اِرگوتـــامــین

دوستان ویدیو جدیدم رو آپلود کردم. می‌تونید از اینجا یا اینستاگرام ببینید. خوشحال میشم این پست رو فروارد کنید و ازم حمایت کنید.

ولی اینم به نوبه‌ی خودش جالبه که آدم‌ها با یه "به نظرم" اول جمله‌شون، به خودشون اجازه میدن به اندازه‌ی یک روانشناس یک نفر رو بذارن زیر ذره‌بین و از روحیات و درست و غلط‌های اون آدم بگن؛ با یه "به نظرم" اول جمله‌شون، به خودشون اجازه بدن به اندازه‌ی یک پزشک در مورد یک مسئله‌ی کاملا تخصصی نظر بدن؛ با یه "به‌نظرم" اول جمله‌شون به اندازه‌ی یک مشاور کنکور برای یک کنکوری برنامه بریزن و ... و آخرش هم هر نقدی بهشون وارد بشه می‌گن ما که گفتیم "به نظرم". واقعا استفاده از "به نظرم" و نظر دادن یک مقداری تخصص می‌خواد بالاخره!

واقعا منم این بار اولین باریه که ترسیدم از وضعیت.هر بار با هر موج گرونی من خیلی بهم نمیریختم برام خیلی غیر قابل درک و پذیرش نبود اما اینباری واقع کرک و پرم ریخته. و انگار اصلا مهم نیست چقدر درمیاری هیچ جوره بالانس نیس

هر موقع فکر کردید به خاطر پست‌های اینستاگرامی که ادعای روانشناسی می‌کنن و اتفاقا خودشونو "ضد زرد" هم جلوه میدن، یا به خاطر ده تا کتاب روانشناسی که خوندین، یا به خاطر یک سال تراپی که رفتین، الان روانشناس اید و حق دارید بقیه رو تحلیل کنید و بگید " تو درواقع دنبال پدری " ، "رابطه‌ت سالم نیست عزیزم، هست؟ " ، "عزیزم تاحالا درمورد علت این حس‌هات فکر کردی؟" ، "تا حالا فکر کردی با یه تراپیست مشورت کنی؟" ، "ببین رابطه باید .... " هروقت چنین راهنمایی‌های روانشناسانه ای تو دهنتون اومد، دهنتون رو ببندید، و با خودتون تکرار کنید "من یک احمق بی‌سوادم که فکر می‌کنم صلاحیت راهنمایی دیگران رو دارم، من در قله‌ی حماقت هستم و روزی که به قدر کافی درمان بشم و مطالعه کنم، راه راست رو نشون کسی نخواهم داد و تفاوت آدم ها رو خواهم پذیرفت و خواهم فهمید همه چیز خط کش گذاشتن روی آدم ها تحت لوای روانکاوی نیست. "

حق با شماست که به این ملت فحش می‌دهید تحقیرش می‌کنید و مخصوصاً لختش می‌کنید، اگر ملت غیرت داشت امثال شما را سر به نیست کرده بود. -صادق هدایت

در تعالیم دینی سخن از جهنم و میخ و سیخ و بهشت و نعمات و مسرات مطرح شده به منظور وادار کردن انسان‌ها به عمل است و راه دیگری برای انسان‌های معمولی جز این وجود ندارد! -ابن رشد اندلسی

شما اون "بلاگر بی‌مغز" رو میبینی من اون چند هزار نفری که دنبالش میکنن رو میبینم. شما ممه‌های دنیا جهانبختو میبینی من چند میلیون نفری که دنبالش میکنن و لایکش میکنن رو میبینم. اصل صحبتم با حس مسئولیت‌پذیریه که اونطور که باید و شاید ارزش دونسته نمیشه بین ما. دنبال کردن افراد و لایک و کامنت‌گذاشتن مشخصا به معنای پروموت شدن و دیده شدن اون آدمه و ما مسئولیم که باعث دیده شدن چه ایده و فکری هستیم. شاید اگر بابت هر لایکی که میکنیم و هر استوری‌ای که میبینیم دو هزار تومن مجبور به پرداخت هزینه بودیم بیشتر بابت انتخابمون فکر میکردیم. صرف نظر از این نق و نوق‌هایی‌ که برای خیلیا اینجا تکراریه، بذل عنایت به این مهم هم شاید بد نباشه که شما هرچقدر هم بگی از کسی بدت میاد و فحش و فضیحت بارش کنی، بعد از مدتی دنبال کردن اون آدم بخوای نخوای شبیهش میشی. "نه من این مشنگو فالو میکنم فقط برای خط چشم کشیدن" و "نه این کصخله ولی صداش خوبه" و ازین دست گفته‌ها در بلند مدت شمارو شبیه همون آدم، کصخل میکنه. مراقب عواقب بلندمدت انتخاب‌هامون باشیم. مخلصیم آندرومدا @benevisamkebekhooni

