کافه پیانو.

می‌آیی! می‌دانم که می‌آیی، اما زود بیا. ترسم از این است که دیر بیایی و من نخواهم که دیگر آغوش و تنت برای من باشد. بیا، زود به من بیا.

درمانِ دردِ عاشقان صبر است و من دیوانه‌ام؛ نه درد ساکن می‌شود، نه ره به درمان می‌برم.

اگر از من درباره‌ی تو بپرسند چه می‌گویم؟ می‌گویم او آدمِ خوبی بود، اما فقط مرا دوست نداشت.

من اون شب گریه کردم، هر بار هم که اتفاقی افتاد، یه بار هم به یاد اون شب گریه کردم.

هر چیزی به وقتش قشنگه. حتی آدما.

‏بالاخره یکی وارد زندگیت میشه که میبینی نصف خون اون تو رگاته، نصف مغز اون تو سرته، نصف قلب اون تو قلبته، نصف زمان تو با اونه و میبینی که نصف تو توی وجود یه نفر دیگه‌اس، اونوقت میفهمی که زندگی ارزش ادامه دادن داره.

تو میگی دوستم داری؛ اما اون حواسش بود که دستمو محکم بگیره، وقتی می‌خواستیم از خیابون رد بشیم.

می‌خواستم یک‌بار تنها یک شخص به من بگوید منتظرم خواهد بود. حتی اگر غمگین بودنم سال‌ها طول بکشد.

اگر روزی غمگین روبه‌روی تو ایستادم، فکر نکن که چه ضعیف و کم‌توان هستم، به این فکر کن که من تو را امن دیدم و روی تو حساب کردم که روی غمگینم را نشانت دادم.