محمود اولاد

🔸 رویه‌های نظام برنامه‌ریزی فضایی معاصر ایران در کلیه‌ی سطوح ملی، منطقه‌ای، شهری و روستایی، از آغاز تا کنون همراه با نهادگرایی قابل تاملی بوده است. تاسیس و گسترش نهادهای متعدد و مختلف حاکمیتی و عمومی، چه از نظر تعداد و چه از لحاظ حیطه‌های عملکردی، شرایط بسیار پیچیده و قابل بحثی را در جز و کل تمامی رویه‌ها ایجاد کرده است. بررسی رفتارهای نهادی در گونه‌های مختلف آن ما را با فرصت‌ها و تهدیدهای متکثری مواجه می‌سازد. یکی از بارزترین وضعیت‌ها در این شرایط مقوله‌ی "تداخل نهادی" می‌باشد. 🔸 در نشست سیتی گپ و با حضور اساتید، مدیران و پژوهشگران عرصه‌ی برنامه‌ریزی کشور به واکاوی این مقوله پرداخته و آن را از ابعاد مختلف مورد بحث و بررسی قرار خواهیم داد. 📍این نشست روز یکشنبه ۳ تیر ماه، از ساعت ۱۶ الی ۲۰ در محل نگارخانه‌ی تهران واقع در خیابان قدس، بالاتر از بزرگمهر برگزار می‌گردد. ورود برای عموم آزاد است.

https://www.jamaran.news/fa/tiny/news-1634521 با سلام مصاحبه‌ای با سایت جماران داشتم. اینجا تحلیل من در چارچوب فرآیند توسعه کشور و الزامات اساسی آن است. ربطی به جریان‌های سیاسی و کاندیداها ندارد و بیشتر بحث حاکمیتی است. ملاحظه فرمایید. Http://t.me/maolad

رمزارزها! (قسمت ۲ از ۲) دیگر پروسه ماین تعطیل شود)، ارزش ناشی از کمیابی آن در مقابل تولیدات دیگر روز به روز بیشتر شده و در نتیجه نگهداری آن، همراه با سود خواهد بود. گروه دوم رمزارزهای مبتنی بر تایید سهم است. که اینجا باید بخشی از سهام هر فرد که رمزارز جدیدی میخواهد تولید کند، تا تایید همگان گرو نگه داشته می‌شود. در نهایت گروه سوم، رمزارزهای مبتنی بر گسترش تعداد اعضای شبکه است. در این حالت، شبکه اجتماعی سکه جایزه را بر استفاده از شبکه و دعوت از افراد دیگر برای عضویت قرار می‌دهد. مثل همین نات کوین! با این حال، تفاوتی است بین دو‌گروه اول و این گروه سوم: در حالی که در گروههای اول، اعضای شبکه هیچکدام همدیگر را نمی‌شناسند و شبکه کاملا غیرمتمرکز است؛ که البته امکان پولشویی را بیشتر می‌کند اما امکان تخلف توسط نهاد مدیریت شبکه را از بین می‌برد ( چون اصولا هیچ مدیریت بالاتری نیست و مدیریت غیرمتمرکز با همه اعضا است). اما در گروه سوم ( نات کوین)، تمرکز اطلاعات در بستر شبکه. اجتماعی مانند تلگرام، ردیابی اعضا را ممکن می‌سازد. در ضمن نهاد مدیریتی (مدیریت شبکه) میتواند با تغییرات قانون بازی، کمیابی را تغییر دهد (مثل چاپ پول توسط بانک مرکزی!) با این‌حال، تعدد آنها (شبکه‌های مختلف و رمزارزهای مختلف) می‌تواند از طریق رقابت بین آنها تا حدودی این مسئله را کم کند. با این‌حال،در مورد همستر و نات کوین، از آنجا که قید کمیابی مدت زمان است (تا یک دوره زمانی میتوان تولید کرد)، تفاوتی بین کمیابی آنها وجود خواهد داشت. نات کوین افراد کمتری شرکت کردند هم به خاطر اینکه هنوز باور نداشتند که با انگشت زدن بتوان پولدار شد، هم بسیاری از افراد اطلاع نداشتند. هرچند، دامنه شبکه نیز محدود بود. اما در مورد همستر به نظر می‌رسد شما کسانی که در دوره زمانی تعیین شده دست به تولید سکه می‌زنند بسیار زیاد شده‌است. این موضوع می‌تواند حجم تولید سکه در همستر را نسبت به نات کوین بسیار بالا ببرد که