آکادمی پژوهشِ مجید حیدری چروده

تجربه گران‌بهای شیلی تجربه گذار موفق شیلی، از عصر کودتای نظامی و نقض گسترده حقوق بشر در دوران پینوشه، تا دموکراسی و توسعه اقتصادی پایدار را می‌توانید در اپیزود ۱۰۹ #پادکست_دغدغه_ایران بشنوید. https://t.me/dirancast_official/449 تجربه‌ای تلخ و در س آموز. @fazeli_mohammad

تحلیلی مختصر از دکتر قدرت احمدیان استاد برجسته علوم سیاسی در خصوص حمله ایران به اسرائیل 🔹در روابط بین الملل مفهومی داریم بنام " موازنه امتیازات" که برگرفته از نظریه بازی ها است. در این حالت بازیگران درگیر برای در یک بحران که تمایلی به گسترش آن ندارند سعی می کنند بطور نسبتا برابر امتیازات را بین خود تقسیم کنند. شهادت فرماندهان نظامی ایران در سوریه و مواردی که طی یک سال گذشته روی داده بود اندکی توازن امتیازات را به نفع رژیم صهیونیستی به هم زده بود. اقدام نظامی به حق و منطقی و قابل انتظار دیشب جمهوری اسلامی ایران این توازن را بطور نسبی برقرار و به نقع ایران تغییر داده است.اکنون باید منتظر بود که آیا رژیم صهیونیستی در جهت گسترش" Escalation " بحران یا کاهش" Reduction " بحران تلاش می کند. این اقدام جنگی ایران در متون روابط بین الملل " جنگ کم شدت" نام دارد و هدف ان احیای بازدارندگی است.اگر بحران در این مرحله مدیریت نشود قطعا به سمت "جنگ تمام عیار" خواهد رفت. بهر جهت اقدام نظامی فرزندان وطن قابل ستایش است و باید به آن افتخار کرد 📎کلام صادق : 🔹https://t.me/kalamesadegh_ksh

✍️ عقيل دغاقله 🖊چه می توانیم بکنیم؟ در وضعیتی که ناقوس جنگ به صدا در می آید - به هر میزان که اهل عقلانیت باشیم- باز این احساس است که غلبه می کند. نتیجه این هیجان همه چیز را دگرگون می کند. ما را به تحلیل و کنش هایی می کشاند که بعدها جز حسرت چیزی برایمان باقی نمی گذارد. چه بسیاری هستند که امروز حسرت می خورند که ای کاش جنگ ایران و عراق زودتر پایان می یافت. و چه بسیاری که در زمان جنگ با تحلیل های غلط در پروژه هایی سرمایه گذاری کردند که با پایان جنگ ورشکست شدند. این تنها یک نمونه داخلی است و البته جنگ ها در جهان همیشه اینگونه هستند. @sokhanranihaa اما اکنون چه می توانیم بکنیم؟ واقعیت این است که بحران کنونی باز به ما یادآور می شود که ما به عنوان «شهروند» چقدر ناتوانیم. کشور بر لبه پرتگاه یک جنگ است و ما نمی توانیم چیزی جز آنکه «جنگ بد است» بگوییم! نمی توانیم حرفی بزنیم یا شاید بهتر است بگویم حرف زدن ما معنایی دارد، نه حزب یا مجموعه ای داریم که به نمایندگی از ما اثر بخشی کنند، و نه مجلسی که حرفی داشته باشد! تنها نظاره گریم و به نوعی همه فرودست شده ایم، فرق این است که در کدامین طبقه از این فرودستی قرار داریم. همین حس ناتوانی و نظاره گری صرف رابطه ما را با حکومت نیز تنظیم می کند و خوشه های خشم ما را دو چندان می کند. با این حال،‌ و با وجود این حس ناتوانی و خشم، هنوز می شود کارهای اندکی کرد. اولین آن این است که محکم ضد جنگ بایستیم. این سیاست هم در سطح فردی است، هم در سطح گروهی. در دام احساس های ناسیونالیستی نیفتیم. «غرور ملی» مهم