مرگ قسطی

نشون میدن که یک کمدین میاد و هم ترامپ و هم بایدن رو مسخره میکنه (هرچند اخبار و تلویزیون اکثرا سمت بایدن و دموکرات ها هستن). اینو تلویزیون ما نشون میده با این پیام که اینو خیلی مسخره این. همزمان توی این کشور یکی رو میگیرن چون مناظرات رو مسخره کردن. پس نتیجه میگیرم اینجا هیچی مسخره نیست.

جردن پیترسون یک مثال جالبی داره، می‌گه اگر داشتی قدم می‌زدی و دیدی یه هلیکوپتر خرابه، می‌ری نزدیک و فکر می‌کنی چجوری تعمیرش کنی؟ معلومه که نه، چون یک این که نمی‌تونی و دو‌ اینکه ربطی به تو نداره. حالا چرا فکر می‌کنی وقتی یکی مشکل شخصیتی داره تو می‌تونی کمک کنی، یا باید کمک کنی؟

واقعا توانایی حرف زدن خیلی مهمه. مخصوصا وقتی آپشن بغل رو‌ دم دست نداشته باشی.

دیگه ازین زندگی فقط یه کانال کولر میخوام.

روز شماری می‌کنم قسمت بعدی سریاله بیاد و وقتی میاد پشمام میریزه که یعنی یک هفته گذشت؟ پروژه رو‌ جلو نبردم که!

موقع تعریف از دولت رئیسی موسیقی‌ متن اینسپشن دارن پخش می‌کنن. تلاش ویژه‌ای دارن نشون بدن موسیقی خوب هم نمی‌تونه برای محتوا کسشر کاری کنه.

در علم تولید محتوا موضوعی وجودی دارد به نام Evergreen topics یعنی شما اگر راجع به کرونا محتوایی تولید کرده باشید، حالا دوره‌اش گذشته و دیگر مخاطبی ندارد؛ اما «طرز تهیه‌ قیمه» همیشه مشتری دارد. پس قیمه یک موضوع همیشه‌سبز است و کرونا یک موضوع فصلی‌ست. با تکیه بر بیش از دو دهه فعالیت و مطالعه در وب ایران، کاملن به این نتیجه رسیده‌ام که چای، بغل، برتری ذاتی قرمه‌سبزی، مذمت خورش کرفس، ریدن به چپ‌ها و پرداختن به صفای آهنگ‌های هایده و ابی همیشه جوابند.

بیدار شدم یادم بندازید به یک سری چیزها/آدم‌ها باید بیشتر اهمیت‌ بدم.