خود سبب کمیابی کمتر آن و ارزش پایین‌تر شود. در نظر بگیرید پس از اتمام زمان ماین کردن سکه، با اعلام فهرست شدن آن در صرافی‌ها، بسیاری از این افراد بخواهند واگذار کنند (که قطعا خواهند کرد)، در این صورت قیمت فروش پایین خواهد آمد. جمع بندی: هرچند احتمال دارد همستر نیز مانند نات کوین فرایند فهرست شدن در صرافی را طی کند، اما ممکن است به خاطر کمیابی کمتر به دلیل تولید بیشتر در دوره زمانی تعیین شده، ارزش آن پایین باشد. Http://t.me/maolad

رمزارزها! آیا همستر ثروت خواهد آورد؟! (قسمت ۱ از ۲) برای اینکه به این سوال پاسخ دهیم، ابتدا باید به مفهوم پول بپردازیم. هر وسیله‌ای که مورد پذیرش عموم مردم یا جامعه برای مبادله باشد، نقش پول را دارد. مثلا قدیما می‌گفتند در زندان‌ها، سیگار نقش پول را دارد. مبادلات بین افراد به وسیله سیگار انجام می‌شود. پذیرش هر چیزی به عنوان وسیله مبادله، به آن نقش ذخیره سازی هم می‌دهد. یعنی افراد با ذخیره کردن آن، اندوخته ثروت برای آینده جمع می‌کنند. همچنین ارزش همه کالاها هم با آن سنجیده می‌شود. یک ظرف غذا ۵ سیگار، کوتاه کردن موی سر ۳ سیگار! بنابراین ۳ وظیفه اصلی پول یعنی وسیله سنجش ارزش، ذخیره ارزش و مبادله ارزش را دارد. اما چه وسیله‌ای توسط مردم به عنوان پول پذیرفته می‌شود؟ آیا مثلا هوا یا خاک می‌تواند چنین نقشی داشته باشد؟ پاسخ این است که آن وسیله باید به اندازه کافی کمیاب باشد. در واقع باید مطمئن باشیم که فرد بابت به دست آوردنش زحمت کشیده و کاری انجام داده است. هوا و خاک همه جا هست. اگر هوا یا خاک به عنوان پول پذیرفته شود، همه بدون هیچ سختی هر خواسته خود را تقاضا می‌کنند! همه غذای بیشتر، لباس بیشتر و خانه بزرگتر میخوان! چون می‌توانند به راحتی یک یا چند مشت خاک از زمین بردارند و بپردازند! اما اگر همه غذا و لباس و خانه بخواهند، منابع برای تولید همه آنها کافی نخواهد بود. در نتیجه فقط قیمت آنها بالا خواهد رفت. تا عده‌ای از تقاضای خرید منصرف شوند. (تورم) بنابراین عموم مردم چیزی را به عنوان پول خواهند پذیرفت که کمیابی داشته باشد. پس لزوما اینگونه نیست که حتما باید بانکهای مرکزی پول منتشر کنند. مسئله این بود که توافق همه مردم روی یک چیز به عنوان پول، نیاز به هماهنگی گسترده بین عموم مردم داشت. این هماهنگی گسترده، در فقدان شبکه ارتباطی گسترده بین عموم مردم، دشوار بود. به خاطر همین بانکهای مرکزی یا حاکمیت‌ها جانشین این هماهنگی گسترده شده و ضرب پول انجام می‌دادند. در جوامع کوچک مثل همان زندان، ارتباط گسترده همه زندانیها باهم، توافق بر سر سیگار را میسر می‌ساخت. اما مسئله بانک‌های مرکزی این بود که چون توافق و هماهنگی بین عموم مردم با خودشان نبود، بلکه عموم مردم به یک نهاد اعتماد می‌کردند، آن نهاد (بانک مرکزی) باید مراقب می‌بود که کمیابی پول تغییر نکند. هرگونه تغییر در میزان کمیابی پول (مثلا چاپ بیشتر پول)، سبب تورم می‌شد. تورم بی‌اعتمادی مردم به بانک مرکزی را در پی داشت و در این بی‌اعتمادی، مردم ابتدا حاضر نبودند پول بانک مرکزی را به عنوان ذخیره قبول کنند چون ارزش آن در حال کاهش بود و سپس در تورم‌های بالا، حتی حاضر می‌شوند چیز دیگری (مثلا پول کشور دیگر) را به عنوان وسیله مبادله جایگزین کنند. با این حال، عموما به دلیل فشارهای دولتها و دید کوتاه مدت بانکهای مرکزی، این تخلف ممکن است رخ دهد. با این اوصاف، امروزه با با وجود اینترنت و شبکه‌های جهانی آن، امکان توافق و هماهنگی بین مردم وجود دارد. پس مردم می‌توانند پول خود را داشته باشند.