است، اما برای مردمی که زیر چرخه اقتصاد نابود می شوند و مردمی که هنوز در مسیر مبارزه برای بدیهی ترین حقوق خود هستند، این غرور دردی را درمان نمی کند. ضد جنگ بودن یعنی اینکه با صدای بلند بگوییم آقای جمهوری اسلامی هر حرکتی که ما را به یک جنگ نزدیک کند متوقف کن! نه غزه بهانه می تواند باشد و نه غرور ملی. ما جنگ نمی خواهیم. به هر شیوه ممکن یادآور شویم که یک حرکت حساب نشده می تواند تاوانی غیر قابل جبران داشته باشد. وضعیت امروز غزه، عراق، افغانستان، لیبی پیش روی همه ماست و این امر تعارف بردار نیست. اما چگونه می توان ضد جنگ ایستاد؟ آنهم در برابر حکومتی که ما را هیچ می انگارد؟ پاسخ دشوار است، اما هر کدام به نوعی: شاید با عدم تحقیر حکومت،‌ با نگفتن اینکه تو عرضه نداری بزنی، با مطالبه مستقیم عدم جنگ، با نوشتن یک تحلیل که مردم ما توان و نای یک جنگ دیگر ندارند، با عدم به به و چه چه کردن برای اقدام نظامی اخیر حکومت! و با هر قدم کوچک دیگری که می تواند یک درصد احتمال درگیر شدن در جنگ را کم کند. دیگر آنکه با آنانی که از جنگ برای ضدیت با جمهوری اسلامی بهره برداری می کنند مرزبندی کنیم. جنگ ویرانگر است. بنابراین اگر به این دلیل مخالف جمهوری اسلامی هستیم که کشور را ویران کرده است، نمی توانیم به استقبال جنگی ویرانگرتر برویم. اپوزیسیون جنگ طلب نشان داده است که در مخالفت با جمهوری اسلامی حاضر است با تانک های خارجی بر جسدهای مثله شده مردم برود تا حکمرانی را به دست بگیرد. این را به شکل های مختلف و به صراحت بیان کرده است. نیروهای پیشرو به شرطی می توانند اعتماد مردم را کسب کنند و راهی جایگزین نشان دهند که در این بزنگاه ها با این اپوزیسیون ویرانی طلب مرزبندی کنند. این همان بزنگاهی است که می توان بدیل ساخت و البته که باید متوجه باشیم هر جنگی و لو محدود ضربه ای غیر قابل تصور است به تلاش ها و مبارزات دموکراسی خواهانه و برابری خواهانه مردم ما. زندگی شخصی مان را بر مبنای یک درگیری محدود و کنترل شده تنظیم کنیم. بعید است که این درگیری (حداکثر) از یک تبادل پینگ پنگی بیشتر برود. جهان امروز تاب یک جنگ دیگر را ندارد و هر دو کشور را مهار خواهند کرد. این محتمل ترین سناریو است که حداقل در مرحله کنونی می توانیم زندگی شخصی مان را بر مبنای آن تنظیم کنیم. این رویکرد ما را از کنش و سیاست ورزی های عجیب و غریب و افراطی دور می کند. گرچه باید اضافه کرد که جنگ مانند آتش است که با جرقه ای شروع می شود و می تواند در لحظه ای غفلت از کنترل خارج شود. به همین دلیل است که ایستادن در برابر جنگ اهمیت می یابد. خلاصه آنکه محکم ضد جنگ بایستیم. در دام احساس های ناسیونالیستی نیفتیم. با آنهایی که به استقبال جنگ رفته اند مرزبندی کنیم، و درک کنیم (حداقل امیدوار باشیم) که این درگیری (حداکثر) به چند ضربه پینگ پنگی محدود شود که مردم ما دیگر توانی بیش از این برایشان نمانده است. . 🆔 @sokhanranihaa 🆔 @adagha 🆑کانال سخنرانی ها 🌹

🔸 لینک فایل های صوتی، ویدئویی روش تحقیق و آمار این کانال در سایت شخصی من 🔹برای ورود به سایت، روی بخش مورد نظر کلیک کنید.

