تعمّق - فلسفه، علم و تاریخ

تغییر رویکرد کانال تعمق بیش از دو سال است که تعمق فعالیت خود را بر پلتفرم تلگرام آغاز کرده. در طی این دو سال، ما علاوه بر انتشار محتوای اختصاصی تعمق، تلاش کردیم محتوای مفیدی که در سطح فضای مجازی وجود داشت را در کانال بازنشر کنیم تا مخاطبان دسترسی آسان‌تری به محتوای مهم داشته باشند. از امروز، پس از دو سال و اندی، ما تصمیم گرفتیم این رویه را تغییر دهیم. این تصمیم دو علت داشت: ۱. تمرکز روی کیفیت محتوای تولیدی توسط خود مجموعه، و ۲. کمبود محتوای ارزشمند در فضای مجازی. زین پس محتوایی که در تعمق بارگذاری می‌شود، در دو دستۀ ارسالی مخاطبان (که با هشتگ مشخص می‌شود) و اختصاصی تعمق خواهند بود، و به‌تبع برای بازنشر هرکدام از این‌ها در مجموعه‌های دیگر، ذکر منبع الزامی خواهد بود. البته که ممکن است بنا به شرایط، بازنشر محتوایی ضروری گردد که این نیز به تناسب اعلام خواهد شد. طبیعتاً این تصمیم، به دلیل کاهش چشم‌گیری که فعالیتمان خواهد داشت، تأثیری منفی بر رشد کانال می‌گذارد، لذا از شما مخاطبان فرهیخته دعوت می‌کنیم که با به‌اشتراک‌گذاری فرسته‌های آتی، ما را برای تولید محتوای هرچه بهتر و‌ بیشتر یاری کنید. Taamoq | تَعَمُّق

☑️ملتی که تاریخ نخواند محکوم به تکرار آن است. 🏛در اینجا مطالبی که هیچ جا نخوانده اید از تاریخ ایران و جهان نوشته می شود. 🛎به ما بپیوندید👇👇 🌐کانال مطالب تاریخی @matalebtarikhim @matalebtarikhim @matalebtarikhim

پنج مشکل در بیان حقیقت توضیح مترجم: مقاله زیر را برتولت برشت در سال 1938 در پاریس نگاشت. در شرایطی که در بخشی از اروپا بربریت سرمایه‌داری چهره خود را در فاشیسم به نمایش گذاشته بود. باوجود گذشت بیش از 75 سال از آن تاریخ این مقاله هنوز از جهات بسیاری بیانگر واقعیات جهان کنونی است. نه‌تنها بر ابعاد مشکلاتی که برشت برای بیان حقیقت برمی‌شمارد افزوده‌شده بلکه وارونگی مناسبات حاکم آن‌چنان مهر خود را بر همه‌چیز زده که حقیقت نیز همچون دیگر کالاها در بازار عرضه می‌شود و جستجو و بیان آن دیگر دغدغه‌ای بیهوده است. ازاین‌رو شاید امروز فهم این گفته برشت راحت‌تر باشد که ما «در عصری زندگی می‌کنیم که سرنوشت انسان به دست انسان سرشته می‌شود»؛ و معنای این گفته وی چیزی نیست جز این‌که آنچه را که امروز انسان به دست خود می‌سازد، خود او را به مهمیز می‌کشد و به قهقرا می‌برد. علاوه بر این برشت در این مقاله به‌خوبی کارکرد مشترک دموکراسی و فاشیسم در خدمت به پدیده‌ای واحد را به تصویر می‌کشد. امری که امروز نیز به‌وضوح قابل‌مشاهده است. علاوه بر این آنچه را که وی در مورد جمعیت تبعیدیان بیان می‌کند، چه از زاویه تعلق‌خاطر آنان به دموکراسی و چه به لحاظ تبیینشان از فاشیسم و بربریت و چه از نظر نقشی که آنان به‌عنوان ابزاری در دست دموکراسی‌های میزبان بر علیه کشورهای رقیب دارند، به طرزی شگفت با شرایط حاضر همخوان است. عنوان مقاله برشت «پنج مشکل در نوشتن حقیقت» است که از سوی مترجم با اخذ معنایی عام‌تر به «پنج مشکل در بیان حقیقت» ترجمه‌شده است. برشت خود نیز در متن مقاله بارها به همین ترتیب عمل کرده و به‌جای «نوشتن»، بیان کردن یا » سخن گفتن» را به‌کاربرده است. باوجوداین هر جا که در متن «نوشتن» توسط مترجم با واژه «بیان» جایگزین شده است، این واژه در داخل گیومه جا داده‌شده است. «نویسنده نباید در برابر قدرتمندان سر خم کند، او نباید ضعفا را فریب دهد. البته تسلیم نشدن به اقویا و خیانت نکردن به ضعفا سخت است.» برتولت برشت این نوشته را برای انتشار در آلمان هیتلری به تحریر درآورد. این نوشته توسط انجمن حمایت از نویسندگان آلمان در شماره ویژه نشریه ضد فاشیستی «عصر ما» منتشر شد. ـــــــــــــــ هرکس که امروز بخواهد با دروغ و جهالت مبارزه کند و به «بیان» حقیقت دست یازد، باید اقلاً بر پنج مشکل چیره شود. باید شهامت «بیان» حقیقت را داشته باشد، حتی اگر همه‌جا سرکوب شود. باید از درایت شناخت حقیقت برخوردار باشد، حتی اگر در همه‌جا بر آن سرپوش گذاشته شود. باید هنر به کار بردن حقیقت را به‌عنوان یک سلاح داشته باشد؛ و توان شناخت وانتخاب کسانی که حقیقت در دستانشان مؤثر واقع می‌شود؛ و همچنین تدبیر و زرنگی لازم برای این‌که حقیقت را در میان آنان ترویج کند. این دشواری‌ها برای کسانی که تحت شرایط فاشیسم می‌نویسند عظیمند؛ اما برای آن‌هایی هم که تحت تعقیب یا در حال فرارند و حتی برای کسانی نیز که در کشورهای آزاد بورژوایی می‌نویسند وجود دارند. … برای مطالعه متن کامل کلیک کنید یا Instant View را در پایین پست لمس کنید. ﹏﹏✎ #برتولت_برشت ترجمه: #وحید_صمدی #حقیقت، #مارکسیسم، #فاشیسم، #ادبیات Taamoq | تَعَمُّق

