درخت ابدی

خانه !

انگشت جوهری داشت bbcرا نگاه میکرد ، بررسی زندگی کامو بود ، یک لحظه روی جلد نمایشنامه « کالیگولا» یش را دیدم، به خاطر آوردم که چندسال پیش ونوس برایم هدیه داد و خواندم . درد دردناک پوچی بود ، پوچی ! آنچه که برای فرار از آن به هر معنویتی که گیرم آمده چنگ زده ام ، از رئالیسم صعبی که قابل هضم نبود پناه آورده ام به معنا و حال ! آنچنان دیوار کلیساها و معابد قلبم بلند شده اند که تصور زیستن بدون این راهها را هم ندارم ! کالیگولا این پادشاه افسرده بی رحم ، نمایانگر خدای عهد عتیق است خدایی که توان خلق کردن و کشتن تمام موجودات زمین را دارد اما محدودیتهایی هم دارد ، خدای عهد جدید که مسیح از آن صحبت میکند اما ، خدای گسترده تر و عظیم تری است و که توانمندیهاش فقط در حد زمین نیست … نتوانستم مستند امروز را ببینم اما جایی خوانده بودم که کامو دوست داشت نقش کالیگولا را خود بر صحنه اجرا کند و برای رهایی از پوچی به تئاتر و ورزش پناه میبرد…

کلمات کافی نیستندبرای بیان وجود آدمی ، اما چاره چیست ؟

داشتم گوش میکردمش دیدم نوای روحمه! نوازنده اشو دیدم که hurst !! حافظه روح از حافظه ذهن بهتره

عطار در ذکر رابعه : «بار خدایا اگر مرا فردا در دوزخ کنی ، من فریاد برآورم که : وی را دوست داشتم ! با دوست این کنند؟ »