Rites

آخوای: انتظار، اگرنه که مکانی خواهد، انتظار اگرنه که زمانی خواهد، اما که بدانی، لبخندهات نیز خون می‌خواهد (در سکوت به حرکاتش ادامه می‌دهد و درحال برگشتن به صحنه‌ی بازی می‌گوید) های، چندمین است؟ بی‌شماره؟ خون‌نگار، که جرعه‌هاش زبان ما را طولانی می‌کند و شاهی جوانی‌ی تو را، چراغ‌ها به‌بالا گیرید، تُنگ‌ها خالی‌ست و زمینه‌ی پیکرها ( دختر، چراغ را به صحنه نزدیک‌تر می‌کند و آخوای ادامه می‌دهد) از خاک برآمده چه می‌اندیشد؟ خدایگان این رقص وردهای من است از آن‌گاه چنین بودم و چنین خواستی دستی به خون و دستی به افسون... برشی از نمایشنامه «مرگ‌های پس از شنوایی» محمود شجاعی

Alice Doesn't Live Here Anymore (1974) dir. Martin Scorsese

From The Great North Road © Paul Graham

یاد اصغر الهی (۱۳۲۳- ۱۳۹۱) https://telegra.ph/%DB%8C%D8%A7%D8%AF-05-31

تنها ارسطو است که در این میان هنوز درباره‌ی مرگ اشکبوس ناکام عقیده‌ی مخصوصی ندارد و اگرچه ممکن است مردمی که از دنیای او و وسعت ادراکش بی ‌خبرند این موضوع را به بلاهت یا صغر سن یا عدم احساس و عاطفه منسوب کنند، اما حقیقت جز این است. در ناصیه‌ی ارسطو آثار ذکاوت هویداست و به خوبی می‌توان دید که صفحات برجسته‌ی پدر و مادرش را در خود جمع کرده است. متاسفانه هنوز خیلی زود است که آینده او را پیش‌بینی کنیم. آنچه اکنون وظیفه ماست این است که با او همدلی کنیم و در غم و رنجش شریک باشیم: غم و رنج در تنهائی فکر کردن، در تنهایی خوابیدن و در تنهایی جیغ زدن. سنگر و قمقمه‌های خالی _بهرام صادقی

فقط یک چیز آنتوانت سیبلی را کمی آزرده خاطر می‌کند. او اخیرا برای کنفرانسی به مدرسه سلطنتی باله رفته بود، و از آنجایی که اکثر دانش‌آموزان جوان‌تر از آن بودند که رقصیدن‌اش را دیده باشند، فکر کرد بهتر است چند فیلم همراه خود ببرد. اما دریافت که به استثنا چند فریم قدیمی، هیچ چیز باقی نبود. بی‌بی‌سی فیلم ها را از نوارهایش پاک کرده بود، و مدرسه سلطنتی باله هم نتوانسته بود از رقصیدن‌اش فیلم بگیرد، حتی در باله هایی که خودش نوشته بود. ضربه‌ی بدی بود. "فکر می‌کردم: خب، دوران کاری خیلی خوبی داشتم، نمی‌تونم بهش اضافه کنم اما حداقل اونجاست—کاری که کرده‌م، کرده‌م. اما اینکه ببینی که هیچ چیز باقی نمونده، وحشتناک بود، حتی بدتر از اینکه نرقصیده باشی. انگار هیچ وقت وجود نداشتم."