گرافات شوریده‌ی یک گیاهِ سمّی

من غم و مِهر حسین با چای از خادم گرفتم روز اول کآمدم هیئت و آشپزشون قیمه به دستم داد‌..

تنها چیزی که نسخه‌ی مناطق محرومش نسخه ی بهتر و باکیفیت‌تریه "روضه‌های‌خونگیه"...

نیاز دارم "رسول ترک" بیاد به خوابم و آروم در گوشم روضه ابالفضل بخونه و تهش بگه : از های و هوی این جماعت به ظاهر سر به صلاح نترس. تو نور چشمی‌تر از اونایی هستی که فکر می‌کنن کارشون درسته ولی باطن‌شون پر از نفرت. من و تو رسوای عالمیم و بیچاره ی حسین(ع). بدنام عالمیم و زیر پرچمش...

نسخه‌ی مصغرِ امروزیِ "رسول ترک" شدم. همونقدر پشت سرم حرفه و اسمم بد درفته. ولی همونقدر مسیر پیش راهم روشنه و دستی که روی شونه‌هامه قوی.

فکر کن داری تو یه کوچه تاریک قدم می‌زنی یهو سرتو بیاری بالا ببینی سر در یه خونه نوشته «باباعلی(ع)». یه روزی اگه خونه‌دار شدم اسم‌ت رو همینجوری می‌زنم رأسِ در خونه‌م حضرت امیر.

می‌شود شب عاشورا چند ساعت در روضه نشسته باشی و نَمی به چشمت ننشیند و می‌شود در یک روز کاملاً عادی، در اداره، وسط نوشتن یک مقاله، یکهو بی‌مقدمه دست از تایپ بکشی و های های بزنی زیر گریه. - کآشوب

امام حسینِ چایخوارانِ کنج مِی‌کده.

تا محرم نیاد آدم یادش نمیاد که چقدر دلش مُرده...

- بوی روضه‌خونگی و نذر هرساله ی گوشواره برای دخترت…

به تعداد "خر"هایی که تو این شب‌ها به "حُر" تبدیل می‌کنی دوستت دارم آقای امام‌حسین!