اميد به فردا( ياد داشتهاي دكتر اميد رضائی)

اعتراض برای همکارانم به شرايط ظالمانه، فشارها و هجمه هاى روز افزون و شرم آور شغلى معترضيم و خود‌کشی می کنیم. حتى به اعدام جوانهای ِ معترض معترضیم و خودکشی می کنیم! چرا يادمان رفته كه سختيها و رنجهای فراوان تر از اين روزها را در زندگيمان تحمل كرده ايم تا با اين نقطه برسيم، بله با توجه به مسیری که طی کرده ایم بسیار دردآور و یاس‌آور است شرایطی که بر ما تحمیل می‌شود، ولى حق بيمارانمان هم اين نيست كه شاهد اين باشند كه پزشكان و درمانگرانشان يكى يكى خودكشى كنند و آنها مات و مبهوت بمانند كه دكتر … هم كه تمام اميدمان به او بود و با ديدنش و درمانش حالمان بهتر مى‌شد، خودش را کشت! مشکلات وحشتناک جامعه و سیاست و اقتصاد و مالیات و وزارت بهداشت و نظام پزشکی و خانواده به یک طرف ولی بیمارانمان چه؟! مگر می شود آنها را یکباره و بد‌ون خبر رها کرد و رفت؟ مگر آخرِ هر ویزیت با دلواپسی توصیه های لازم را به آنها نمی کنیم تا ویزیت بعدی؟ پس ویزیت بعدی چه می‌شود؟ مگر یک پزشک می‌تواند بیمارش را رها کند؟! به خاطر بیمارانمان باید زنده بمانیم، خسته و زخمی، “به خاطر کوزه به‌سرها”* دکتر رضا رضائی، روانپزشک، ۹ اردیبهشت ۰۳ *از فيلم پرى به كارگردانى داريوش مهرجويى https://t.me/drrezarezaie

ای کاش به جای حفظ کردن تمام آن سندرم‌های نادر برای امتحان‌های عبث، به جای تمام آن اسلایدهای رنگی ژورنال کلاب که چند شب تا صبح‌ بیدارمان نگه‌داشت، به جای تمام ریتالین‌ها‌ و آلپرازولام‌ها، که نورون‌های‌مان را یک‌به‌یک‌ سوزاند یرای نمره‌ای بیشتر، یکی می‌آمد و هر روز، از آن زمانی که دانشجویی خوش‌حال با روپوشی سفید بودیم تا روزی که میان سیل درد مردم، به دنبال زمانی خالی و کم‌مریض برای پایان‌مان بودیم، پیری روشن‌بین، هر روز برای‌‌مان در مورنینگ ریپورت، بلند می‌خواند که آی دانشجوی جوان ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن وین سر شوریده باز آید به سامان غم مخور گر بهار عمر باشد باز بر تخت چمن چتر گل در سر کشی ای مرغ خوشخوان غم مخور دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور هان مشو نومید چون واقف نه‌ای از سر غیب باشد اندر پرده بازیهای پنهان غم مخور دکتر امید رضائی نویسنده و انکولوژیست

تقاطع هر صبح، که بیدار می‌شوبم، شاید تا انتهای شب، با انتخابی کوچک، که فقط و فقط در این سرزمین رخ می‌دهد، تا همیشه مسیرمان تغییر کند و به آغوش پایدار مردم بغلتیم یا تا انتهای دنیا فراموش شویم. فرقی نمی‌کند ما شیرفروشی گم‌نام باشیم در مشهد با نزاعی در مغازه‌مان، یا خواننده‌‌ی محبوب نیلوفرانه که به دیداری ساده می‌رود، یا دروازه‌بانی خوش‌حال در انتهای بردی که جیمی‌جامپی در هیاهو به سمتش می‌آید. در این نقطه‌ی داغ جهان، همان تصمیم آنی، همان حس مبهم که در ثانیه‌ای قوس عصبی‌ات را وادار به واکنش می‌کند، تا انتهای عمرت تو را به عرش و آغوش گرم مردم خواهد برد‌ یا گرد فراموشی بر تنت خواهد پاشید در این خاک تب‌دار، هر صبح که به خیابان می‌روی، شاید تا انتهای شب، انتخابی مهم، پیش چشمت سبز شود و تو را صدا کند. امید رضائی نویسنده

از شکلات شما متشکرم پسرک مثل دفعات قبل در اواخر ويزيتِ خواهرش با مادر وارد اتاق مى‌شود، بی هیچ کلامی با برقى در چشمانش سريع ظرف شكلات را نشانه مى‌گيرد، ظرف را جلويش مى‌گذارم، چون قبل با هيجان چند شكلات بر مى‌دارد و در آغوش خواهرش آرام می‌گیرد، تابلویی زیبا برایم ترسیم می‌شود. شکلات در دهانش با شوقی وصف نا‌شدنی آب می‌شود و غم انباشته در اتاق را در خود حل می کند. رو به خواهرش می‌گویم: از شکلاتهای زندگی‌مان لذت ببریم… كودكان؛ همچنان، با قدرت-بدون كوچكترين اعتنايى به اين جهان پر‌آشوب- به ما لذت بردن از زندگى را يادآورى می‌کنند. چه خوب كه هستند. دکتر رضا رضائی،روانپزشک، بهار ۰۳

به کجا می‌رویم؟ بی‌شک سقوط هر ساله‌ی مبلغ خدمات طبابت مستقل در ایران به نسبت تورم سالانه، چیزی جز تلاش سیستماتیک دولت برای ورشکستگی بخش خصوصی و از گردونه خارج کردن طبابت غیردولتی، نیست. در حال حاضر طبابت مستقل در ایران، تنها نهادی است که ریالی سوبسید دولتی دریافت نمی‌کند اما هر سال مجبور می‌شود خدمات خود را ارزان‌تر از قیمت تمام‌شده، عرضه کند. مهاجرت، خروج از شغل، پایین آمدن کیفیت درمان و تعطیلی مراکز خصوصی و اجاره دادن ملک به بنگاه و آرایشگاه، چشم انداز قطعی آینده‌ی این مسیر است. دکتر امید رضائی انکولوژیست و نویسنده