آکادمی پژوهشِ مجید حیدری چروده

سلام بر شما ♨️دوستان همراه با توجه به اینکه ما نتوانستیم دفتر مناسبی برای ادامه‌ی تولیدات پیدا کنیم، به این نتیجه رسیدیم که مثل سال‌های قبل که با حمایت شما مجموعه‌ آموزشی یک پیشنهاد ساده و مجموعه خرد جنسی را ساختیم این‌بار هم دست به زانوی شما بزنيم و مبلغی جهت رهن جمع آوری نماییم. 🌺(اینکه از همان ابتدا چنین درخواستی را مطرح نکردیم بخاطر فهم‌مان از مشکلات زیاد اقتصادی مردم‌مان بود که بر پیشانی آدمی عرق شرم می‌نشاند.) ☘حال اگر تمام مخاطبینی که این پیام را مشاهده می‌کنند هر کدام تنها مبلغی بین صد تا دویست هزار تومان حمایت کنند، انشاالله مشکل به سادگی قابل حل خواهد بود. شماره کارت؛ 6104337763773460 ملت. یاسر عرب @kherad_Jensi

📝📝📝اصلاح‌طلبان؟ خیر، متشکرم! 🔻🔻🔻یادداشتی از سعید حجاریان منتشر شده در وب‌سایت #مشق_نو 📌نوشتار پیش رو چه می‌گوید؟ 🖊سعید حجاریان، از آغاز جنبش موسوم به اصلاحات در خرداد ۱۳۷۶ تا به امروز همواره تلاش کرده است ضمن نگاه هنجاری و راهبردی به «اصلاحات»، نیم‌نگاهی به انتقاد از این جریان نیز داشته باشد که شاید بخش انتقادی مقاله «اصلاحات مُرد، زنده باد اصلاحات!» معروف‌ترین آن‌ها محسوب شود. 🖊حجاریان در نوشتار «اصلاح‌طلبان؟ خیر، متشکرم!» نخست، نگاهی به کارویژه‌های تفکر اصلاحی انداخته و حول دو مؤلفه «درک منطق موقعیت» و «نقش‌آفرینی به‌عنوان بخشی از راه‌حل» به بحث پرداخته و با ذکر مثال‌هایی عینی توضیح داده است این دو مؤلفه چگونه به پیش رفته‌اند. 🖊او سپس استدلال می‌کند که اینک‌ نظام ادراکی اصلاح‌طلبان با مشکلاتی مواجه شده تا جایی که کارویژه‌ اصلی‌شان، یعنی نقش‌آفرینی به‌عنوان بخشی از راه‌حل را تا حد زیادی از دست داده‌اند. 🖊نهایتاً، حجاریان به پیامدهایی ارجاع می‌دهد که در پی‌ این وضعیت گریبان اصلاح‌طلبان را گرفته است که، از میان رفتن نقش واسط اصلاح‌طلبی به‌عنوان نیروی میانه و ضربه‌گیر جامعه از یک‌سو، و «تصویرسازی دفرمه» و «برساختن خصم» از سوی دیگر، بخشی از آن‌هاست. 🔸متن کامل این نوشتار را در لینک زیر بخوانید mashghenow.com/?p=6064 #سعید_حجاریان #اصلاحات #اصلاح‌_طلبی 🔸نشانی تلگرام «مشق نو»: t.me/mashghenowofficial 🔸نشانی‌های سعید حجاریان در شبکه‌های مجازی: تلگرام | اینستاگرام | توییتر .

تجربه گران‌بهای شیلی تجربه گذار موفق شیلی، از عصر کودتای نظامی و نقض گسترده حقوق بشر در دوران پینوشه، تا دموکراسی و توسعه اقتصادی پایدار را می‌توانید در اپیزود ۱۰۹ #پادکست_دغدغه_ایران بشنوید. https://t.me/dirancast_official/449 تجربه‌ای تلخ و در س آموز. @fazeli_mohammad

تحلیلی مختصر از دکتر قدرت احمدیان استاد برجسته علوم سیاسی در خصوص حمله ایران به اسرائیل 🔹در روابط بین الملل مفهومی داریم بنام " موازنه امتیازات" که برگرفته از نظریه بازی ها است. در این حالت بازیگران درگیر برای در یک بحران که تمایلی به گسترش آن ندارند سعی می کنند بطور نسبتا برابر امتیازات را بین خود تقسیم کنند. شهادت فرماندهان نظامی ایران در سوریه و مواردی که طی یک سال گذشته روی داده بود اندکی توازن امتیازات را به نفع رژیم صهیونیستی به هم زده بود. اقدام نظامی به حق و منطقی و قابل انتظار دیشب جمهوری اسلامی ایران این توازن را بطور نسبی برقرار و به نقع ایران تغییر داده است.اکنون باید منتظر بود که آیا رژیم صهیونیستی در جهت گسترش" Escalation " بحران یا کاهش" Reduction " بحران تلاش می کند. این اقدام جنگی ایران در متون روابط بین الملل " جنگ کم شدت" نام دارد و هدف ان احیای بازدارندگی است.اگر بحران در این مرحله مدیریت نشود قطعا به سمت "جنگ تمام عیار" خواهد رفت. بهر جهت اقدام نظامی فرزندان وطن قابل ستایش است و باید به آن افتخار کرد 📎کلام صادق : 🔹https://t.me/kalamesadegh_ksh

