|• نگاه •|

آقای قاضی پس چرا فالا اینطوری می‌شه امشب؟=))

واقعیت اینه که آدم یکیو می‌خواد که به هر جنبه زندگیش که گند زد بگه خب اشکال نداره عوضش این قوزمیت رو دارم. کار جور نمی‌شه؟ خب می‌رم باهاش حرف می‌زنم یادم می‌ره. با کسی دعوام شده؟ می‌رم تعریف می‌کنم می‌خندیم با هم. خسته‌ام؟ می‌رم باهاش یه کافه‌ای چای می‌خوریم خستگیم در می‌ره. یعنی یکی که هر چقدر هم ناکام باشی بگی خب جهنم. می‌رم تو بغل این. این منو دوس داره.

بعضی وقتا دیر رسیدن خوبه. ولی بعضی وقتا به موقع نرسیدن به درد نمی‌خوره. دیگه دیر می‌شه. یخ می‌شه از دهن می‌افته.

‏ولی ضرب‌المثل رو اشتباهی تو پاچه‌مون کردنا حقیقتا هرگز نرسیدن بهتر از دیر رسیدنه.

چرا فکر کردم استعداد طنز دارم؟ نمی‌دونم.

خودمان را گول نزنیم. روانشناس و کتاب و فیلم و کار و آدم‌های جدید همه حکم داروی موقتی دارند. درد را فقط کسی می‌تواند درمان کند که مسبب آن بوده.

دو از پنج./

همیشه دلم می‌خواسته بدونم آدم‌ها قبل مرگشون داشتن چیکار می‌کردن. به چی فکر می‌کردن؟ داشتن برای زندگی معمولیشون برنامه می‌ریختن؟ 《فردا برم بانک قبضا رو پرداخت کنم.》،《اون بطری آب رو بذارم دم دست که بیشتر آب بخورم.》،《 فردا ناهار قورمه‌سبزی بار بذارم.》،《 زنگ بزنم به خواهرم یکم با هم دردِ دل کنیم.》،《ماشین رو ببرم کارواش. خیلی کثیف شده》. 《کارامو درست کنم یه سفر خانوادگی بریم آخر ماه.》. اینطور که وقتی بعد مرگشون بری خونه‌شون هزار تا نشونه از کارایی که می‌خواستن انجام بدن می‌بینی و به ذهنت نمی‌رسه برای چیه. قبضای روی میز، بطری کنار کابینت، لیست خرید روی یخچال، تلفنی که به شارژ زده شده و... هم متعلق به روزیه که همه از سر عادت از خواب بیدار شدیم و رفتیم سراغ زندگی‌مون. اما زندگی برای یه نفرمون تموم شده و به بقیه فقط خبرش رسیده. و میراث ما از اون شخص سوال‌های بی‌جوابه. یعنی می‌دونسته امروز روز آخره؟ یعنی تلفن رو می‌خواسته به کسی زنگ بزنه؟ یعنی می‌خواسته همه بچه‌هاشو دعوت کنه و غذای مورد علاقه‌شونو بپزه؟ یعنی می‌خواسته بدهی نداشته باشه به کسی؟ یعنی چی این مرگ؟

من اینو برا خودم نمی‌گم ولی متوجه نمی‌شم چرا برای روز معلم مثلا برای معلم ریاضی و علوم و مثلا درسای مهم بیشتر کادو می‌گیرن و بقیه هیچی. بقیه مگه معلم نیستن؟ عجیبه.