رضا یعقوبی

آغاز ثبت‌نام دورۀ «دربارۀ آزادی» اثر جان استوارت میل به هدایت: #رضا_یعقوبی - معرفی دوره:

جان استوارت میل در کتاب "دربارۀ آزادی" وجوه مختلف این موضوع را باز کرده است و با نگاهی کاربردی و نه فلسفی این پرسش‌ها را برطرف می‌کند. آزادی اندیشه و عقیده، آزادی بیان، آزادی عمل، فردیت، محدودیت‌های اقتدار جامعه بر فرد، آزادی سیاسی و مدنی و کاربردهای آن‌ها در اینجا بحث می‌شود. ما در این دوره مهم‌ترین درس‌های میل دربارۀ آزادی را توضیح می‌دهیم و همزمان به پرسش‌های حاضران و ابهام‌هایشان دربارۀ آزادی پاسخ می‌دهیم (معرفی کامل در اسلایدها).

- جزئیات دوره:

سطح دوره: مقدماتی - بدون پیش‌نیاز تعداد جلسات: 4 جبسه هزینۀ ثبت‌نام: مبلغ 400هزار تومان برای ثبت‌نام در نظر گرفته شده است، ولی علاقه‌مندان می‌توانند با مقداری تخفیف و یا پرداخت قسطی  در این دوره شرکت کنند (جزئیات بیشتر در اسلایدها).

ثبت‌نام: @TaamoqSupport #فلسفه، #آزادی، #جان_استوارت_میل Taamoq | تَعَمُّق

🏛 موسسهٔ شهر فلسفهٔ ایران 🏛 📖 نام دوره: بنیان‌گذاران پراگماتیسم (عمل‌گرایی) ▪️نام استاد: رضا یعقوبی ▪️طول دوره: 4 جلسه ▪️روز: یکشنبه 31 تیر ۱۴۰۳ ▪️ساعت: ۱۸ تا ۲۰ ▪️نحوهٔ برگزاری: حضوری - آنلاین 🔗 جهت ثبت‌نام می‌توانید از طریق لینک زیر اقدام بفرمائید. ⬇️⬇️⬇️ ثبت نام ثبت نام ثبت نام #پراگماتیسم #رضا_یعقوبی iranian.city.of.philosophy www.philosophycity.ir 📞09361135000 ☎️ 02122053556