سرگذشت یک فکر یک روز با آرامش دوستدار

آرامش دوستدار، متفکر ایرانی مقیم و درگذشته در کلن آلمان، و خالق "درخشش‌های تیره" و "امتناع تفکر در فرهنگ دینی" بود. سرگذشت یک فکر، مستندی از دویچه وله فارسی درباره این متفکر بحث‌برانگیز ایرانی.

کارگردان: #بهنام_باوندپور منبع: #دویچه_وله #مستند، #آرامش_دوستدار، #روشنفکری Taamoq | تَعَمُّق

انتخاب از‌جمله آفت‌های معاصریتِ ما، که بجایِ پذیرشِ رنجِ «ندانستن»، سعی در دکورکردنِ ساده‌سازی و همه‌فهم‌بودنِ مفاهیم دارد، آشناییِ بیش از حد است. از این‌رو است که در هر حوزه‌ای به کمیتی از مقادیرِ ناچیز اکتفا می‌کنیم. برای یک انسانِ پُست‌مدرن که در حالِ دست‌‌و‌پازدن در منجلابِ فروپاشیِ ارزش‌های سنتی است، یک هنرِ ناقص، یک الهیاتِ ناقص و یک آگاهیِ ناقص برای سپری‌کردن کافی‌ست. تو گویی جهان به حد غایت به آشکارگی رسیده است! بنابر آن‌چه گفته شد، الزامی‌ست در آغاز بدانیم که اساساً چرا خودمان را در موقعیتِ دست‌بُردن در انتخاب می‌یابیم؟ «پیش‌شرط‌های استعلایی»ِ انتخاب چیست؟ چرا همواره به‌دنبال انتخاب‌کردن، خودمان را در معرضِ یک «امرِ اخلاقی» می‌بینیم؟ کژتابیِ اصلی در مورد مفهوم انتخاب یا عمل [کنش] این‌ست که: لحظهٔ اکنون را هنگامهٔ عمل می‌پنداریم. به‌عبارتی همواره می‌شنویم که می‌گویند: الان وقت «نظر» نیست؛ به عمل نیاز داریم. این تقریر تمام نقدهای ما به معاصریت را به محاق می‌بَرد. اساساً آن‌چه اکنون در حال تجربهٔ آن در قالب هنر، سیاست، فرهنگ و ... هستیم، محصولِ کنشِ ما هستند. ما همواره در حال کنش هستیم. چه زمانی بوده که منفعل بوده‌ایم و حالا گزافه‌گویان روشنفکر ما را به عمل دعوت می‌کنند؟! بنابر آن‌چه در مورد تمایز عمل و نظر گفته شد، ما در حال انتخابِ میان دو رأی نیستیم بلکه در حال انتخابِ نتایجِ کنشِ خودمان هستیم. شاید کسی پیدا شود و بگوید که «من کنش‌گر نبودم و منفعل بودم». دوست عزیز، انفعال‌ِ شما توقفِ کنش شما نیست. انفعال سطحی از کنش است. همان‌طور که فعالیت‌های بیش‌ از حد نیز به مثابه انفعال هستند. دست‌بردن به انتخاب و عدم پایبندی به نتایجِ نامعلومِ آن، همان نقطهٔ عطفی است که در هیبت یک امر اخلاقی به‌نام وجدان به‌سوی کنش‌گر بازمی‌گردد. ازاین‌‌حیث، فعلی را می‌توان اخلاقی نامید که فاعلِ آن، به پیامدها و نتایج آن تمکین می‌کند. بنظرِ من مکانیسم ایجاد وجدان در یک سوژه، بسیار باشکوه است و این سیستم پیچیدهٔ تمدنی است که ما را میل‌ورز می‌کند. یادمان باشد که ما همواره پیشاپیش درون نظم هستیم. چنین نیست که نظم را به بی‌نظمی اِعمال کنیم. بلکه از نظمی نامنسجم به‌سوی نظمی