کانال خرد هستی II بناءپور

در باب عین القضات همدانی داستانی نقل می کنند که با صحت و سقم آن کاری ندارم البته خودتان بهتر از من می دانید نمی توان در برابر این نوع داستان ها صغری و کبری ردیف کرد. می گویند وقتی سر عین القضات را از تنش جدا کردند. وی با اینکه سرش از تنش جدا شده بود. از جایش بلند شد و سرش را در دو دستش گرفت و شروع کرد به دویدن... و خلق الله هم پشت سرش می دویدند...... در واقع با نقل این داستان می خواهم به این نتیجه برسم که نویسندگان مستقل و دردمند با اینکه سرشان را از تن‌شان جدا می کنند، اما این نویسندگان هرگز نمی میرند. نویسندگان نمی می رند. آنها سرشان را در میان دست هایشان می گیرند و به قلبشان می چسبانند و در خیابان‌ها و کوچه پس کوچه راه می افتند و با زبان بی زبانی به مردم می گویند. از پشت پنجره /بر سنگ فرش خیابان نظر کنید / خون را به سنگفرش ببینید. سر همان آثاری ست که این نویسندگان خلق کرده اند و به این آثار از باد باران گزندی نمی رسد. @hashembanapourwebsite

در باب عین القضات همدانی داستانی نقل می کنند که با صحت و سقم آن کاری ندارم البته نمی توان در برابر داستان صغری و کبری ردیف کرد. می گویند وقتی سر عین القضات را از تنش جدا کردند. وی از جایش بلند شد و سرش را در دو دستش گرفته و شروع کرد به دویدن... و خلق الله هم پشت سرش می دویدند... در واقع می خواهم بگویم نویسندگان مستقل با اینکه سرشان بریده می شود اما نمی میرند. سرشان را در میان دست هایشان می گیرند و در خیابان‌ها و کوچه پس کوچه می راه می افتند و به با زبان بی زبانی به مردم می گویند. از پشت پنجره /بر سنگ فرش خیابان نظر کنید / خون را به سنگفرش ببینید... سر همان آثاری ست که این نویسندگان خلق کرده اند و به این آثار از باد باران گزندی نمی رسد. @hashembanapourwebsite

”I could only just understand (him) by stretching my mind to the utmost.” Still Russell strongly supported the work which led to Wittgenstein’s acclaimed Tractatus Logico-Philosophicus. It was an ambitious project – to identify the relationship between language and reality and to define the limits of science – and is recognized as a significant philosophical work of the twentieth century. However, Russell developed his own version of the ideas Wittgenstein presented in that book, giving a series of lectures on Logical Posivtism in 1918, while Wittgenstein was still in a prisoner of war camp during World War One. On the outbreak of World War One, Wittgenstein immediately volunteered for the Austro-Hungarian Army, despite being eligible for a medical exemption. Russell said he returned from the war a changed man, one with a deeply mystical and ascetic attitude. A central factor in investigating Wittgenstein’s works is the multifarious nature of the project of interpreting them; this leads to numerous difficulties in the ascertainment of his philosophical substance and method. Wittgenstein claimed that his ideas had been misunderstood and therefore misrepresented by Russell, and this may be one of several reasons why their relationship never recovered. Russell also respectively assimilated some of Wittgenstein’s ideas into his own philosophy with differing degrees of success. Finally, and probably inevitably, the two men quarreled harshly, although it is still not clear why. Wittgenstein died at only 62 suffering from prostate cancer, to his last days he greatly admired Russell, saying ”Tell him I've had a wonderful life” and “There cannot be any real relation of friendship between us.” Image: Ludwig Wittgenstein, c. 1922. @hashembanapourwebsite

Happy Birthday Ludwig Wittgenstein! (26 April 1889). Often considered one of the greatest philosophers of the 20th century. In his lifetime, he published just one slim, highly influential and dense book, the 75-page Tractatus Logicus Philosophicus (1921), one article, one book review and a children's dictionary. The equally important Philosophical Investigations was published posthumously in 1953. Below excerpt — Bertrand Russell concerning his one time close friend Ludwig Wittgenstein. ━━ ”He was queer, and his notions seemed to me odd, so that for a whole term I could not make up my mind whether he was a man of genius or merely an eccentric. At the end of his first term at Cambridge he came to me and said: ”Will you please tell me whether I am a complete idiot or not?” I replied, ”My dear fellow, I don't know. Why are you asking me?” He said, ”Because, if I am a complete idiot, I shall become an aeronaut; but, if not, I shall become a philosopher.” I told him to write me something during the vacation on some philosophical subject and I would then tell him whether he was complete idiot or not. At the beginning of the following term he brought me the fulfillment of this suggestion. After reading only one sentence, I said to him: ”No, you must not become an aeronaut.” And he didn't. He was not, however, altogether easy to deal with. He used to come to my rooms at midnight, and for hours he would walk backward and forward like a caged tiger. On arrival, he would announce that when he left my rooms he would commit suicide. So, in spite of getting sleepy, I did not like to turn him out. On one such evening, after an hour or two of dead silence, I said to him, ”Wittgenstein, are you thinking about logic or about your sins?”. ”Both,” he said, and then reverted to silence. However, we did not meet only at night. I used to take him on long walks in the country round Cambridge. On one occasion I induced him to trespass with me in Madingley Wood where, to my surprise, he climbed a tree. When he had got a long way up a gamekeeper with a gun turned up and protested to me about the trespass. I called up to Wittgenstein and said the man had promised not to shoot if Wittgenstein got down within a minute. He believed me, and did so.” — Bertrand Russell, Portraits from Memory, Ch: II, Some Philosophical Contacts, p. 23 ━━ Background: Ludwig Wittgenstein and Bertrand Russell Philosopher Bertrand Russell described his friend Ludwig Wittgenstein as ”the most perfect example I have ever known of genius as traditionally conceived; passionate, profound, intense, and dominating”. Although Russell was almost twice Wittgenstein’s age, their relationship soon became one of equals, and in his obituary notice in Mind (philosophy journal) forty years later, Russell described his friendship with Wittgenstein as “one of the most exciting intellectual adventures of my life.” Despite the consequent drain on both of their emotional resources, Russell spent much time encouraging the young Wittgenstein, their early relationship was extremely intense. Russell had to work hard to keep up with Wittgenstein’s radical new ideas about logic, language and the world. In some ways, Wittgenstein was like the younger Russell – he was obsessively interested in the difficult technical questions of philosophy. He felt forced to ask fundamental questions about the nature, identity and function of logic. But, unlike Russell, he never thought that philosophy should be an investigation of perceptual knowledge or “matter”. Wittgenstein’s philosophy centres on the problems of meaning, not knowledge. Russell soon felt intimidated by Wittgenstein – not only was he too volatile and angry for the easy going Russell, and for reasons which were not always clear, he was also contemptuous of most of Russell’s own work and especially his inability to comprehend Wittgenstein’s rather mystical “picture theory” of meaning.

