شعرِ تَر

ما خاکِ وجودِ خویشتن بیخته‌ایم و آن خاک به خونِ جگر آمیخته‌ایم هر نکتهٔ تر کز قلم انگیخته‌ایم خاکسترِ دل بُرده بر او ریخته‌ایم #فیض_دکنی شعرِ تَر

زین کجی‌هایی که با دل می‌کنی، آزاده‌ام کاین نهنگِ مست را اندیشه از قلاب نیست #فیض_دکنی شعرِ تَر

چو شد شکسته دلم زو مجو وفای نخست که هیچ‌گه نشود شیشهٔ شکسته درست #شانی_تکلو شعرِ تَر

جامِ تعلقم چو شکستی، وفا مجوی #شانی_تکلو شعرِ تَر

موری که به چاهِ شستْ‌یازی گذرد بی تو، شبِ من، بدان درازی گذرد وآن شب که مرا با تو به بازی گذرد گویی که همی بر اسبِ تازی گذرد (#انوری. دیوان. «رباعیات». به‌ اهتمامِ #محمدتقی_مدرس_رضوی. تهران: علمی‌وفرهنگی. ١٣٧٢. چاپِ ٣. جلدِ ٢. صفحهٔ ٩٧۴.) شعرِ تَر

جملهٔ بی‌قراری‌ات از طلبِ قرارِ توست طالبِ بی‌قرار شو تا که قرار آیدت #مولوی شعرِ تَر

وین نومیدی هزار امید ارزد! #انوری شعرِ تَر

آن کیمیا که می‌طلبی یارِ یک‌دل است دردا که هیچ‌گه نتوان یافت، آرزوست #پروین_اعتصامی شعرِ تَر

اگر کنجی به دست آرم دگر بار منم زین نوبت و تنها نشستن #سعدی شعرِ تَر

اگر این داغِ جگرسوز که بر جانِ من است بر دلِ کوه نهی سنگ به آواز آید #سعدی شعرِ تَر