که انسدادها را درونی می‌کند، پیش می‌رویم. در هر انتخابی، سوژه‌ها طوری رفتار می‌کنند که گویا تمام نتایج کردار خودشان را به شکلی «بحت و بسیط» می‌دانند. همان آشکارِگی بیش‌از حدّی که نخست گفته شد. ما فقط می‌توانیم اقدام کنیم. در ساحتِ اقدام همهٔ انسان‌ها، لیبرال هستند. اما بعضی از این انسان‌ها که شایسته و زیبندهٔ عنوان سوژه [موضوع جهان] نیستند، از پذیرشِ نتایج عمل خود اجتناب می‌کنند. شما نمی‌توانید در ساحت اقدام لیبرال باشید، ولی انتقاد از نتایج عملکردتان را به چشم جزم‌اندیشی ببینید. اقدام اخلاقی، به انتقاد از نتایج آن پایبند است و خبر خوب اینکه در جهان مدرن هیچ‌چیزی [مطلقاً] از چنگال نقد مصون نیست. در این پاره‌نوشته‌ها مخاطب سخن‌ام معطوف به هر دو گروهی از به‌اصطلاح روشنفکران است که بصورت ایجابی [پوزیتیو] در حال دعوت یا تحریم هستند. هر دوی ایشان به حد غایت یک‌سونِگَر و تمامیّت‌خواه هستند. متمایل‌شدن به هر کدام از این دو سوی بُردار، بدون تلاش برای درگیرکردنِ گروه مقابل در عرصهٔ پیش‌بُردِ وضعیت، غیر نقادانه و غیر اخلاقی‌ است. مطالبی که از نظر شما گذشت ناظر به این است که اکنون چه کنیم؟ اگر در وضعیت معاصر خودمان و شرایط ضروریِ برسازندهٔ آن دقت کنیم، به‌سادگی درمی‌یابیم که هیچ‌کسی مایل به پذیرشِ مسئولیت این‌ وضع نیست. از جملهٔ گروه‌های بسیار پُرادعا و مصون از هرگونه گناه و خطایی، دسته‌ای‌ست خودخواه و جزم‌اندیش موسوم به «مردم». در بابِ این مفهوم باید شش‌دانگ حواس‌مان را جمع کنیم؛ چون هرکسی حتی در کسوت منتقدِ وضعیت، به راحتی در پس و پشت آن ساکن می‌شود. مفهوم مردم را هرکسی [مرامی] می‌تواند نمایندگی کند. مردم مثل یک انسان نیست که دهانش را باز کند و گزاره تولید کند. همواره مازادی میان مجموع مطالبات آحاد کمّیِ یک جامعه، و آنچه در واقعیت انتولوژیک متجلی می‌شود، وجود دارد. مازادی که ذکر شد همواره برابر [این‌_همان] با خواست شخص[ها] نیست. در گزاره‌ها و استدلالات فعالانی که دعوی یا منعِ انتخاب می‌کنند، این را جستجو کنیم که آیا خودشان را در فراهم‌کردنِ این وضع سهیم می‌دانند یا خیر؟ همان‌طور که شما نمی‌توانید از درونِ چرخهٔ مصرف و میل، نظام لیبرالیسم را نقد کنید، همان‌طور که نمی‌توانید سنت را با خودِ سنت نقد کنید، نمی‌توانید نقشِ برسازندهٔ خودتان در وضعیت را نادیده بگیرید. مسئلهٔ انتخاب، این یا آن گزینش/انفعال نیست؛ بلکه هستهٔ سخت و تروماتیکِ دست‌بُردن در انتخاب، به‌ آغوش ‌کشیدنِ رخدادهای حاصل از آن است، حتی اگر نام آن «انتخاب‌نکردن» باشد. ﹏﹏✎ #عطا_ر #انتخاب، #کنشگری #نقد Taamoq | تَعَمُّق

