degargoonesh

با آدمها که هستم، چه خوب باشند و چه بد، تمام احساساتم تعطیل و خسته می‌شوند، تسلیم می‌شوم. مودبم. سر تکان می‌دهم. تظاهر می‌کنم که می‌فهمم، چون دوست ندارم کسی را برنجانم. این یکی از ضعف‌هایم است که بیشترین مشکل را برایم درست کرده. معمولا وقتی سعی می‌کنم با کسی مهربان باشم روحم چنان پاره‌پاره می‌شود که به شکل ماکارونی روحانی در می‌آید. مهم نیست. کرکره‌ی مغزم پایین می‌آید. گوش می‌کنم. جواب می‌دهم. و آنها احمق‌تر از آن آنند که بفهمند من آنجا نیستم. بوکوفسکی هالیوود پیمان خاکسار ◾️ @karanehaa

#خبر_علمی آخرین شمارهٔ نشریهٔ ساینس (Science) که چهارم اپریل ۲۰۲۴ منتشر شد، تصویری از لوسی (Lucy) را بر جلد خود دارد که یادآور پنجاهمین سال کشف اسکلت آن است. سرمقاله این شماره، نوشته‌ای است به قلم اَن گیبنز (Ann Gibbons) با عنوان «جهان لوسی». برخی از مهمترین نکات آن بدین شرح است: 1️⃣ اسکلت لوسی در ۱۹۷۴ توسط دیرین‌مردم‌شناس امریکایی دانِلد جوهانسن (Donald Johanson) در ناحیهٔ عفر در هدر اتیوپی کشف شد. نام لوسی برگرفته از ترانهٔ «لوسی در آسمان با الماس‌ها» از گروه بیتل‌ها است که تیم اکتشاف هنگام جشن آن را گوش می‌دادند. در آن میان کسی اسکلت را لوسی می‌خواند و این نام با آن می‌ماند. از آنجایی که این اسکلت اطلاعات فراوانی در خصوص تکامل انسان، حرکت دوپایی و آناتومی انسان‌تباران (hominin) اولیه فراهم می‌آورد، کشف آن از اهمیت زیادی برخوردار بود.  2️⃣ لوسی به گونه‌ای از انسان‌تباران به اسم جنوبی‌کپی عفاری (Australopithecus afarensis) تعلق دارد که بین ۲.۹ تا ۳.۸ میلیون سال پیش زیسته‌اند. اسکلت لوسی به طرز خارق‌العاده‌ای سالم مانده است (۴۰ درصد آن باقی مانده) و به همین جهت مطالعهٔ آن به فهم ما از تکامل انسان‌تباران برای تغییر سبک زندگی از روی درخت به روی زمین حائز اهمیت است. 3️⃣ در گذشته تصور می‌شد که تبار انسان‌های امروز مستقیماً به جنوبی‌کپی عفاری، یا همان لوسی، می‌رسد. اما اکنون دانشمندان همچون گذشته مطمئن نیستند و برخی معتقدند جنوبی‌کپی عفاری، شاخه‌ای بوده که بعدها منقرض شده است.  4️⃣ پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد که گونهٔ جنوبی‌کپی عفاری متنوع‌تر و پیچیده‌تر از آن چیزی است که قبلاً گمان می‌رفت. یافتن اسکلت‌های بیشتر از این گونه، به ما نشان می‌دهد که تنوع زیادی در شکل و جثهٔ اعضای این گونه وجود دارد. چنین تنوعی به پرسش‌هایی در خصوص مسیر تکاملی این گونه دامن زده است و شکل ارتباط آن با گونهٔ ما مبهم می‌کند.  5️⃣ با این حال، گونهٔ لوسی و به ویژه شکل استخوان پاها و لگن، شواهدی حیاتی از بخشی مهم از تاریخ تکامل انسان را در برابر ما قرار می‌دهد. بخشی که تبیین‌گر یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های گونهٔ ماست، یعنی حرکت بر روی دوپا. 6️⃣ کشف اسکلت لوسی به دانشمندان کمک کرد تا پیش‌فرض‌های خود را به پرسش کشیده و در نهایت تصویری دقیق‌تر و در عین حال پیچیده‌تر از تکامل انسان ارائه کنند. امروزه برخی دانشمندان معتقدند که لوسی قدیمی‌ترین نیای انسان نیست و شاید این مقام را باید به جنوبی‌کپی انامی (Australopithecus anamnesis) داد که حدود چهار میلیون سال پیش زیسته. اما اسکلت‌های به دست آمده از گونه‌های پیش از لوسی چنان ناچیز و محدود است که فعلا نمی‌توان از آنها نتیجه قطعی گرفت. تا زمانی که اسکلت‌های بیشتر یا ابزارهای دقیق‌تر در اختیار نداریم، همچنان گونهٔ لوسی کاندیدای اصلی جنس انسان خواهد ماند. دکتر عارف عبادی t.me/FortunateMistake @FarazTed بازنشر

نیهیلیست کسی است که اعتقاد دارد هیچ چیز معنی ندارد و هر کاری مجاز است. اما سارتر اعتقاد داشت زندگی باید معنایی داشته باشد. ولی خود ماییم که به زندگی معنا می‌دهیم. وجود داشتن به معنای آفریدن زندگی خود است. یوستین گردر دنیای سوفی