پولی که مستقل از بانکهای مرکزی است و مسئله تمرکز و انحصار در بانکهای مرکزی را ندارد، توافق کاملا غیرمتمرکز است و امکان صفغاعمال فشار توسط دولتها هم نیست. رمزارزها بر همین اساس تعریف شدند. برای اینکه هر رمزارزی امکان تبدیل به پول شدن داشته باشد، باید دو شرط اساسی داشته باشد: ۱- به حد کافی کمیاب باشد. ۲- مورد پذیرش همگان برای انجام مبادلات باشد. بر این اساس، چند نوع مختلف از رمزارزها تولید شد: ۱- رمزارزهای مبتنی بر کار: مانند بیت‌کوین. به دست آوردن این نوع رمزارزها منوط به انجام کار و تایید کار توسط بقیه اعضای گروه است. اما آن کار چیست؟ اینجا تایید کردن دیگران! در واقع در فرایند ماین کردن (که گفته می‌شود مسائل ریاضی توسط کامپیوتر باید حل کنید!)، آنچه انجام می‌شود. شرکت در پروسه عظیم هماهنگی و تایید دیگران است. با تایید دیگران که از طریق تطبیق دادن کدها که به صورت غیرمتمرکز توزیع شده، صورت می‌گیرد، کار انجام شده و جایزه کار، بیت کوین داده می‌شوپ که البته خود آن بیت کوین هم مورد تایید دیگران قرار می‌گیرد. این فرایند، هم کمیابی و دشوار به دست آمدن را در خود دارد و هم توافق همگان برای پذیرش را در خود می‌پروراند. اگر این پذیرش عموم از فضای مجازی به فضای حقیقی وارد شود، یعنی افراد حاضر باشند در قبال آن کالا مبادله کنند، تبدیل به پول می‌شود. از سوی دیگر، اگر مردم بدانند در آینده از این سکه‌های مجازی برای مبادله بتوانند استفاده کنند، ارزش نگهداری خواهد داشت به ویژه اگر کمیابی آن در آینده بیشتر شود ( در مورد بیت کوین چنین است و قرار است وقتی به ۲۱ میلیون سکه رسید، ادامه مطلب https://t.me/c/1068555069/130 Http://t.me/maolad

دوره‌ی آموزشی موسسه‌مطالعات‌دین‌و‌اقتصاد: عنوان: "سیاست‌گذاری مسکن در ایران" مدرسین : دکتر حجت میرزایی و دکتر محمود اولاد شروع: دوشنبه ۴ تیر ۱۴۰۳ ساعت ۱۸ الی ۲۰ ( به مدت ۵ جلسه، هفته ای یک جلسه ) جهت ثبت نام و اطلاعات بیشتر: 09120921297 @amirmahdi_saffar ثبت نام زودهنگام شامل تخفیف می‌گردد. #سیاست‌گذاری_مسکن_در_ایران

اصل برنولی فیزیک! در فیزیک دهم، اصل برنولی توضیح می‌دهد چنانچه سرعت جریان افزایش یابد، فشار کاهش می‌یابد. مثال‌های جالبی در کتاب برای فهم موضوع وجود دارد. یکی از مثال‌ها این است اگر توپی روی حوض آبی قرار گرفته باشد، چگونه می‌توان آن را به سمت کناری آب هدایت کرده و برداشت؟ پاسخ جالب است! برخلاف تصور، نباید جریان آب را به سمت توپ فرستاد! چون در این حالت، توپ به جای حرکت به سمت مورد نظر، از آن دور خواهد شد! اما چنانچه سرعت آب را در مقابل توپ زیاد کنیم، توپ به همان سمت کشیده می‌شود. یا در مثال دیگر، اگر بخواهیم یک ورقه کاغذ به سمت بالا حرکت کند، کافی است به جای فشار از پائین به کاغذ، قسمت بالای کاغذ را فوت کنیم تا جریان هوا تندتر شود! در واقع، براساس اصل برنولی، به جای توجه به مسئله اصلی و راه حل ظاهری آن، به مسئله مقابل آن توجه می‌شود.

