کافه پیانو.

و آیا تو تا قدری به کسی مبتلا شدی که «نور» را در چشم‌های سیاهش ببینی؟

ادامه دادن بی‌فایده‌ست و پایان دادن دشوار. به من دلیلی برای ادامه یا شهامتی برای پایان بده.

تنها چیزی که همیشه ازش می‌ترسیدم تنهایی بود، یکبار بسیار واضح و صریح و دقیق برایت شرح دادم که اگر بروی چه می‌شود، به تو گفتم که اگر تنها بمانم چه بر سرم می‌آید. می‌خواهی کمی تکرار مکررات کنم؟ به تو گفته بودم که تنهایی مرا می‌خشکاند، ریشه هایم را، برگ هایم را، جوانه و شکوفه هایم را. به تو گفته بودم که دریای عشقت را می‌توانی به کویری خشک مبدل کنی. دقیق تر برایت بگویم در همان ثانیه‌ای که تو مرا تنها بگذاری به تو قول می‌دهم که دگر نفسی وارد تن من نخواهد شد، روحِ من پر خواهد کشید.

می‌آیی! می‌دانم که می‌آیی، اما زود بیا. ترسم از این است که دیر بیایی و من نخواهم که دیگر آغوش و تنت برای من باشد. بیا، زود به من بیا.

درمانِ دردِ عاشقان صبر است و من دیوانه‌ام؛ نه درد ساکن می‌شود، نه ره به درمان می‌برم.

اگر از من درباره‌ی تو بپرسند چه می‌گویم؟ می‌گویم او آدمِ خوبی بود، اما فقط مرا دوست نداشت.

من اون شب گریه کردم، هر بار هم که اتفاقی افتاد، یه بار هم به یاد اون شب گریه کردم.

هر چیزی به وقتش قشنگه. حتی آدما.

‏بالاخره یکی وارد زندگیت میشه که میبینی نصف خون اون تو رگاته، نصف مغز اون تو سرته، نصف قلب اون تو قلبته، نصف زمان تو با اونه و میبینی که نصف تو توی وجود یه نفر دیگه‌اس، اونوقت میفهمی که زندگی ارزش ادامه دادن داره.

تو میگی دوستم داری؛ اما اون حواسش بود که دستمو محکم بگیره، وقتی می‌خواستیم از خیابون رد بشیم.