اميد به فردا( ياد داشتهاي دكتر اميد رضائی)

اعتراض - برای خودکشی پزشکان- به قلم دکتر امید رضائی من اعتراض دارم. به شما که خودکشی می‌کنید. به شما که آرام‌آرام میان مرگ می‌سُرید. من اعتراض دارم. به شما که آن‌قدر بی‌امیدید که فقط ده سال‌پس از آنکه مادران‌تان شما را در آن اول مهرماه آفتابی، از میان دود اسپند و قرآن و دعا به سوی آینده، با اشک و امید، فرستادند خود را شبی تلخ به پایان رساندید من به شما هم اعتراض دارم! به شما هم‌نسلانم که خود را استاد نامیدید! و ندانستید که شاگردتان در ذهنش، همان هنگام که که بیماری را دوشادوش شما می‌بیند، به امید‌درمان، طرحی از مرگ برای خود می‌بافد. چگونه آن‌که ساعتی بعد میان مرگ می‌غلتد را به درمان دیگران گماردید و خود را استاد نامیدید؟ من اعتراض دارم! به تو همکار جوانم‌که فکر خواهی کرد انتهای دنیا ایستاده‌ای. هیچ کجا برای تو انتهای دنیا نیست. اعتراض می‌کنم‌به همه‌ی‌تان.به همه‌ی شما که یک روز خبری می‌شوید میان اخبار که این‌هم چهاردمی، آن هم پانزدهمی و شانزدهمی و بعد چنان محو می‌شوید که انگار که هیچ‌گاه نبوده‌اید. ای‌کاش می‌توانستید کمی آینده، را بی‌خودتان، ببینید. ‌من اعتراض دارم. به تمام دانشجویان، اینترن‌ها، رزیدنت‌ها، فلو‌ها، به تمام اساتید که دیروز رزیدنت و دانشجویی بوده‌اند، به تمام معاونان آموزشی و به تمام خوانندگان این نوشته! به شما که مواظب خودتان، مواظب خودمان، مواظب سرمایه‌های‌مان، مواظب همان‌ها که روزی باید انگشتمان را به سوی‌شان بگیریم و به فرزندان‌مان بگوییم، های، تو بشو کسی، چون او، نیستید...من به همه‌ی شما مردگان فردا و زندگان امروز اعتراض دارم! من به تو که شاید نفر بعدی صف مرگ خود‌خواسته‌‌هستی یا شاید می‌توانی از مرگی جلوگیری کنی و نمی‌کنی، اعتراض دارم. من به این سیکل دردناک شمارش خودکشی همکاران جوان‌مان اعتراض دارم. تمامش کنید این‌ ترسِ از زندگیِ شیرینِ پُر از درد را. همه‌ی ما مسئولیم و باید کاری کنیم. دکتر امید‌رضائی فوق تخصص خون و‌سرطان- نویسنده

غريزه اصلى دیروز یکی از همکارانِ اداری سلام نکرده سراسیمه از من درباره ارتباط جنسی روانشناسی با بيمارش در آنسوی دنيا سوال کرد، انگار منتظر تکذیبیه ای ! از سمت من بود تا نفس راحتی بکشد و اعتماد از رفته اش باز گردد. پاسخم این بود ؛ من شناختی از ایشان ندارم و در جريان صحت و سقم اتفاقات نيستم ، ولی به اعتقادی در این سالهای روانپزشک بودنم رسیده ام؛ "از هر آدمى هر كارى بر‌مى‌آيد". بايد به اصولى در روابط اجتماعى و حرفه‌ايمان اعتقاد داشته باشيم و به آنها پایبند باشیم ، خطر لغزش همواره در کمین است، شاید حتی معروف‌تر و با تجربه‌تر که باشی از ارتفاع بالاتری با سر به زمین بیفتی! "دردِ ما دردِ بی اصولیست " دكتر رضا رضائى ، روانپزشك ، تيرماه ٠٣ https://t.me/drrezarezaie