آینده ی کودکان :بساز از حالا

🔹مدرسه‌داری یا تیول‌داری؟ 🔸اخیراً وزیر آموزش‌وپرورش اظهار کرده‌اند که «خوشبختانه در ‌برنامۀ هفتم پیشرفت کشور یک حکم گنجانده شده است که ‌مدرسه را به‌عنوان یک سازمان پذیرفته و به او [مدیر مدرسه] اجازۀ انعقاد قرارداد داده است تا از ‌وقت اضافۀ مدرسه و کالبد آن استفاده کرده و ‌درآمدها را برای خود آن مدرسه هزینه کند». احتمالاً استناد وزیر به بندهایی از مواد ۸۹ و ۹۱ قانون برنامۀ توسعه است که هرچند چنین صراحتی در آن نیست، اما از اواسط دهۀ ۱۳۹۰ مدیران عالی وزارت آموزش‌وپرورش همواره سعی کرده‌اند با دورزدن یا تفسیر به رأی قوانین چنین برنامۀ درآمدزایی از مدرسه را پیش ببرند. 🔸درآمدزایی از مدارس، سیاست غلطی است که در دورۀ احمدی‌نژاد مطرح شد، دولت روحانی آن‌را نهادینه و اجرا کرد، و دولت رییسی به آن شتاب داد. طی سال‌های اخیر، «درآمدزایی مدارس دولتی» که در ادبیات نظری این حوزه جزو خطوط قرمز از منظر کارکردهای نظام آموزشی شناخته می‌شود، به سیاست محوری وزارت آموزش‌و‌پرورش تبدیل شده است. در این راستا ذیل عنوان «الگوی اقتصادی جدید» نظام آموزشی مدعی هستند که «دست مدرسه باید در جیب خودش باشد». چند سال قبل مشاور وزیر آموزش‌وپرورش از اینکه اجازه نداده‌اند از طریق درج تبلیغات در پشت کتاب‌های درسی جذب درآمد کنند اظهار تأسف کرده بود! یا مدارسی که بنا داشتند با درج تبلیغات شرکت‌ها بر روی لباس فرم دانش‌آموزان درآمدزایی کنند و مقاومت خانواده‌ها مانع از این کار شد. این سیاست، وارد‌کردن مدارس به مسیری است که انتها ندارد. 🔸چنین سیاستی جدای از تشدید روند دگردیسی مدرسه از نهاد اجتماعی به بنگاه تجاری، بی‌تردید به گستراندن بساط رانت و فساد، اعتمادزدایی از مدرسه، و تضعیف هرچه‌بیشتر آموزش‌وپرورش به‌عنوان یک نهاد عمومی می‌انجامد. در سال‌های اخیر معلمان و کادر اداری مدارس شواهد زیادی از فساد مالی در این نوع مدارس گزارش داده‌اند. در این سیاست عملاً مدرسه به‌مثابه تیول مدیر است و احتمالاً به‌زودی مهم‌ترین شاخص برای انتصاب مدیران مدارس به توانایی آن‌ها در درآمدزایی از مدرسه خلاصه می‌شود.   🔸تردیدی نیست که در ادامۀ این مسیر، بخشی از حقوق و مزایای معلمان هم به درآمدهای مدرسه منوط می‌شود؛ همانگونه‌که در طرح «خودگردانی بیمارستان‌ها» چنین شد. @omidi_reza @thefuturechildren

