فقط الان نیست، آینده غيرقابل پیش‌بيني هم جزئی از واقعیته، و توی این دنیا اتفاق‌های رندوم زیادی انقلاب‌های بزرگی ساختن، واقعیت صرفا چیزی که من می‌بینم نیست، شاید چون واقعیت مطلقی نیست.

برخلاف چیزهایی که قبلا خوندم و در آخر به‌اصطلاح یه پایان غم‌انگیز رقم می‌خورد، یا پایانی که هرچند شاد اما باارزش نبود، این مورد پایان لایق و زیبایی داشت، شاد نبود، اما اصلا غم‌انگیز هم نبود. جوری رقم خورد که برای اولین‌بار نوع نگاهم تغییر کرد، من همیشه آدم‌ واقع‌بيني بودم، همیشه واقعیت رو به هرچیزی ترجیح دادم، حتی اگه دلخور یا خشمگین یا غمگین هم می‌شدم آخرش می‌گفتم به‌هرحال واقعیت باارزش‌تره، حتی اگه دقیق نمی‌دونستم چرا، شاید هم یه احمق بزرگم :)

قرار بود از چیزی که خوندم بگم، اما یادم نبود که هنوز هم خیلی پرحرفم.

صداقت خیلی هم قشنگ نیست، فقط باید یاد بگیری کِی و برای چی صادق باشی =] من می‌خوام تا جایی که می‌تونم و آسیب کم‌تری می‌سازم صادق باشم.

چرا صداقت چون درد خیانت‌ها و شکستن‌ها رو کم می‌کنه، فقط فکر کنین به این دوتا دردی که گفتم، تا به امروز من زیبایی صداقت رو لابه‌لای اون‌ها دیدم، شاید شما جای دیگه سپاس‌گذارش شدین. چون آدم صادق ترسو نیست، حداقل زیاد نه، شنیدین می‌گن آدم بدون نقطه ضعف چیزی برای از دست دادن نداره؟ به نظرم آدم صادق هم مثل اونه، هیچ سِری نداره، سو هیچ ترسی از برملا شدن هم نداره دیگران از صداقتش گیج می‌شن، و اون‌موقع سیبل درست برای آسیب‌زدن به اون رو گم می‌کن. آدم صادق ترسناک نیست، شاید بقیه نفهمن، اما حس می‌کنم خواه ناخواه حس امنیت بیش‌تری به دیگری می‌ده.

نمی‌دونم چرا دارم این‌ها رو می‌گم، شاید چون بازم شجاع شدم، شاید هم چون صداقت رو دوست دارم؛ من آدم خوب و کاملی نیستم، و خب خودم‌بودن رو انتخاب کردم، شرمگین هم بشم بازم این منم، نمی‌تونم فعلا فرار کنم، منظورم این نیست که بهترینم و هیچ راه بهبودی نیست، فقط می‌خوام بگم تا صادق‌تر باشم، حداقل با خودم. این‌جوری باحال‌تره، من شجاع شدم، روان و رها هم خواستم باشم، از این به بعد می‌خوام صادق هم باشم.

خیلی وقت‌ها از خودم و دیگران شرم‌زده بودم؛ می‌دونی، واتپد خیلی جای خفنی نیست.. چیزهایی که من خوندم هم صرفا رمان نیستن، فن‌‌فیکشن هم هستن، و من هرچه‌قد هم الهام‌بخش بودن آدم‌ها رو دوست داشته باشم، توی این حالت خوشم نمیاد، چون فقط الهام‌گرفتن نیست، خیلی جاها سواستفادست، متقابل، و شاید هم برای همه :))