۶ ماه اول سال وقتی ساعت دیگه ۷ عصر رو رد میکنه و آفتاب رفته برای من جشن شروع میشه، دوس دارم حتما بزنم بیرون، هوا نه روشنه نه تاریک، یه باد خنک میزنه و حتی اگه تو تابستون بادش خیلی خنک نباشه اما بازم حس و حال خوبی بهت میده، هوا پر از بوی خوبه، بوی زندگی، بوی بهار و تابستونای بچگی، بوی گل، بوی همه ی چیزای قشنگ، بعد همینطور تو خیابونا و کوچه ها قدم میزنم، آروم آروم، نگاه میکنم، کیف میکنم، عکاسی میکنم، بو میکشم و به معنای واقعی سرمست میشم از اون همه زیبایی و چقد خوشحال میشم از اینکه زنده ام، از اینکه زندگی رو انتخاب کردم، بعد میزم تو خیابونای شلوغ، هیاهوی ادما، خوشحالی شون، صدای بچه ها، نور خوشگل مغازه ها و از همه مهمتر بوی خوب میوه فروشی ها منو دیوونه میکنه و خوشحال تر از قبل پرواز میکنم به سمت مقصدم.

این چند وقته در گفتگوهای مختلف بحثی مطرح شد در مورد این مثال‌هایی که در جامعه هست که به خودمون سخت نگیریم و خودمون رو دوست داشته باشیم. بحث یخورده لبه داره اینه که ممنون میشم با صبوری تا انتها بخونین. مثال‌هایی مثل اینکه: اگر در درس نمره خوبی نیاوردیم... اگر اضافه وزن خیلی زیاد داریم... من خیلی راجع به این موضوع فکر کردم که مرز پذیرش با تلاش کافی نکردن کجاست. چه جوری میشه بفهمیم داریم جایی که باید تلاش کنیم اشتباهی سهل میگیریم؟ و چطور میشه این مکالمه درونی رو سازنده‌تر به نتیجه برسونیم؟ نزدیکترین معادلی که در روابط انسانی به ذهنم رسید از سه روش فرزند پروریه. در فرزند پروری سه روش هست: والدین سهل‌گیر، والدین سخت‌گیر، و والدین مقتدر. مقاله‌ای که لینک گذاشته‌ام تفاوتها رو خوب توضیح میده. به طور خلاصه والدین سهل‌گیر اونهایی هستند که به هر حرف بچه راه میان و بچه آزادی زیادی داره. ضرر این روش اینه که بچه باید در جایگاه بزرگتر بشینه و مسئولیت تصمیمات به دوشش میفته که براش احساس ناامنی و اضطراب داره. والدین سخت‌گیر اونی هستند که احتمالا اکثرا باهاش آشنا هستیم و الان یه دونه هم در صدای درونمون نهفته است. از نشانه‌های بارزش عدم انعطاف، قوانین سفت و سخت، و دیکتاتور بودنه. والدین مقتدر مثل والدین سخت گیر استانداردهای بالا و کاملا مشخص برای فرزند دارند اما تفاوتشون با والدین سختگیر ارتباط عمیق و همدلانه با فرزنده. وقتی نمره ریاضی بچه بد میشه یک والد مقتدر هیچوقت نمیگه فدای سرت مهم نیست (والد سهل‌گیر) و در عین حال هرگز هم به بچه سرکوفت و سرزنش نمیکنه (تنبلی، اینهمه خرجت کردیم، بچه فلانی رو نگاه کن، دیگه یه نمره مگه کاری داره, دیگه خونه دوستت نمیشه بری). بلکه میاد میشینه پیش بچه، امتحان رو میذاره جلوش و با هم مرور میکنند که چه سئوالاتی رو اشتباه کرده و با هم برنامه میریزن که برسن به سطح مورد نیاز. والد مقتدر استانداردهای خونه رو تا حد خوبی حفظ میکنه (نمره مورد نیاز) اما در مسیر با کودک همدله. یک مشخصه دیگه والد مقتدر اینه که مسیر گفتگوش با کودک دوطرفه‌است. فیدبک قبول کردن و قبول اشتباه کردن از اقتدار میاد. والد مقتدر حرف بچه رو گوش میده و جایی ببینه قوانین منطقی نیست با دلیل عوضش میکنه. من فکر میکنم مثبت گرایی بدون پشتوانه میشه عین والدین سهل‌گیر. پشتوانه مثبت گرایی این نیست که وقتی کسی از درس نخوندن، فیت‌نبودن، ...در عذابه این عذابش رو انکار کنیم و بگیم مثبت باشه یا ولش کنه. اگر در عذابه این موضوع حتما براش مهمه. پشتوانه خوب اونه که بهش کمک کنیم فکرش رو منظم کنه، ببینه چه امکاناتی داره، کجاها میتونه روشهاش رو بهتر کنه، چه چیزهایی رو نمیتونه تغییر بده، و در چه مواردی باید کمک قبول کنه که بتونه به سلامت از خم این تنگه عذابی که گیر افتاده عبور کنه. نه تنها عبور کنه، بلکه تجربه‌ای کسب کنه که در گردنه بعدی کمکش باشه و شاید روزی اون کمک کس دیگه‌ای بشه. اینه که من فکر میکنم در رابطه‌هامون با خودمون و با دوستانمون هم خوبه به این تمایز فکر کنیم و اگر لازم شد کمک بگیریم که بتونیم رابطه رو به مرور از سخت‌گیرانه به مقتدرانه تغییر بدیم. ✍🏻: پانته‌آ وزیری