اصل برنولی فیزیک! در فیزیک دهم، اصل برنولی توضیح می‌دهد چنانچه سرعت جریان افزایش یابد، فشار کاهش می‌یابد. مثال‌های جالبی در کتاب برای فهم موضوع وجود دارد. یکی از مثال‌ها این است اگر توپی روی حوض آبی قرار گرفته باشد، چگونه می‌توان آن را به سمت کناری آب هدایت کرده و برداشت؟ پاسخ جالب است! برخلاف تصور، نباید جریان آب را به سمت توپ فرستاد! چون در این حالت، توپ به جای حرکت به سمت مورد نظر، از آن دور خواهد شد! اما چنانچه سرعت آب را در مقابل توپ زیاد کنیم، توپ به همان سمت کشیده می‌شود. یا در مثال دیگر، اگر بخواهیم یک ورقه کاغذ به سمت بالا حرکت کند، کافی است به جای فشار از پائین به کاغذ، قسمت بالای کاغذ را فوت کنیم تا جریان هوا تندتر شود! در واقع، براساس اصل برنولی، به جای توجه به مسئله اصلی و راه حل ظاهری آن، به مسئله مقابل آن توجه می‌شود. با این مقدمه، قصد دارم موضوع مهم اقتصادی را مورد تحلیل قرار دهم. وقتی مسئله فقر وجود دارد، راه حل اولیه‌ای که به ذهن می‌رسد این است که باید از طرق مختلف به فقرا کمک کرد. گروهی معتقدند که باید از ثروتمندان مالیات گرفت و به فقرا پرداخت کرد تا فقرا از توان مالی برای تأمین هزینه‌های خود برآیند. گروهی معتقدند که باید امکانات در اختیار فقرا قرار داد. باید تبعیض مثبت نسبت به فقرا پیاده کرد و راه‌حل‌هایی از این دست. حال برگردیم از طریق استفاده از همین اصل برنولی به موضوع نگاه کنیم! اگر به جای توجه مستقیم به فقرا، به راه حل‌هایی بیندیشیم که ثروتمندان بتوانند ثروت و درآمد خود را بیشتر هزینه کنند، خرید بیشتری کنند، کالا و خدمت بیشتری مصرف کنند، در این صورت، حجم زیادی اشتغال برای فقرا ایجاد می‌شود. کمبود نیروی کار ساده، باعث افزایش دستمزد آنها می‌شود. وقتی ثروتمندان دنبال ساخت مجموعه‌ها و شهرک‌های لوکس برای خود هستند، نیروی کار زیادی چه در دوره ساخت و چه در دوره بهره‌برداری و نگهداری آنها نیاز دارند. وقتی کالای بیشتری مصرف کنند، تقاضا برای تولید افزایش می‌یابد و بنگاه‌های اقتصادی بیشتری فعال‌تر می‌شوند. پیک‌های موتوری بیشتری نیاز است و ...! البته اینجا منظور این نیست که حضرت دولت از فردا برای ثروتمندان به تولید کالا و خدمات بپردازد! کافی است برخی قوانین منع کننده را بردارد. کافی است تقاضاهای متعدد ثروتمندان که یا در فضاهای غیررسمی تأمین می‌شود، یا به خارج از کشور انتقال می‌یابد، در داحل کشور اجازه پاسخ داشته باشد. پ.ن: اینکه ثروتمندان ثروت خود را از راه درست یا نادرست به دست آورده‌اند، مسلما موضوع دیگری است و ربطی به این تحلیل ندارد. اینکه فضای اقتصاد رانتی است و موجب شکل‌گیری نوکیسه‌گان و رانت جویان شده، راه حل دیگری در حذف قواعد رانت زا دارد. پ.ن 2: دروس دبیرستان کاربرد دارند! به شرط اینکه به عنوان والدین مجددا با فرزندانتان دیپلم بگیرید! البته این موضوع را سالهاست مطرح می‌کردم و الان با اصل برنولی فکر میکنم بهتر فهم شود. http://t.me/maolad