میان‌مایگی میان‌مایه بودن یعنی فراتر نرفتن از وضع موجود و قانع بودن به حداقل‌هایی که شخص به مرور زمان به آن‌ها عادت کرده است. شخص میان‌مایه کسی است که به محض سازگار کردن خود با محیط و آنچه هست، حاضر نیست بهای اندکی برای فراتر رفتن از آن بپردازد حتی اگر آن هزینه‌ی اندک به بهبود بزرگ‌تری بیانجامد. میان‌مایه‌ها اهل پذیرفتن ریسک و به خطر انداختن سرمایه‌ای اندک برای سودی بزرگ نیستند بلکه حاضرند به سود اندک خود قانع باشند و در جهان کوچک خود زندگی کنند به همین دلیل در مسائل اجتماعی و سیاسی همواره نفع شخصی را به خیر عمومی ترجیح می‌دهند. آن‌ها مسئولیت اجتماعی را نادیده می‌گیرند و در زمانی که جمع، تصمیم بزرگی گرفته باشد که بهای اندکی برای افراد و خیر بزرگی برای جامعه داشته باشد، رفتار ضداجتماعی از خود نشان می‌دهند و از آن هزینه‌ی اندک شانه خالی می‌کنند. آن‌ها در هر موقعیتی ابتدا خودخواهی و نفع لحظه‌ای خود را در نظر می‌‌گیرند و منافع عمومی‌تر، هیچ انگیزه‌ای برایشان ایجاد نمی‌کند. به همین دلیل روح آرمان‌خواهی در آن‌ها وجود ندارد و به لقمه نانی قانع‌اند و اگر برایشان از آرمان آزادی، برابری، مبارزه، اخلاق و مسئولیت اجتماعی حرف بزنید شما را به کمال‌گرایی و تنزه‌طلبی متهم می‌کنند. فراوانی افراد میان‌مایه در جامعه منجر به ایجاد ناامیدی و کشتن امید و آرمان‌خواهی و شور مبارزاتی می‌شود و در زندگی شخصی، افراد را به مرداب کوچکی قانع می‌کنند که شخص در آن قانع به جهان حقیر و ذلت‌بار خود باشد و به موفقیت و آرزوهای بزرگ فکر نکند. مثلا اگر شما قصد داشته باشید ریاضی‌دان بزرگی شوید بی‌درنگ با تمسخر به شما خواهند گفت مگر تو انشتین هستی یا مگر تو چه نابغه‌ای هستی و شوق و شور شما را می‌کشند. اگر به آن‌ها بگویید می‌خواهید کشوری دموکراتیک بسازید با تمسخر از کشورهای غربی مثال می‌آورند و قانعتان می‌کنند که ما هرگز به آنجا نخواهیم رسید. هر چه در زندگی شخصی، در محل کار، در دل مسائل اجتماعی و سیاسی با افراد میان‌مایه‌ همنشین‌تر باشید به همان اندازه میان‌مایگی خود را به شما و دیگران سرایت می‌دهند و انرژی و توان شما را تخلیه می‌کنند. از منظر سیاسی و اجتماعی، اصلاح‌طلبان حکومتی این پروژه را آگاهانه پیش بردند و جامعه را از نظر روانی خلع سلاح و ناتوان کردند تا خواست آزادی و برابری را در دل مردم بمیرانند و مردم را به جهان کوچکی و به التماس صاحبان قدرت برای اندکی آزادی قانع کنند. آن‌ها با بی‌صداقتی مفاهیم اصلاح و انقلاب را که اساسا مربوط به انقلاب‌های مارکسیستی بودند به خدمت گرفتند و مفهوم جامعه مدنی و دموکراسی را تحریف و واژگانی مثل چرخه خشونت و فروپاشی اجتماعی را برای هراس‌افکنی سوءتفسیر کردند و آزادی را مثل مستبدان "در چهارچوب قانون" محدود کردند (و این یعنی استبداد کامل) و روح آرمان‌خواهی را کشتند و با دامن زدن به روحیه‌ی تسلیم و اطاعت و منجی‌تراشی از مهره‌هایشان، جامعه را از رشد و بلوغ محروم کردند و احساس وابستگی و ناتوانی را به جای احساس استقلال فردی و آزادی و توانایی خودانگیختگی و رشد در وجود مردم کاشتند. آن‌ها به این طریق فرهنگ "وسط‌بازی" و "فرصت‌طلبی" را جا انداختند و در مواردی از این واژه سفیدشویی کردند و نام مکاتب فلسفی مثل پراگماتیسم (که سرشار از روح آرمان‌خواهی و آزادی‌خواهی است) را به شکل نوعی اپورتونیسم و ماکیاولیسم به خورد مردم دادند. این شستشوی ذهنی جامعه دهه‌ها آگاهانه و برنامه‌ریزی شده انجام شد و آثار آن در رفتار اجتماعی مردم دیده می‌شود. انتخابات جمعه‌ی قبل نشان داد که جامعه این طلسم را شکسته است و دیگر تسلیم جهان کوچک استمرارطلبان نمی‌شود، به رشد و استقلال خود اصرار دارد و با تسلیم نشدن به بازی روانی و هراس‌افکنی آن‌ها، نشان داد که از بلوغ کافی برای گذار به دموکراسی برخوردار است. حتی اگر نه برای حیات اجتماعی و سیاسی، برای حیات شخصی خودتان اهمیت قائل‌اید از افراد میان‌مایه که توان و شوق شما برای آرزوهای بزرگ را از بین می‌برند فاصله بگیرید چرا که میان‌مایگی مسری است و تن دادن به آسایش لحظه‌ای، آسان‌تر از تلاش برای موفقیت‌های بزرگ است. در سرزمین قدکوتاهان معیارهای سنجش همیشه بر مدار صفر سفر کرده‌اند چرا توقف کنم؟ من از عناصر چهارگانه اطاعت میکنم و کار تدوین نظامنامه‌ی قلبم کار حکومت محلی کوران نیست. مرا به زوزه‌ی دراز توحش درعضو جنسی حیوان چکار مرا به حرکت حقیر کرم در خلاء گوشتی چکار مرا تبار خونی گل‌ها به زیستن متعهد کرده‌است تبار خونی گل‌ها، میدانید؟ (فروغ)

