درخت.

دارای پستوهای فراوان

آدمیان را می‌بایست؛ نیم سوخته خورد. دلتان برای شعله‌های آتش برافروخته شده بسوزد و کثافت حاصله را بیشتر و بیشتر نپزید. حد کفایت آن است که صدایشان بریده شود. - دیوِ راستین

به یاد آور چنان روزی که هیچ خواندی مرا.

سیاهچاله نفرین شده

مهم نیست من چقدر نور بهت بتابونم، تو یک حجم بینهایتِ تاریکی، تمامش رو می‌بلعی و هنوز حتی ذره‌ای روشن نخواهی شد.

نور در تو میمیره، تو اینی.

تو فرصت این رو داشتی که خلق کنی، میتونستی شاعر بشی یا نقاش، میتونستی حتی خالق من بشی اما تمامش از بین انگشت‌های لاغرت سر خورد، تمامش قربانی نفرینت شد.

برای همین نمیتونی شاد باشی، تو رو به خودت سپردم چون میدونم برای درد کشیدنت فقط همین کافیه.

تو نمیتونی چیزی رو خلق کنی، هرچیزی که به دستت برسه محکوم به نابودیه، نفرین تو اینه.

سه ثانیه از اون آهنگ کافی بود تا تمام اون روزهای غمگین که شیره وجودم رو میکشیدی و منو از زندگی خالی میکردی رو به یاد بیارم.