|• نگاه •|

از این درک کردن‌ها و مراعات کردن‌های بیخود که نمی‌ذاره سر بقیه داد بزنم تا هر چی دلشون نخواد به من بگن بعضی وقتا بیزار می‌شم.

برنامه من هم برای نمایشگاه کتاب، نخریدن کتابه. چون پول ندارم.😌

امروز متوجه شدم این امیدی که به دنیا دارم. این کنار اومدن و سازش عجیبی که بعضی وقتا از خودم نشون می‌دم کاملا ریشه ژنتیکی و ارثی داره. این طور که وقتی برای مامانم از کسی که ایم چند وقت خیلی اذیتم کرده حرف زدم بهم گفت حالا صبر کن شاید تغییر کرد! و بعد دیدن تمام طول زندگیم، علی‌الخصوص در مورد کسایی که دوستشون داشتم، با این امید و باور ادامه دادم که شااااید تغییر کردن.

فقط دیوونه‌ها برای چیزهایی که مطمئن هستن بهش نمی‌رسن تلاش می‌کنن و خب، من هیچ وقت خودم رو آدم عاقلی نمی‌دونستم... 🎬 Big Fish (2003)

من نگفتم کار خانه بده. خودم توی خانه کار می‌کنم و اتفاقا خیلی هم کار دشوار و بسیار با ارزشیه. حضرت زهرا (س) در خانه بودند، در اجتماع هم بودند. حضرت زینب (س) هم همینطور. حضرت خدیجه (س) هم همینطور. اشتباه ماعه که فقط یه جنبه شخصیت افراد رو می‌بینیم و اون رو تبدیل به ارزش صرف می‌کنیم.

هر وقت خواستی «در خانه کار کردن زن» رو «تقلیل در نقش زن» جا بزنی یادت باشه حضرت زهرا س در خانه کار میکرد.

خیلی از اتفاقات مهم و خوب زندگیم برای این نمی‌شن که مجبورم تلفن بزنم و نمی‌زنم. خدایا پس کی قراره دوره‌ی تماس تلفنی تموم شه؟

اگه قراره نقش زن رو تقلیل بدید به در خانه نشستن، بچه‌داری کردن و خانه‌دار بودن، پس باید بستر این رو فراهم کنید که خانواده بی‌نیاز از کسب درآمد زن باشه. اگر نمی‌‌تونید که نمی‌تونید نمی‌فهمم ایجاد ارزش‌های نامعقول و دستکاری کردن وجدان زنانی که مسلمان هستند ولی برای گذراندن زندگی مجبورند کار کنن یا نه اصلا می‌خواهند نقشی در اجتماع داشته باشن یعنی چی؟ بگذریم که اصل ارزش من در آوردی ج.ا از بیخ اشتباهه. زنی که در اجتماع نباشه بی‌سواد و دگم می‌شه. و به تبع این نه مادر خوبی می‌شه نه همسر خوبی. 

چهار از پنج./

دوستت دارم و از گفتن آن به تو واهمه ندارم، دوستت دارم و اگر برایت ملال‌آور نباشد بارها برایت می‌گویمش دوستت دارم حتی اگر وصالی نباشد، دیداری نباشد، لمسی نباشد دوستت دارم از هرکسی و از هرچیزی بیشتر، آن‌چنان که تاکنون هیچ‌چیز را بیشتر از تو دوست نداشته‌ام دوستت دارم حتی زمانی که خودم را دوست ندارم، تو را دوست دارم حتی زمانی که خودت را دوست نداری دوستت دارم، از امتداد روشنایی روز تا تاریکی شب، دوستت دارم به نومیدی شاخه‌ای تکیده و به لطافت برگی باران‌دیده تو را هم‌چون گنجینه‌ای در قلبم گنجانده‌ام و دوستت دارم دوستت دارم و اگر شنیدنش تسکین‌دهنده باشد، باز هم می‌گویمش دوستت دارم، با کاربلدی و با نابلدی دوستت دارم دوستت دارم حتی اگر روزی فرصتش نشد به تو یادآوری کنم که دوستت دارم و اگر روزی جلوی راهت قرار گرفتم و با گریه به تو گفتم دوستت دارم، متحیر نشو