حضرت آدم یک بشر بود و بس. او سیب را نه بخاطر سیب بودنش، بلکه بخاطر ممنوعیتش می‌خواست. مارک تواین @hashembanapourwebsite

عطر خوش جوانه ها با بوی تلخ برگ های پوسیده !! انگار رعد می غرد : موج های سفید یال دریا ها در این جزیره به دام افتاده اند .! اما بدان سکوت هیچ گاه با ما غریبه نیست ! و روح ما تاریکتر است از چاه خشک الباقی یا هوالباقی همه پشت خدا قایم می شویم . هاشم بناءپور @hashembanapourwebsite

آکادمی نوبل همراه با بابا نوئل اعلام کرد که بعد از این یامن بعد تا قیام قیامت جایزه نوبل فیزیک به حجه الاسلام دکتر خسرو پناه تعلق خواهد گرفت. ازیرا که حاج آقا بعد از کرونا یعنی ترتیب دادن کرونا به سراغ کوانتوم رفته اند یا مثل این که می خواهند بروند. بالاخره کوانتوم را می خواهند یک کاریش بکنند. .قبلن ها در برابر دشمنان می گفتند کوانتوم حیا کن پلانک را رها کن. و غضنفر را بگیر . الان می گویند کوانتوم بیا پیشم. خودم ساقیتم.... خودم امضایت را جعل می کنم. مگر من چه چیزم از صدیقی کمتره. باغ کوچک انجمن حکمت و فلسفه را خودم به نامت می کنم. نگاه کن! مستان سلام ات می کنند/ همه چیز به نامت می کنند. /کوانتوم به نامت می کنند / نسبیت به نامت می کنند / کوانتوم بان عزیزم کافیه لب تر کنی / اون وقت ببین چه کاره ها که نمی کنم / حاج آقا سلام ات می کند / اختلاس نثارت می کند /. نتیجه اخلاقی و فیزیکی و مکتبی و غیره : نگویید کوانتوم. بگویید خسرو پناه @hashembanapourwebsite

سیدضیاء طباطبایی در گفتگو با پهلوی دوم از انقلابیگری او انتقاد می‌کند: خدمتشان عرض کردم: قربان، آنقدر انقلاب، انقلاب نکنید، خوب نیست! گفتند چرا؟ مگر چه شده؟ عرض کردم، کلمه‌ء انقلاب یک کلمه‌ء زیر و رو کردن است؛ به‌هم ریختن و در هم پاشیدن. شما که شاه مملکت هستید نمی‌توانید انقلاب کنید. این کار را اگر بکنید مثل این است که خودتان بخواهید سلطنت را ملغی کنید. صاف ایستاد و چشم در چشمم گفت: یعنی چه؟ کاری که ما کرده‌ایم انقلاب است. در جواب گفتم: نه قربان، این یک اصلاح عمیق است که فقط کلمه‌ء اصلاحات به آن اطلاق می‌شود. با عصبانیت گفت الغای رژیم ارباب رعیتی، سهیم کردن کارگران در کارخانه، حق رای زنان اصلاحات بوده؟...متاسفانه گرفتار آدم‌هایی شده بود که عاشق انقلاب بودند و انقلابی فکر می‌کرده‌اند و چون دیده‌اند که فعلا سبوی انقلاب شکسته و پیمانه آرزوی‌شان به خاک ریخته، دور ایشان را گرفته‌اند که بیایید انقلاب بکنید منتها سفید! خطر این انقلاب سفید آن است که دوباره یاد عده‌ای می‌اندازد که انقلاب چیز خوبی است و پس باید انقلاب کرد. سید ضیا؛مرد اول یا دوم کودتا،۲۰۱۱ 🌏جامعه‌شناسی👇 🆔 @IRANSOCIOLOGY