مرگ قسطی

از شدت لجن بودن اینا اینو بگم که تا فردا تعطیل رسمی اعلام شد غذاهای دانشگاه‌هارو برای فردا لغو کردن. تنها چیزی که اینا توش سریعن کسشر بودنه.

با خودت می‌گی فرار می‌کنم، می‌رم جایی که نه این مشکلات رو‌‌ نه ببینم و نه بشنوم ازشون، فرار می‌کنی، دور ترین جای ممکن، بعد می‌بینی آدم‌هایی که دوست‌شون داری هنوز همونجان، توی همون مشکلات، حالا می‌خوای چکار کنی؟ از دوست‌داشتن‌هات می‌خوای به کجا فرار کنی؟

معمولا خیلی کلافه‌گی مسخره‌ای دارم، لپتاب رو‌ می‌گذارم کنارم روی مبل، بعد کاملا واژگون می‌شم، جوری که سرم بره کنار پایه مبل و پاهام بخوره به دیوار، مثل یک بچه، یا یک کسخل یا هم یک بچه‌ی کسخل. مسائل تخمی معمولا یک‌ راه‌حل مسخره دارن و تا خودت به اندازه کافی مسخره نباشی راه حل‌های مسخره به ذهنت نمی‌رسن. برگشتم به شمایل ادمیزادی، یک‌ تغییر ابکی توی پروژه دادم و بوم، خانوم‌ها اقایون درست شد.

همه می‌گن که هیچ کس شنونده‌ی خوبی نیست، هیچ کس بلد نیست فقط گوش کنه و بجاش راه‌حل نده، همه می‌خوان نشون بدن خودشون بدبخت‌ترن. بعد وقتی همینا میان بهت گوش کنن می‌بینی که اصلا شنونده‌ی خوبی نیستن، هی می‌خوان راه‌حل بدن یا تلاش کنن نشون بدن خودشون بدبخت‌ترن.

در عمق آدم خوش‌قلبی بود، من هم آدم خوش‌قلبی بودم، اما زندگی مسئله‌اش قلب نیست. مرگ قسطی، فردینان سلین

دوستان، عزیزان و قشنگ‌ها من دنبال همخونه‌ام، اگر کسی رو می‌شناختید که بخواد تهران خونه اجاره کنه، لینک کنید تا بررسی و مداقه‌ی نهایی رو به عمل بیاریم.