زندگی🍃

من بارون ملایم رو از بارون شدید بیشتر دوست دارم، اینطوری که بارون میاد، قطره قطره، پوستت رو لمس میکنه، بوش دماغت رو درگیر میکنه… حالا حس میکنم دوست داشتن هم شبیه بارون نم نمه…

علاج دلتنگی زیارت است و غم و ناامید شدن‌است…

بی وقفه پنج دقیقه زیر بارون بودم و حالم از این رو به اون رو شد…

به این هوای بارونی، به شنیدن صدای بارون نیاز داشتم.

اگه همین روزا به علاقه‌مندی سابقم که عکاسی تو سطح شهر، گرفتن فیلم های کوتاه، ساختن محتواهای جذاب این سبکی، شیر کردن توی اینستا و اشتراک حس خوبش نرسم حس میکنم خیلی زیاد ناراحت بمونم.

ممنونم که همراه آذینی ها در اعیاد پیش‌رو هستید با نشر و کمک.🤍✨ @azineshahr

همیشه اول هرکاری از خود اون کار سخت‌تره. همیشه اولین قدم، همون قدمیه که یا تو رو پیش میبره و میرسونه پله‌ی بعدی یا پات شل میشه و از عقب میوفتی.

نشستم روی تختم، فضای اتاق رو تاریک کردم و احساس میکنم که دارم بین هزارتا «نتونستن» قدم می‌زنم. حس میکنم از هرچی حرفشو زدم دارم امتحانشو پس می‌دم. هرچی رو خواستم و بزرگشو خواستم الان جلوی چشممه و باید بفهمم چجوری باهاش تعامل کنم که «جواب بده»، ذهنم درگیره، درگیر هزاران اتفاق باهم که همیشه تک و تنها از پسش براومدم ولی الان؟! نمی‌دونم. لپ‌تاپم از صبح ارور میده، روشن میشه ولی روی علامت شارژ مونده، من هم. دارم با لپ‌تاپم همذات پنداری می‌کنم. کاش روشن بشم و بشه؛ داره دیر میشه.

همیشه فکر میکنی که همه‌ی کارها توی سیستم فکری تو میگنجه، تو میشینی نقشه میچینی، کلی مشکلات رو پیدا میکنی، برای تک تک شون راه‌حل پیدا میکنی با کلی آدم صحبت میکنی و فکر میکنی میگی «بالاخره راه جدید، بالاخره میشه.» ولی نمیشه. هیچ چیزی طبق نقشه‌ی فکری آدمیزاد پیش نمیره، تو دوباره از نو میوفتی تو همون چاله و به قول امام علی: خدا رو باید در هم زدن همین چیزها شناخت. و باز تو باید فکر کنی.

الان که از صبح زود بیدارم و استوری‌های دوستام رو میبینم نسبت به اینکه من تهرانم و اون‌ها دارن میرن مسافرت و طبیعت گردی حسودیم شده.