𝙎𝙚𝙧𝙚𝙣𝙞𝙩𝙮🍄

این روز ها، مثل یه پروانه‌ام که زیر فشار و استرس همه‌چیز، بال هاش به شاخ و برگ درختا منگنه شده.

کاش می تونستم خیلی بیشتر بنویسم و تا بی نهایت به نوشتن ادامه بدم ولی حتی تایم گریه کردنم ندارم...

من همونیم که می تونست از اینجا تموم کتاب ها رو ببینه و لمس کنه.این روزا فقط جسم و کالبدم اینجا بود ولی روحم لابه لای قفسه های کتابا قدم می زد. یه گوشه ی دنج و امن و آروم ایستاده بود و کتابشو تموم می کرد.

شایدم یه نمایشگاه کتابِ بارونی.

این روزا یه رشت بارونی بودم.

میشد با استرس و فشار امتحانا هر ثانیه رو هزار بار مرد و زنده شد.

گاهی وقتا میشد تنهایی رو بیشتر از همیشه حس کرد و همزمان "با غم ها تنها نموندنو" سپری کرد.

اون لحظه ای که مضطربی و نیاز داری یه نفر باشه تا حرف بزنه ولی هیچ کس نبود رو میشد بار ها تجربه کرد.

روزا عجیب و پر سرعت گذشتن ولی در عین حال اصلا نمی‌گذشتن.

همونقدر غیرقابل باور که شفق قطبی توی ایران تشکیل شه و نتونی از نزدیک ببینیش.