ما طالب آرمان و جهان‌بینی هستیم و می‌خواهیم آرمان‌ها و جهان‌بینی تکیه‌گاه یکدیگر باشند. فلسفه‌ای که تماما استدلال است، تشنه‌ی واقعی را سیراب نمی‌کند در حالی که فلسفه‌ای که تماما بینش است علاوه بر بینش، به شخص خوراک فکری هم می‌دهد. اگر یک دلیل عمده برای پرداختن به اندیشه‌ی ویلیام جیمز وجود داشته باشد این است که او با تشنگان واقعی سر و کار داشت و اندیشه‌ی او خوراکی نه فقط برای اندیشه بلکه برای زندگی است. هیلاری پاتنم، از کتاب "پراگماتیسم، پرسشی گشوده" ترجمه محمد اصغری، نشر ققنوس، ص۴۳ برای ثبت نام و اطلاعات بیشتر درباره دوره‌ی "آشنایی با پراگماتیسم" به لینک زیر مراجعه فرمایید: https://philosophycity.ir/course/%D8%A2%D8%B4%D9%86%D8%A7%DB%8C%DB%8C%20%D8%A8%D8%A7%20%D9%BE%D8%B1%D8%A7%DA%AF%D9%85%D8%A7%D8%AA%DB%8C%D8%B3%D9%85

ماجرا ساده است و غالبا در تاریخ تکرار شده است: ملت رنج‌دیده‌ای از به قدرت رسیدن مردی قوی استقبال می‌کنند چون وعده‌ی نظم و آسایش می‌دهد. اما تاوان استبداد بسیار سنگین است. نظم و آسایش بدون آزادی نهایتا وضعیت گوسفندانی است که برای سلاخی پروار می‌شوند. ص۹۶

پبروز واقعی این  انتخابات: جنبش مردم تحول خواه و گفتمان "زندگی همچون کشورهای توسعه یافته" پیروز واقعی این انتخابات مردم تحول خواهی هستند که مبتنی بر آگاهی تاریخی خود که اکنون می توان نام گفتمان "زندگی توسعه یافته" بر آن گذاشت به وضعیت موجود کشور "نه" گفتند.آنان در این مسیر نه نیاز به رهبری داشتند و نه نیاز به ایدئولوگ.رهبر آنان در این مسیر ادراک آنان بود از زشتی نهفته در اتفاقات ۹۶، اتفاقات ۹۸، اتفاقات جنبش زن، زندگی، آزادی، سقوط هواپیمای مسافربری، ریختن ساختمان در آبادان، حمله به مدارس دخترانه و بالاخره زشتی نهفته در فقر اقتصادی و زندگی شرمسارانه.....مردم مبتنی بر همین ادراک نشان دادند که خواهان زندگی عقلانی همچون کشورهای توسعه یافته هستند.آن ها اکنون تبدیل به نیرویی شده اند که برای سیاست شرط می گذارند.تا قبل از این سیاست به مردم میگفت پیامد کارهای من خیر شماست، اما اکنون مردم می گویند شروط ما برای تو امکان ماندن می دهد و اکنون شرط ما یک چیز است: ساختن ایران مدرن و توسعه یافته.حالا سیاست است که باید اینکار را ممکن کند و گرنه مردم بار دیگر این سیاست را بی معنا خواهند ساخت: چه با رای ندادن چه با پیگیری عملی مطالباتشان.این انتخابات پیروزی مردم تحول خواه بود چون سرمایه اجتماعی آن ها را چندین برابر ساخت و با ایجاد پیوند عمیق انسانی میان آن ها از آن ها یک "مردم" ساخت.اکنون نوبت نخبگان این جامعه است که گفتمان مردم را تئوریزه کنند و با روشن ساختن ابعاد مفهومی و نظری آن به قانون شدن آن کمک نمایند: گفتمان "زندگی پیشرفته" مردم باید تبدیل به قانون اساسی این کشور شود.مردم هم باید نسبت به آگاهی تاریخی خود در خصوص نوع زندگی مطلوب مورد نظرشان اندکی بیشتر بیندیشند و خود بکوشند به آن فرم و محتوای روشن ببخشند.زنده باد مردم شریف ایران. http://t.me/mostafamehraeen

همان‌طور که هیچ انسان عاقلی به کسانی که چیزی را از او پنهان کنند، اعتماد نمی‌کند، هیچ مردمی هم نمی‌توانند به چیزی که هیچ راهی برای نظارت بر آن ندارند، اعتماد کنند. هیچ کشور دموکراتیکی وجود ندارد که فاقد شفافیت و نظارت باشد. و اما همچنان #نه

هیچ‌کس در حکومت استبدادی راحت نمی‌خوابد. ترسی که مستبد در وجود دیگران تزریق می‌کند، خویشاوند نزدیک ترسی است که "خودش" با آن سر می‌کند، چون خشونتی که با آن بر مردم حکومت می‌کند می‌تواند به آسانی علیه خودش استفاده شود. ص۸۸