✍️ عقيل دغاقله 🖊چه می توانیم بکنیم؟ در وضعیتی که ناقوس جنگ به صدا در می آید - به هر میزان که اهل عقلانیت باشیم- باز این احساس است که غلبه می کند. نتیجه این هیجان همه چیز را دگرگون می کند. ما را به تحلیل و کنش هایی می کشاند که بعدها جز حسرت چیزی برایمان باقی نمی گذارد. چه بسیاری هستند که امروز حسرت می خورند که ای کاش جنگ ایران و عراق زودتر پایان می یافت. و چه بسیاری که در زمان جنگ با تحلیل های غلط در پروژه هایی سرمایه گذاری کردند که با پایان جنگ ورشکست شدند. این تنها یک نمونه داخلی است و البته جنگ ها در جهان همیشه اینگونه هستند. @sokhanranihaa اما اکنون چه می توانیم بکنیم؟ واقعیت این است که بحران کنونی باز به ما یادآور می شود که ما به عنوان «شهروند» چقدر ناتوانیم. کشور بر لبه پرتگاه یک جنگ است و ما نمی توانیم چیزی جز آنکه «جنگ بد است» بگوییم! نمی توانیم حرفی بزنیم یا شاید بهتر است بگویم حرف زدن ما معنایی دارد، نه حزب یا مجموعه ای داریم که به نمایندگی از ما اثر بخشی کنند، و نه مجلسی که حرفی داشته باشد! تنها نظاره گریم و به نوعی همه فرودست شده ایم، فرق این است که در کدامین طبقه از این فرودستی قرار داریم. همین حس ناتوانی و نظاره گری صرف رابطه ما را با حکومت نیز تنظیم می کند و خوشه های خشم ما را دو چندان می کند. با این حال،‌ و با وجود این حس ناتوانی و خشم، هنوز می شود کارهای اندکی کرد. اولین آن این است که محکم ضد جنگ بایستیم. این سیاست هم در سطح فردی است، هم در سطح گروهی. در دام احساس های ناسیونالیستی نیفتیم. «غرور ملی» مهم است، اما برای مردمی که زیر چرخه اقتصاد نابود می شوند و مردمی که هنوز در مسیر مبارزه برای بدیهی ترین حقوق خود هستند، این غرور دردی را درمان نمی کند. ضد جنگ بودن یعنی اینکه با صدای بلند بگوییم آقای جمهوری اسلامی هر حرکتی که ما را به یک جنگ نزدیک کند متوقف کن! نه غزه بهانه می تواند باشد و نه غرور ملی. ما جنگ نمی خواهیم. به هر شیوه ممکن یادآور شویم که یک حرکت حساب نشده می تواند تاوانی غیر قابل جبران داشته باشد. وضعیت امروز غزه، عراق، افغانستان، لیبی پیش روی همه ماست و این امر تعارف بردار نیست. اما چگونه می توان ضد جنگ ایستاد؟ آنهم در برابر حکومتی که ما را هیچ می انگارد؟ پاسخ دشوار است، اما هر کدام به نوعی: شاید با عدم تحقیر حکومت،‌ با نگفتن اینکه تو عرضه نداری بزنی، با مطالبه مستقیم عدم جنگ، با نوشتن یک تحلیل که مردم ما توان و نای یک جنگ دیگر ندارند، با عدم به به و چه چه کردن برای اقدام نظامی اخیر حکومت! و با هر قدم کوچک دیگری که می تواند یک درصد احتمال درگیر شدن در جنگ را کم کند. دیگر آنکه با آنانی که از جنگ برای ضدیت با جمهوری اسلامی بهره برداری می کنند مرزبندی کنیم. جنگ ویرانگر است. بنابراین اگر به این دلیل مخالف جمهوری اسلامی هستیم که کشور را ویران کرده است، نمی توانیم به استقبال جنگی ویرانگرتر برویم. اپوزیسیون جنگ طلب نشان داده است که در مخالفت با جمهوری اسلامی حاضر است با تانک های خارجی بر جسدهای مثله شده مردم برود تا حکمرانی را به دست بگیرد. این را به شکل های مختلف و به صراحت بیان کرده است. نیروهای پیشرو به شرطی می توانند اعتماد مردم را کسب کنند و راهی جایگزین نشان دهند که در این بزنگاه ها با این اپوزیسیون ویرانی طلب مرزبندی کنند. این همان بزنگاهی است که می توان بدیل ساخت و البته که باید متوجه باشیم هر جنگی و لو محدود ضربه ای غیر قابل تصور است به تلاش ها و مبارزات دموکراسی خواهانه و برابری خواهانه مردم ما. زندگی شخصی مان را بر مبنای یک درگیری محدود و کنترل شده تنظیم کنیم. بعید است که این درگیری (حداکثر) از یک تبادل پینگ پنگی بیشتر برود. جهان امروز تاب یک جنگ دیگر را ندارد و هر دو کشور را مهار خواهند کرد. این محتمل ترین سناریو است که حداقل در مرحله کنونی می توانیم زندگی شخصی مان را بر مبنای آن تنظیم کنیم. این رویکرد ما را از کنش و سیاست ورزی های عجیب و غریب و افراطی دور می کند. گرچه باید اضافه کرد که جنگ مانند آتش است که با جرقه ای شروع می شود و می تواند در لحظه ای غفلت از کنترل خارج شود. به همین دلیل است که ایستادن در برابر جنگ اهمیت می یابد. خلاصه آنکه محکم ضد جنگ بایستیم. در دام احساس های ناسیونالیستی نیفتیم. با آنهایی که به استقبال جنگ رفته اند مرزبندی کنیم، و درک کنیم (حداقل امیدوار باشیم) که این درگیری (حداکثر) به چند ضربه پینگ پنگی محدود شود که مردم ما دیگر توانی بیش از این برایشان نمانده است. . 🆔 @sokhanranihaa 🆔 @adagha 🆑کانال سخنرانی ها 🌹