انتخابات غیراخلاقی

شما نظام اقتدارگرایی‌رو تربیتش می‌کنی، به او خواهید گفت که ببین تو هرکاری با من بکنی، بر سر صندوق‌های رای خواهم رفت!

- #حسین_دباغ در «برنامۀ پرگار بی‌بی‌سی» - برای تماشای نسخۀ کامل کلیک کنید #انتخابات، #اخلاق، #ریاست_جمهوری، #سیاست، #فلسفه_اخلاق، #اقتدارگرایی Taamoq | تَعَمُّق

ساد و آشکارگیِ معنای سیاسیِ جنسیت و حیات فیزیولوژیکی سادومازوخیسم دقیقاً آن تکنیک جنسیتی‌ای است که به موجب آن حیات برهنۀ شریک جنسی آشکار می‌شود. نه‌تنها ساد آگاهانه [میل جنسی] را به قدرت حاکم تشبیه می‌کند (او می‌نویسد: «هیچ مردی نیست که در هنگام نعوظ نخواهد حاکمی مستبد باشد»)، بلکه همچنین در اینجا تقارنی می‌یابیم بین هومو ساکر و حاکم، در همدستی‌ای که مازوخیست را به سادیست پیوند می‌زند، قربانی را به سلّاخ. مدرن بودن ساد به این سبب نیست که او تقدم غیرسیاسی جنسیت را در عصر غیرسیاسی ما پیش‌بینی کرده بود. برعکس، ساد به‌شدت معاصر ماست زیرا به شکلی بی‌بدیل معنای مطلقاً سیاسی (یعنی «زیست‌سیاسی») جنسیت و حیات فیزیولوژیکی را برملا کرده است. خصلت توتالیتر سازماندهی حیات در قلعۀ سیلینگ ــ با مقررات ریز و دقیقش که هیچ جنبه‌ای از حیات فیزیولوژیکی را به حال خود رها نمی‌کنند، حتی کارکرد هاضمه، که به شکلی وسواسی رمزگذاری و عمومی می‌شود ــ‌همچون اردوگاه‌های مرگ در عصر ما‌ــ ریشه در این واقعیت دارد که آنچه اینجا برای نخستین بار مطرح می‌شود عبارت است از سازماندهی بهنجار و جمعی (و در نتیجه سیاسی) حیات انسانی منحصراً بر پایۀ حیات برهنه. ﹏﹏✎ #جورجو_آگامبن در «هوموساکر؛ قدرت حاکم و حیات برهنه» ترجمه: #سیدمحمدجواد_سیدی #مارکی_دوساد، #سادومازوخیسم، #جنسیت، #سیاست Taamoq | تَعَمُّق

مولی-مولکولی ارتباط میان جامعه و افراد «بله، من معتقدم که مردمی متکثر وجود دارد، مردمی متشکل از مبارزان، مردمی متشکل از بالقوگی‌ها و توان‌هایی که ظاهر، و محو می‌شوند، و در رخدادهای اجتماعی تجسم می‌یابند. اغلب مرا متهم می‌کنند که به شکلی اغراق‌آمیز، احمقانه، و با لجاجتِ بسیار خوش‌بین هستم، و رذالتِ مردم را نمی‌بینم. می‌بینم، ولی... نمی‌دانم، شاید حرفم خیلی پرسروصدا باشد، ولی فکر می‌کنم در دوران تولیدگری، تکثیر، آفرینش و انقلاب‌های یکسره شگفت‌انگیز هستیم از نظرگاه ظهور یک مردم. این انقلابی مولکولی است: نه شعار یا برنامه، بلکه چیزی است که احساس‌اش می‌کنم، زندگی‌اش می‌کنم». ﹏﹏✎ #فلیکس_گتاری در «انقلاب مولکولی در برزیل: گزارشی از دو نشست فلیکس گتاری با فعالان برزیلی» #انقلاب، #کودتا، #میل، #ژیل_دلوز Taamoq | تَعَمُّق