مجری سوال میکند که اگر آمریکا به ایران حمله کند مردم ایران استقبال میکنند. ببینید پاسخ دکتر محمد فاضلی جامعه شناس و استاد علوم سیاسی دانشگاه چیست؟

هفت یادآور برای این‌که در سالِ نو خوب زندگی کنیم ترجمه‌یِ ستاره باقری 🟢 اگر از طریق مطالعه سایت‌های مختلف به دنبال پاسخ این سوال هستید که چگونه در سال نو قوی‌تر و شادتر باشید به طور معمول پاسخ‌هایی خواهید یافت که به راحتی میتوان آن‌ها را رد کرد. پاسخ‌های این سایت‌ها همگی مشابه هم و ساده هستند. برای تاب‌آوری جسمی و ذهنی هیچ پاسخ جدید زیرکانه‌ای وجود ندارد. علمِ لازم برای پیشرو، قوی، و شاد ماندن هنوز هم به حکمت کهن و انتخاب‌های برخاسته از عقل سلیم برمی‌گردد. اگر تمام اهداف و نیتهای خوب‌تان در زمان کوتاهی پس از سال نو به فراموشی سپرده میشوند سعی کنید به اصول اولیه بازگردید. راه حل در خودآگاهی و تغییردادن عادتها است. چگونه می‌توانیم خودمان را دوباره تنظیم کنیم و به اصول اولیه‌یِ زندگی خوب در سال نو برگردیم؟ ‌ 📃 برای مطالعه‌یِ متن کامل این مقاله روی لینک زیر کلیک کنید (با فیلترشکنِ خاموش): https://vrgl.ir/1cjb2 🟢 کانال حکمت زندگی: @hekmat_zendegi

🔴مقابله با اراده عمومی به بهانه قانونگذاری    اعتماد ۱۴۰۲/۱۲/۲۰ 1) صحبت‌های نماینده مردم اصفهان درخصوص جزییات لایحه حجاب و عفاف مستند نیست. مساله آن است محتوایی که مجلس یازدهم ذیل عنوان لایحه حجاب و عفاف تصویب کرد به اندازه‌ای دارای ایرادات متعدد است که 3 بار از شورای نگهبان برگشت خورده است. این لایحه به شکل کم سابقه‌ای از نظر نگارشی، حقوقی و فقهی ایراد داشته است. نمایندگانی که این طرح را دنبال کرده‌اند، کیفیت کارشناسی مناسبی برای بررسی و ارزیابی موضوع نداشته و فاقد تخصص لازم در این حوزه هستند. تا زمانی که یک مصوبه مجلس به تایید شورای نگهبان نرسیده باشد، هنوز موجودیت قانونی پیدا نکرده و نمی‌توان درباره ابعاد مختلف آن صحبت کرد. این نماینده مجلس، نکته‌ای را بیان و برای آن تبلیغات کرده که هنوز به شکل قانون درنیامده است! کسی چه می‌داند، شاید به دنبال فضاسازی‌های خاص، اعمال فشار به شورای نگهبان و سیار دستگاه‌های متولی و... بوده است! 2) نماینده مورد بحث عنوان کرده، پس از تعطیلات نوروز 3 میلیون تومان از حساب زنانی که بی‌حجابی آنان ثبت شود بدون اطلاع آنها کسر می‌شود. در اظهارنظری دیگر هم از مصادره دارایی سلبریتی‌ها خبر داده است! وقتی اساسا قانونی درباره حجاب وجود نداشته، چطور ممکن است فردی که عنوان نمایندگی دارد اینطور بی‌محابا درباره جزییات آن صحبت کند؟ ایشان تاکید کرده این جریمه پس از عید نوروز محاسبه می‌شود. هنوز مراحل نهایی برای نهایی شدن این لایحه طی نشده است. باید پرسید ایشان با استناد چه مستند قانونی ادعا می‌کند این قانون پس از تعطیلات نوروز (یعنی دو هفته دیگر) اجرایی می‌شود؟ جالب اینجاست که این لایحه بیش از 8 ماه است مسیر بهارستان -  شورای نگهبان را طی می‌کند و هنوز نشانه‌ای از نهایی شدن آن مشاهده نمی‌شود. 3) بعید نمی‌دانم که این نوع اظهارنظرها توسط برخی افراد، برای ابراز نزدیکی به طیف‌های تندروی اصولگرا بیان می‌شود. اساسا طی دو الی سه دوره اخیر مجلس شاهد این موضوع هستیم که نمایندگان هیچ ارتباطی با نظریات و مطالبات مردم ندارند و بیشتر به فکر تامین نظر بخش‌هایی از دولت و حاکمیت هستند. این نوع نگاه تنها مختص به لایحه حجاب و عفاف نیست و در تصویب طرح‌هایی چون لایحه جوانی جمعیت و فرزندآوری، طرح صیانت و... نیز این نوع نگاه جریان دارد. یعنی کارشناسان، اهل فن و عموم مردم نظراتی را طرح می‌کنند که نمایندگان هیچ توجهی به آنها ندارند.    به عبارت روشن‌تر، طیفی اکثریت مجلس را به دست گرفته که دیدگاه مردم را به رسمیت نمی‌شناسد و تنها به دنبال تحمیل سلیقه‌های خود به جامعه است. این افراد و گروه‌ها اما توجه ندارند که جامعه ایران جامعه‌ای است که به درجات بالا از توسعه اجتماعی رسیده است. زمانی که تحمیل دیدگاه‌های گروه‌های اقلیت اما با نفوذ، مورد قبول جامعه قرار نگیرد، مردم هرگز آنها را اجرایی نمی‌کنند. این روند باعث گسترش بی‌نظمی نهادی در ایران می‌شود که بر اثر سوءمدیریت‌های تصمیم‌سازان ایجاد شده و دامنه آن هر روز وسیع‌تر می‌شود. 4) راهی که ساختار قانونگذاری در دوره‌های اخیر در پیش گرفته، از نظر جامعه‌شناسی حقوقی نه تنها منجر به انتظام امور در ایران نمی‌شود، بلکه به ‌شدت به بی‌نظمی جامعه ایران کمک می‌کند. وضعیتی که باعث می‌شود حجم انبوهی از انرژی مردم ایران و جامعه ایرانی مضمحل شده و صرف چالش‌های بی‌حاصل شود. مقابله با اراده عمومی به بهانه قانونگذاری، در واقع سوءاستفاده از قدرت است و منجر به تقابل جامعه با نظام حکمرانی می‌شود. برخی افراد و جریانات افراطی در این کشور در حال کاشت باد هستند، اما شاید متوجه نباشند که توفان درو خواهند کرد. https://t.me/kambiznouroozi

انتخابات به روایت سعید حجاریان … اصلاح‌طلبان باید سه مفهوم پایه‌ای «خشونت‌پرهیزی»، «تدریج‌گرایی» و «قانون‌مندی» را در خدمت دموکراسی‌خواهی و عدالت‌خواهی و فقرستیزی و فسادستیزی‌شان ببینند که اگر چنین نکنند، به‌تدریج استحاله می‌شوند و این خطر بزرگی است که اصلاح‌طلبی را تهدید می‌کند. صریحاً بگویم، این نقطه شاید نقطه‌ جدایی اصلاح‌طلبان از همه نیروهای سیاسی از جمله اصلاح‌طلب‌نمایان نزد جامعه باشد. اصلاح‌طلبان خشونت‌ نمی‌ورزند، غیرقانونی عمل نمی‌کنند، تدریج‌گرا هم هستند اما اگر جهت اقدامات‌شان به سمت دموکراسی و عدالت نباشد، باید دست از کار‌ بکشند. کدام کار؟ هر کاری! چرا این حرف را می‌زنم؟ به‌خاطر این‌که دموکراسی و عدالت‌ و فقرستیزی برای ما در حکم محورهای سه‌گانه هندسی هستند و هر حرکت خشونت‌پرهیزِ قانونیِ تدریج‌گرا باید در قسمت مثبت این محورها باشد. این حرف من فرا-انتخاباتی است ولی اگر بخواهیم به انتخابات تقلیل‌اش بدهم، باید بگویم اصلاح‌طلبان نباید وقت و سرمایه‌ اجتماعی‌شان را صرف سر و کله زدن با دست‌پخت‌های هیأت‌های اجرایی و نظارت کنند تا نهادهای کشور را بین گزینه‌های دوم و سوم و دهم ساخت قدرت دست به دست کنند…. لینک متن کامل https://t.me/SaeedHajarian/740

🔲⭕️دانشجویان ایرانی در دانشگاه های آمریکایی! چرا؟ چقدر؟ محمدرضا اسلامی مدرس دانشگاه ایالتی پلی تکنیک کالیفرنیا دانشگاههای برتر آمریکا عموما دارای جایگاه برتر در رتبه بندیهای بین المللی هستند و لذا ورود به این دانشگاهها پس از عبور از فیلترهای متعدد است. در واقع ورود به این دانشگاهها نوعی «رقابت بین المللی» است میان دانشجویان تحصیلات تکمیلی. حالا یک پله به عقب نگاه کنیم: چرا در مقایسه با دانشگاههای اروپا، شرق آسیا، و حتی کانادا، دانشگاههای آمریکایی در جهان در رتبه های برتر قرار دارند؟ پاسخ به این سوال، کوتاه نیست چون که «صنعت آموزش» یکی از پیچیده ترین صنایع در آمریکاست. چند پاسخ اجمالی: - دانشگاههای آمریکا ارتباط تنگاتنگی با صنعت دارند و تعامل صنعت و دانشگاه باعث غنی شدن فرآیند آموزش/تولید علم شده. - «اقتصاد دانشگاه» در آمریکا به شکلی است که دانشگاهها منابع درآمدی متنوعی دارند و نهاد دانشگاه از استقلال نسبی برخوردار است (در مقایسه با شرق آسیا و حتی اروپا)؛ و عملا دانشگاه چندان ذیل دولت قرار نمی گیرد. خلاصه تر بگوییم: دانشگاه یک نهاد دولتی نیست. - بودجه هایی که بنیاد علوم (NSF) برای پژوهشهای لب مرزی دانش تامین می کند بودجه های هنگفتی است و این باعث شده تا به عنوان «نقش مکمل» در کنار دیگر درآمدهای دانشگاه، به فرآیند تولید علم کمک شود. ▪️ حالا برگردیم به سوال اول: در هر سال تحصیلی چند دانشجوی ایرانی در آمریکا هستند؟ طی سالهای اخیر در هر سال تحصیلی حدودا ۱۱۰۰۰ (یازده هزار) نفر. عدد درشتی است؟ اگر به خود عدد نگاه کنیم، بله! طی شش سال گذشته هر سال حدود ۱۱۰۰۰ تن از بهترین فارغ التحصیلانِ دانشگاههای کشور در مراکز دانشگاهی آمریکا مشغول به تحصیل شده اند. این یعنی فقط از ۲۰۱۷ تا امروز بیش از ۶۰هزار تن از فرزندان سرزمین ایران. اما بیائید به جای نگاه به قدرمطلق عدد، با نگاهی مقایسه ای به آمار نگاه کنیم: طبق آمار رسمی وزارت علوم آمریکا تعداد دانشجویان بین المللی شاغل به تحصیل در سال تحصیلی گذشته در آمریکا یک میلیون و پنجاه و هفت هزار نفر بوده است. قبل از کرونا بیشتر هم