نکاتی در مورد نرخ‌های رشد! ۱- وقتی ۱ بشود ۲، نرخ رشد ۱۰۰ درصد خواهد بود. اما اگر ۱۰۰ بشود ۱۰۱، نرخ رشد فقط ۱ درصد است! با اینکه مقدار افزایش یکی است! بنابراین، عدد نرخ رشد به اندازه پایه حساس است. مثلا اگر تا پارسال ۵ کامیون ترانزیت از کشور عبور می‌کرد و امسال شده ۸ کامیون، نرخ رشد ۶۰ درصد است! اما ۸ کامیون در وسعت جاده‌های کشور گم می‌شود! بنابراین اگر مسئولی می‌گوید ترانزیت ۵۸ درصد رشد داشته، ببینید پایه چقدر بوده! میتونید جور دیگری هم ببینید! چطور این حجم رشد، تأثیر قابل توجهی در حجم ترافیک جاده‌ها نگذاشته؟ تازه چرا با این حجم از افزایش ترانزیت، وضعیت جاده‌های اصلی و بزرگراه‌ها در حد جاده مال‌رو افت کرده و هیچ اقدامی مشاهده نمی‌شود؟ (همین دیروز در اتوبان تهران تبریز رفتم و برگشتم!) حتی اگر ۵۸ درصد هم درست باشد، این یعنی پایه به قدری کوچک بوده که هیچ اثرگذاری و اهمیتی نداشته! ۲- وقتی ۱۰۰ به ۸۰ کاهش می‌یابد، نرخ رشد ۲۰- درصد است! اما نمی‌توان با ۲۰ درصد رشد مثبت از ۸۰ به ۱۰۰ رسید! ۲۰ درصد رشد مثبت تنها ما را به ۹۶ خواهد رساند! این یعنی برای جبران کاهش‌های شدید گذشته، رشدهایی بیش از قدر مطلق رشدهای کاهش یافته نیاز است. ۳- نرخ رشد ۴ درصدی (با فرض حقیقت داشتن!) به مدت ۳ سال، نرخ رشد پایینی نیست. هرچند طبق بند ۲، این نرخ رشد هنوز نمی‌تواند ما را به جایگاه قبلی برگرداند و احساس رفاهی مثل فبل داشته باشیم. اما نرخ رشدی هم نیست که اثراتش قابل مشاهده نباشد! ۳ سال نرخ رشد ۴ درصدی، نمودهای عینی باید در جامعه داشته باشد. تحرکاتی در بازارها باید دیده شود. اتفاقات جبران استهلاکی در سرمایه‌های عمومی باید دیده شود. اگر می‌بینید این اثرات دیده نمی‌شود، اگر با تولیدکنندگان مختلف گفتگو می‌کنید و همه میگن هنوز کلی فعالان ریزش می‌کنند و دست از تولبد می‌کشند، اگر تاثیری در سفره مردم دیده نمی‌شود، از دو حال خارج نیست: یا آمار درست نیست. یا رشد در اثر تولید کالایی (مثل نفت) است که مستقیم صادر می‌شود و منابعش وارد کشور نمی‌شود و اثر فزایندگی و نقش موتور رشد برای دیگر بخش‌ها ایجاد نمی‌کند! Http://t.me/maolad