🔴 جهنم‌سازی تابستان زیبا #احسان_معصومی 🔷️ تابستان هنوز آغاز نشده، داریم آن را به جهنم فرزندانمان تبدیل می‌کنیم. این فشار و استرس کشنده‌ی مدرسه، کنکور، کلاس تقویتی و هزار معضل روانی برای بچه‌ها را بالاخره «کی و کجا» متوقف خواهیم کرد؟ بیل گیتس پس از سال‌ها تلاش بی‌وقفه می‌گوید: «وقتی جوان بودم، اعتقادی به تعطیلات و آخر هفته‌ها نداشتم. به هر کسی که اطرافم بود فشار می‌آوردم تا ساعت‌های بسیار زیادی کار کند. به اهمیت ایجاد تعادل بین کار و زندگی واقف نبودم. به اندازه من صبر نکنید تا این درس را بیاموزید. هر موقع که لازم دارید، استراحت کنید. وقتی اطرافیانتان به زمان نیاز دارند هم به آن‌ها سخت نگیرید.» هم‌وطنان عزیز! اوج موفقیت فرزندانمان کجاست؟ می‌خواهیم موفق‌تر از بیل‌ گیتس شوند؟ تا کی زندگی بچه‌ها را در رقابت‌های «بیمارگونه» و «پر اضطراب» با هم‌سن و سالانشان قرار می‌دهیم؟ خوشحال نباشیم که فرزندمان رقابتی را برده است. افسوس بخوریم که فرزندمان احتمالاً دیگر معنای ناب و ضروری «دوستی» را نخواهد فهمید. او تا پایان عمر، تنها خواهد بود و نمی‌تواند به کسی اعتماد کند. جالب این است که پدر و مادران امروز، خود سال‌ها از این رویه آسیب دیده‌اند ولی همان بلا را (پیشرفته‌تر) به طور غریزی بر سر بچه‌ها می‌آورند. نظام آموزشی مسئول است؟ بله حق با ماست، حتماً مسئول است. اما چه کاری از دست ما برمی‌آید؟ دست روی دست بگذرایم تا نظام آموزشی درست شود؟ چه کنیم؟ با مدرسه در تماس باشیم. نگذاریم به بچه‌هایمان فشار بیاورند. برخی مدارس، بچه‌ها را پله‌هایی می‌بینند که می‌توانند با استفاده از آن‌ها امتیاز بگیرند و بالا بروند. چون آن‌ها هم در یک رقابت «بیمارگونه» با مدارس دیگر هستند. می‌ترسیم بچه‌هایمان دانشگاه نروند؟ مگر خودمان که رفتیم چه شد؟ چند نفرمان از مسیر دانشگاه خوشبخت شدیم؟ در کشورهای توسعه‌یافته کمتر از بیست درصد بچه‌ها به دانشگاه می‌روند. می‌ترسیم که بیرون از دانشگاه موفق نشوند؟ نکته اول این که همین الان و در همین اوضاع، شرایط اقتصادی، روانی و حتی اجتماعی دانشگاه‌نرفته‌ها در مجموع بهتر است. دوم اینکه، مقصر ماییم. این ما هستیم که تمام زندگی را در محوطه‌ی دانشگاه تعریف می‌کنیم و کاری می‌کنیم که بیرون از آن، زندگی برای فرزندانمان تعریف نمی‌شود. این ماییم که اجازه نمی‌دهیم آن‌ها دنیای بیرون از دانشگاه را بسازند و دنبال علاقه‌ی خود بروند.  منظور این نیست که کسی دانشگاه نرود. فرزندمان را کشف کنیم. اگر عاشق و شیفته‌ی علم است خودش راهش را در دانشگاه پیدا می‌کند. اگر نیست (که هشتاد درصدشان نیستند)، با کلاس کنکور و تقویتی و ... بیچاره‌اش نکنیم. همین تلاش‌ها و حمایت‌هایمان را بگذاریم روی زمینه‌ای که به آن علاقه‌مند است. بگذاریم فرزندانمان بازی و استراحت کنند. اگر به سلامت جسم و روانشان آسیب نزنیم، آن‌ها خود راهشان را خواهند یافت. 🔰خشت کج | نقد نظام آموزشی @kheshtekaj @thefuturechildren

حمله ی موشکی روسیه به بیمارستان کودکان کیف کودکان قربانیان جنگ @thefuturechildren