بود. (لینک) جالب اینجاست که بدانیم که اکنون حدود ۳۰۰هزار دانشجوی چینی در آمریکا مشغول به تحصیل هستند و حدود ۲۰۰ هزار دانشجوی هندی. (لینک) حتی کشور ژاپن با وجود آنهمه صنعت و برخورداری از دانشگاههایی مانند توکیوتِک و کیوتو، شانزده هزار دانشجوی تحصیلات تکمیلی در آمریکا دارد. حالا بیاید از منظری دیگر نگاه کنیم: هر کشوری از هر صد هزار نفر، چند نفر دانشجو در آمریکا دارد؟ برای این کار جمعیت دانشجویان را تقسیم بر جمعیت کشور می کنیم و سپس ضربدر ۱۰۰ هزار: ایران از هر صدهزار نفر، ۱۳ نفر، ژاپن ۱۳ نفر، هند ۱۴ نفر و چین ۲۱ نفر.اینجا اعداد سخن می گویند. همیشه عدد، رقم و آمار باعث می شود که از اتاق فکر خود خارج شویم و با واقعیتهای دنیا موجه شویم. اگر از این منظر نگاه کنیم ما با هند، ژاپن برابر هستیم و فقط چین تقریبا ۱.۵ برابر ماست. این باعث می شود که گمان نکنیم قدرمطلق تعداد دانشجویان ایرانی در ایالات متحده عدد بزرگی است. بلکه باعث می شود که بدانیم ابعاد صنعت آموزش در مقیاس بین المللی چقدر بزرگ است و برای تک تک آن یازده هزار دانشجوی کشورمان ارزش قائل شویم. چون آنها کسانی هستند که در یک رقابت نفسگیرِ بین المللی با چینی ها، هندی ها، اروپایی ها، ترکیه ای ها، اعراب و... موفق به حضور در یک آزمایشگاه تراز بین المللی شده اند. دانشجویان ایرانی شاغل به تحصیل در آمریکا عموما از خانواده های طبقه متوسط هستند و هیچ کدام با بورسیه تحصیلی دولت ایران مشغول به تحصیل و پژوهش نیستند. با گران شدن دلار و بد شدن شرایط اقتصادی کشورمان، برخی از آنها حتی مقدار اندک پس انداز مثلا دویست-سیصد دلاری خود را برای والدین بازنشسته شان می فرستند. این در حالی است که بن سلمان حدود ۱۶هزار دانشجوی عربستانی را با بورسیه (و با پول نفت) برای تحصیل به آمریکا فرستاده است که می شود ۴۳ نفر به ازای هر صد هزار نفر، یعنی سه برابر دانشجویانی که با جیب خودشان می روند با بورس حکومتی عربستان می روند. (لینک). ☑️⭕️ سوال سخت آخر و حالا یک سوال دیگر: تا اینجا فهمیدیم که میزان حضور دانشجویان ایرانی در آمریکا خارج از نرم نیست. سوال این نیست که چرا می روند؟ سوال این است که چرا برنمی گردند؟ اگر امروز بگویند که یک وجب از خاک ایران به دست بیگانگان افتاد چه قدر ناراحت می شویم؟ نمی گویم بیشتر ولی دست کم به همان اندازه باید ناراحت شد از اینکه یک دانشجوی مستقل باهوش از این مملکت می رود و دیگر باز نمی گردد. به نقل از کانال محمدرضا اسلامی t.me/solseghalam شبکه توسعه t.me/I_D_Network

‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ‍ 🟡 خلاصه‌یِ متن فصل هشتم کتابِ «سقراط‌اکسپرس» چطور مثل گاندی مبارزه کنیم؟ تلخیص و خوانش: روشنک قاسمی ‌ کانال حکمت زندگی @hekmat_zendegi