سِویل

خودت را ذره‌ذره از همه چیز تهی کردی تا قلبت را سبک‌تر کنی و حالا فضایی خالی در سینه‌ات سنگینی می‌کند که هرگز نمی‌توانی از آن رها شوی.

نمیدونم شما هم گاهی تجربه کرده اید یا نه؛ یک حالتی از سر در گمی همراه با سر در گریبانی رو میگم که در آن ناراحت هستی، به خودت میگی اوضاع که خوبه چرا ناراحتی؟ خودت جواب میدی که خوبه ولی این، اون خوبی نیست که من میخوام بعد خودت هم نمیفهمی خودت چی میگی.

‏پارتنر داشتن خیلی جالبه، مثلاً یکی هست که چون داری تلاش میکنی هر روز صبحونه بخوری بهت افتخار می‌کنه.

آرزو داشتم به گذشته برگردم و کسانی را بغل کنم که هنگام رفتنشان خبرم نکردند.

شده تا حالا حس کنین یک چیزی درونتون بوده که دیگه نیست؟ یک موجود بالنده که ساکن شده، یک پرنده که دیگه نمیپره، یک صدا که دیگه شنیده نمیشه، یک ستاره که سوسو نمیزنه، یک نبض که هرچی میگیری پیدا نمیشه. حس میکنم درون من یک کودک بوده که از بس ندیدمش مرده.

من تو هیچ زمینه‌ای از زندگیم موفق نبودم. نه تو درس، نه عاشقی، نه کار و نه حتی هنر. همیشه درگیر ملال و دلزدگی بودم. تو کلاس درس مدام ساعتم رو نگاه میکردم، رو نیمکت پارک مدام به خودم میگفتم کی این دختره دهنش رو میبنده. گاهی حس میکنم تار و پود بدنم از بی‌حوصلگی تشکیل شده.

سلام بر آنان که زخم های ما را دیدند و تبر به دست نگرفتند؛ که خم شدند و آن ها را بوسیدند.