🟠مشارکت محلی: یک مصادره به مطلوب! ✍️محمود اولاد، صاحبنظر اقتصاد شهری #اختصاصی_روزن_آنلاین 🔸از نظر نظام‌های اقتصاد سیاسی، می‌توان دو نظام مبتنی بر سلسله‌مراتب و مبتنی بر شبکه را از هم تفکیک کرد. در نظام‌های مبتنی بر سلسله مراتب، که عموما نظام‌های مبتنی بر طبقات اجتماعی، نظام‌های فئودالی، ارباب‌رعیتی و پادشاهی هستند، قدرت در سلسله مراتب از بالا به پائین توزیع شده‌است. 🔸در مقابل، در نظام مبتنی بر شبکه، قدرت در شبکه توزیع شده است. تمام افراد جامعه به عنوان اعضای شبکه که باهم در تعامل هستند، از قدرت یکسانی برخوردارند. آنها براساس این قدرت در اختیار، حق انتخاب و حق تعیین سرنوشت خود را دارند. توزیع قدرت بین همه افراد و برابر بودن اندازه قدرت بین افراد، باعث می‌شود که عملا هیچ فردی به تنهایی نمی‌تواند اعمال قدرت برای تعیین سرنوشت جامعه کند. 🔸وقتی صحبت از مشارکت محلی می‌شود، بدین معنی است که در چارچوب نظام دوم فکر می‌کنیم. قدرت بین افراد جامعه محلی توزیع شده‌ است و فارغ از طبقه، شغل، درآمد و یا هر مشخصه دیگری، آنها به عنوان ساکنان یک محله، به یک اندازه در تعیین سرنوشت محله سهیم و شریک هستند. حال ممکن است به دلیل مشغله افراد یا تعدد زیاد افراد جامعه محلی، هماهنگی در هریک از تصمیمات مربوط به محل با مشارکت تمام ساکنان محله میسر نباشد و نیاز به سیستم نمایندگی در سطح محله باشد. در این صورت در چارچوب نظام شبکه‌ای و پذیرش اینکه هریک از اعضای جامعه محلی فارغ از طبقه و درآمد و شغل و مشخصه‌های دیگر، به اندازه دیگران در سرنوشت محله سهیم است، انتخاب نمایندگان محلی توسط همه ساکنان محله باید انجام شود. 🔸شورای محله، منتخبان مردم هستند که قدرت و حق انتخاب اعضای محله در خصوص تصمیمات مربوط به محله به آنها تفویض شده‌ است. البته در مقابل این تفویض قدرت، مسئولیت دارند و باید پاسخگوی تصمیمات خود به جامعه محلی باشند. 🔸متأسفانه در کشور ما بسیاری از موضوعات مصادره به مطلوب شده و مفاهیم قلب می‌شوند. اعضای شورای شهر که قاعدتا برای تصمیم‌گیری در مسائل شهر که عموما غیرسیاسی است و باید منتخب شهروندان باشند، عموما به صورت سیاسی انتخاب می‌شوند. حال، همین شورای شهر، به نام مشارکت محلی، در پی آن است که در محلات شورای محله تشکیل دهد! شورایی که اعضای آن، نه نمایندگان و منتخبان ساکنان محله، بلکه منتصبان خود شورای شهر و نهادهای خاص محلی باشد! 🔸وقتی اعضای شورای محله، متشکل از نمایندگانی از نهادهای خاصی چون بسیج محله، نخبگان محله، نماینده امام جماعت، نماینده سمن‌ها و ... است، تفکر در چارچوب سلسله مراتبی است. هر یک از این نهادها، دارای قدرت‌های نابرابر و متمرکز هستند و گروه‌های غیرمتشکل مردم (که سهم بالائی نیز دارند) نیز گویی هیچ قدرت و حق انتخابی ندارند! 🔸متن کامل را اینجا بخوانید. نشانی‌های روزن‌آنلاین: تلگرام | اینستاگرام | وب‌سایت