🔴فلسفه خوانی: شرق، غرب و گاهی هر دو!  به همراهِ رمان و داستان های صوتی در لذات فلسفه🔵 ❕کتاب خوانی فلسفی❕ ❕موسیقی ملل❕ ❕موسیقی ایرانی❕ ❕کتاب پی دی اف❕ ❕سخن بزرگان❕ ❕نقاشی❕ ❕شعر❕ لینک عمومی کانال لذات فلسفه @philosophy2200 آدرس گروه لذات فلسفه: https://t.me/philosophy22000 کانال اینستاگرام ❗️انواع کتاب و داستان های ادبی، تاریخی، عاشقانه و آموزشی ( مغالطه )❗️ 🎧کتاب شب و پادکست صوتی🎙

اخراج محمد فاضلی یک مسئلۀ فرهنگی بود! فاضلی در زمانی که رامبد جوان بچه‌اش را در کانادا به دنیا آورده بود و مردم از این شاکی بودند که «پس اینهمه ایران ایرانت فقط برای ما بود؟!»، یادداشتی نوشت و شکایت کرد که چرا مردم بر سر بچۀ رامبد «پستان به تنور می‌چسبانند» اما هیچ‌کس به سوختن کارخانۀ کاله در عراق توجهی نمی‌کند؟! و چنین فرموده بودند که نتیجۀ بی‌توجهی و بی‌احترامی مردم به سرمایه‌های اقتصادی و فرهنگیشان (یعنی شرکت کاله و آقای فاضلی) ایران‌گریزی رامبدها می شود!!!! فاضلی، این مشاور زیرک دولت و کارمند دم‌و‌دستگاه ایدئولوژیکش، هیچ فکر نکرده بود که مگر سرمایه‌ها به مردم می‌رسد که باید نگرانش باشند؟! صحبت از تزویر و بی‌شرمی‌ست دکتر جان؛ وگرنه رامبد و بچه‌اش و ایران‌گریزی‌اش به کتف چپمان هم نیست. جناب فاضلی در یادداشت سوزناکش بعد از اخراج، فرموده‌اند که ایران تنها دارایی مشترک ما ایرانیان است (!) تا بر این سرپوش نهد که سهم بسیاری از ایران یک هیچ مطلق است، حتی یک وجب. کسی که از ایران صحبت می‌کند بر شکاف طبقاتی آن ماله می‌کشد، کسی که ایرانیان را کلیتی یکدست می‌خواند بر استثمار و نزاع طبقاتی سرپوش می‌گذارد. همانطور که وقتی نگران سرمایه است نمی تواند نگران طبقۀ کارگر باشد. آلتوسر به‌درستی می‌گفت مهم نیست کسی چه میزان فاضل باشد، مادامی که استثمار سرمایه را نچشیده باشد، سرمایۀ مارکس را نخواهد فهمید. جناب فاضلی هم مهم نیست چقدر دانش‌آموخته و باسواد باشد، چراکه سواد و فضیلتش بورژوایی‌ست. دکتر فاضلی و دوجین از اساتید دانشگاه در بسیاری از اعتراضات تهیدستان و در هنگامۀ بحران‌های معیشتی، با تحلیل‌های فرهنگیشان و فرهنگی‌کردن همه‌چیز نه تنها تولید آشفته‌فکری می‌کردند، بلکه با انداختن بار قصورات بر گردن مردم و مسائل فرهنگی و نه اصلاح‌گران وضع موجود، نقش کسانی را داشتند که با تغییرات ناچیز اجازه ندهند چیزی تغییر کند و ایران برای منتفعان از ایران، من‌جمله خود او، برقرار باشد. اکنون ماهم در قبال اخراج ایشان و امثالهم می‌گوییم ایشان به‌واقع تعدیل نیرو شده‌اند و مشکل عدم مداراست و فرهنگ ایرانی باید مداراگرا شود و از این حرفا. در هر حال، این مسئله نبرد جهل علیه باطل است و تنها ارتباطش با ما فرودستان، عدم ارتباط آن با ماست. ﹏﹏✎ #عادل_ایرانخواه #محمد_فاضلی، #اصلاح‌طلبی، #ایران، #سیاست Taamoq | تَعَمُّق