سِویل

آرزو داشتم به گذشته برگردم و کسانی را بغل کنم که هنگام رفتنشان خبرم نکردند.

شده تا حالا حس کنین یک چیزی درونتون بوده که دیگه نیست؟ یک موجود بالنده که ساکن شده، یک پرنده که دیگه نمیپره، یک صدا که دیگه شنیده نمیشه، یک ستاره که سوسو نمیزنه، یک نبض که هرچی میگیری پیدا نمیشه. حس میکنم درون من یک کودک بوده که از بس ندیدمش مرده.

من تو هیچ زمینه‌ای از زندگیم موفق نبودم. نه تو درس، نه عاشقی، نه کار و نه حتی هنر. همیشه درگیر ملال و دلزدگی بودم. تو کلاس درس مدام ساعتم رو نگاه میکردم، رو نیمکت پارک مدام به خودم میگفتم کی این دختره دهنش رو میبنده. گاهی حس میکنم تار و پود بدنم از بی‌حوصلگی تشکیل شده.

سلام بر آنان که زخم های ما را دیدند و تبر به دست نگرفتند؛ که خم شدند و آن ها را بوسیدند.

می‌خندم، که فکر کنی غم زیاد نیست.

می‌خندم، که فکر کنی غم زیاد نیست.

موقعیت: دلم برای آدمای گذشته تنگ میشه بعد با خودم مرور می‌کنم که چی‌شد کنار گذاشتم، آروم میشم و اونا دوباره تو قلبم به مردنشون ادامه میدن.